Bows And Snapbacks (Niall Horan & Liam Payne)

⑳ || 18 Augustus, 2014

POV Noelle

Gapend kom ik de badkamer  uitgelopen en kijk naar Diana, die zichzelf probeert te filmen met een waterijsje in haar mond. We vloggen de laatste tijd steeds vaker, het is best leuk en we worden er (hoop ik) steeds beter in.

"De standaard ligt in mijn koffer, dat weet je toch hm?" Zeg ik tegen haar.

Ze draait zich half om en kijkt me even aan. "Goed idee. Ik zal hem eens pakken."

Dan ga ik weer op de bank zitten en staar een beetje doelloos voor me uit. Normaal gesproken hou ik me groot als er zoiets als dit gebeurt, maar heel eerlijk? Alles binnenhouden is vermoeiend. Dus ik denk dat dit mijn gezicht is de komende dagen.

"Noelle, heb je zin om vanavond uit te gaan?" Hoor ik Diana roepen vanuit de slaapkamer.

"Niet echt." Roep ik terug, net hard genoeg zodat zij het kan horen.

Het blijft even stil. "Laat ik het anders zeggen, wij gaan uit vanavond. Maakt niet uit wat jij wil."

"Je hebt keelontsteking, genie." Mompel ik.

"Het gaat alweer een stukje beter. En ik zal water drinken, dan kan het helemaal geen kwaad."

Ik laat mijn hoofd naar achter vallen en grom een beetje. "Diana, ik ben niet echt in de stemming om te doen alsof er niets aan de hand is en te gaan feesten."

Ze komt weer de kamer ingelopen en zet haar handen in haar zij. "Dat doen we ook niet, zo gauw je iets hoort van je ouders wordt het anders. Maar je moet nu eventjes alles vergeten wat er aan de hand is en losgaan!"

Door haar smekende gezicht begin ik een beetje te lachen en knik dan. "Goed dan. Alleen vanavond. Maar zo gauw jij je niet goed voelt, gaan we naar huis." Zeg ik vlug, voordat ze te enthousiast wordt.

"Mooi! Ik heb al research gedaan, wij gaan naar de Deluxe Lounge." Grinnikt Diana en loopt naar de keuken om een glas water te pakken.

Dan gaat mijn telefoon opeens af. Hm, wat raar. Een onbekend nummer. Twijfelachtig neem ik op en druk de telefoon tegen mijn oor. "Hallo?"

Het blijft een hele tijd stil, voordat ik een zacht geruis hoor. En dan klinkt er een stem. Het klinkt alsof deze persoon hallo probeert te zeggen, maar door het geruis is hij of zij niet te verstaan.

Met een raar gezicht leg ik mijn telefoon weer weg. "Wie was dat?" Vraagt Diana aan me.

Ik haal mijn schouders op. "Geen idee, ik hoorde alleen maar geruis. Zal wel verkeerd verbonden zijn geweest."

Di krijgt een rare blik in haar ogen en strekt haar arm uit. "Geef je tellie eens, misschien herken ik het nummer." Ik doe wat ze zegt en geef haar de telefoon aan. Ze loopt de kamer uit om god weet wat voor reden.

Even later hoor ik haar praten. Ik trek vragend een wenkbrauw omhoog. Als ze geen beltegoed meer had, kon ze dat toch ook gewoon tegen me zeggen? Hoef je niet te zeggen dat je naar het nummer wil kijken.

Dan komt ze de kamer binnen gesprongen en geeft me breed glimlachend de telefoon aan. "Uhm, hij is voor jou! Voor jou en van jou. De persoon van net was niet verkeerd verbonden, hij wil zelfs heel graag met je praten."

Lachend om mijn vriendin die opeens helemaal opgefokt is, druk ik de telefoon opnieuw tegen mijn oor.

"Hallo, wie is dit?"

"Aha! Noelle, eindelijk."

De stem komt me erg bekend voor, maar van wie hij precies is, geen idee. Dan hoor ik opeens de lach door mijn telefoon en mijn ogen worden groot.