Bows And Snapbacks (Niall Horan & Liam Payne)

⑲ || 17 Augustus, 2014

POV Diana

"Noelleeeee." Roep ik met mijn schorre stem. "Noeeeelleeeeee."

No komt de kamer binnengelopen en kijkt me raar aan. "Wat is er met je stem aan de hand?"

"We hebben nu al elf One Direction shows achter de rug, ik vind dat ik het recht heb om schor te zijn."

"Wat dacht je ervan om vanavond weer eens over te slaan?" Stelt Noelle voor. "Een keertje eens een normaal slaapritme proberen op te bouwen, gewoon op tijd naar bed."

Ik trek even een pruillipje, maar knik dan. "Je hebt gelijk, als we vanavond gaan overleef ik de rest van de shows niet."

Noelle haalt meteen haar telefoon uit haar broekzak en begint gehaast te typen. "Jij denkt; Meteen een berichtje sturen, want dadelijk mist Nialler ons." Plaag ik haar lachend. No wordt rood en gaat op de bank zitten.

Hoestend loop ik naar de keuken om me daar thee te zetten. Mijn keel vermoordt me echt langzaam maar zeker. Niet normaal hoeveel pijn hij doet. Hopelijk helpt een kopje thee met heel, heel, heel veel honing.

Dan pas merk ik dat Noelle de camera uit haar tas haalt en hem op ons richt. Ik kijk met een doodse blik ernaar en schudt het hete water bij de thee. "Diana voelt zich niet zo goed vandaag." Legt No uit. "Dus we besluiten eens een show over te slaan. Zal ook eens goed voor ons zijn, we zijn nu non stop naar elf shows gegaan."

"Niet." Piep ik. "We zijn in Foxborough ook een keer thuis gebleven."

"Jezus, je stem." Mompelt Noelle. "En, dus? We zijn naar twee van de drie in Foxborough geweest, big deal dat we er één gemist hebben."

Ik schraap mijn keel. "Het is wel steeds omdat ik ziek ben."

Noelle rolt met haar ogen naar de camera en loopt rond. "We ontwijken de negatieve bron hier, die trouwens normaal een balletje vrolijkheid is. Ik zal jullie rondleiden!"

"No?" Probeer ik na een tijdje te roepen, maar dat doet nog meer pijn dus probeer ik haar maar te zoeken. "Ik ga even naar de apotheek, iets halen tegen de keelpijn."

Ze knikt en gaat verder met filmen. Ik doe een jasje aan, hoewel het midden augustus is, dat mijn keel bedekt tegen de wind en stap de buitenlucht in. Na een tijdje gezocht te hebben besluit ik iemand te vragen waar de apotheek is en die leidt me naar het centrum. Gelukkig is het snel te vinden en stap ik de winkel binnen.

De man achter de balie glimlacht naar me. "Kan ik je helpen?"

"Heeft u iets tegen keelontsteking?" Vraag ik schor.

De man komt achter de balie vandaan. "Doe je mond eens open, alsjeblieft?" Ik doe wat hij zegt en hij kijkt even naar binnen met een paar rare gereedschappen, voordat hij knikt. "Het is inderdaad helemaal rood. Ik zal je er antibiotica voor geven."

Hij zoekt even door een kastje en haalt er een wit doosje uit. "Dit moet je twee keer per dag innemen, gewoon in één keer doorslikken." Oh god, dit wordt dus al niks. "Verder raad ik aan veel koude dingen te eten, of drinken. Bijvoorbeeld waterijsjes, dat verzacht."

Ik knik en glimlach naar hem. "Dank u wel." Jezus, ik klink als een twaalfjarig jongetje die net de baard in de keel heeft.

.

"No?" Fluister ik bijna als ik het hotel weer inloop.

Ze steekt haar hoofd omhoog, langs de bank en glimlacht naar me. "En? Heb je pilletjes?"

"Jep. Moet ze twee keer per dag slikken, als het goed is gaat het dan beter." Grom ik.

Als ik dichterbij kom zie ik dat Noelle haar laptop op haar schoot heeft en alle filmpjes zit te bekijken wat we tot nu toe allemaal al gedaan hebben. Niet alleen van concerten, ook van wat we gewoon hebben meegemaakt.