Bows And Snapbacks (Niall Horan & Liam Payne)

⑤ || 3 Augustus, 2014

POV Diana

Gapend word ik wakker. Als ik naast me kijk zie ik Noelle nog in diepe slaap. Wat een verrassing. Tot nu toe gaat alles goed. De jongens hebben de snapbacks en strikjes bij alle twee de concerten gekregen en als het goed is ook de briefjes gevonden. Volgens mij zag ik Niall zelfs in het rond kijken en toen hij de snapback zag... Je had zijn gezicht moeten zien. Goud waard. Onze kleine Nialler.

Ik merk nu pas dat Noelle rechtop in het bed op haar telefoon zit te typen. "Goedemorgen." Mompel ik.

Ze reageert niet. Ik kijk verbaasd naar haar telefoon waar ik, alweer, een sms zie van Byron. Noelle fronst naar haar beeldscherm en sms't voor de zoveelste keer dat hij moet stoppen, maar ik heb zo'n idee dat haar ex-vriendje daar niet naar luistert.

Zuchtend stap ik uit het bed. "Blokkeer zijn nummer gewoon. Zo heb je geen last meer van hem."

Noelle knikt. "Goed plan. Wat moet ik toch zonder jou?"

"Dan zou je nu waarschijnlijk een deprimerend leven leiden." Grinnik ik. No begint te lachen en kruipt ook uit het bed.

Ik maak voor ons allebei spek met ei. De geur hangt door de hele kamer. Heerlijk. Noelle's gezicht licht op als ze het eten ziet. Ze kijkt me dankbaar aan en valt dan aan. Zelf neem ik rustig plaats aan tafel en begin ook te eten.

No probeert wat te zeggen, maar ze heeft haar mond vol dus ik versta er geen bal van. "Wat zeg je?" Lach ik.

Ze slikt haar boterham door. "Wat gaan we vandaag doen?" Herhaalt ze.

"Ik heb gehoord dat er een groot aquarium hier is. Ripley's of zoiets?" Zeg ik. "Daar wilde ik graag heen."

Noelle knikt. "Leuk idee. Hoe laat?"

"Een uur of twee?"

"Deal."

Een tijdje later zitten we in de taxi. Ik heb koffie gehad, dus ik zit stuiterend op de achterbank. "Zijn we er bijna? Zijn we er bijna? Zijn we-"

"Kunt u alstublieft even voor vijf minuten uw mond houden?" Vraagt de taxichauffeur gefrustreerd in een hoge stem. Noelle probeert haar lach in te houden naast me. Onze taxichauffeur is een kaal, oud mannetje. Ik schat hem rond de vijftig jaar. Ik houd de rest van de rit mijn mond maar, anders had hij ons waarschijnlijk eruit gegooid in the middle of nowhere.

Als de taxi parkeert voor Ripley's Aquarium, spring ik de auto uit. Noelle betaalt de man (die trouwens snel wegrijdt... ik vraag me af waarom) en dan lopen we met z'n tweeën het aquarium binnen. We hebben via internet kaartjes besteld, dus we hoeven alleen maar het papiertje te laten zien en dan mogen we doorlopen.

Vol bewondering kijk ik naar alle vissen om me heen. De helft ervan heb ik nog nooit in mijn hele leven gezien. "No, we zijn in de vissenhemel beland." Noelle moet lachen om mijn gezicht, waar ze snel een foto van maakt en kijkt dan zelf ook rond.

Al snel zie ik een soort tunnel waar je doorheen kan lopen, waar je boven je, naast je en zelfs onder je allerlei vissen ziet zwemmen. Ik trek Noelle mee en kijk boven me, waar net een kleine haai zwemt.

"Supergaaf." Hoor ik No naast me zeggen.

Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en tik op het cameraatje. "AQUARIUMSELFIE!" Roep ik. Noelle kom vlug naast me staan om op de foto te komen. Hij is best vet geworden, er zwemmen net een paar visjes langs en op het glas plakt een zeester.

Ik besluit hem te tweeten op ons fanaccount.

'@1DShakeMyCakes95 : Nog nooit zo veel vissen gezien! :o Ripley's Aquarium, als je in Toronto bent: GA ERHEEN.'