Bows And Snapbacks (Niall Horan & Liam Payne)

㉘ || 25 Augustus, 2014

POV Noelle

Langzaam word ik wakker in een onbekend bed, met Diana naast me. Even ben ik verward, maar dan herinner ik het me weer. De moeder van Diana is de hele dag bezig met meetings tot acht uur vanavond, zodat ze een paar dagen vrij kan nemen voor ons. Maar omdat ze de hele dag weg is en Diana geen sleutel heeft van haar moeders appartement, besloten we na de vlucht bij te slapen in het hotel dat bij de luchthaven hoort.

Ik kruip uit bed zonder Di wakker te maken en loop naar de woonkamer om de ramen open te zetten. In de verte hoor ik een vliegtuig opstijgen. De frisse lucht dringt door mijn neus en het zonnetje schijnt lekker door de kamer.

Na even in het rond te hebben gekeken, vind ik in een hoekje het koffiezetapparaat en maak twee koppen koffie, voor als Diana wakker wordt.

Ongeduldig neem ik al een slokje en verbrand meteen mijn tong. "Ah! Shit!"

"Sul." Grinnikt Diana, die net de woonkamer binnen komt gelopen en uit het raam gaat hangen.

Ik plof neer op de stoel die naast het raam staat en glimlach in mezelf. "Stel je voor, over drie dagen ontmoeten we de jongens. Hebben we ons doel toch waargemaakt."

Diana blijft even stil. "Ja, ik kijk er meer naar uit om mama weer te zien."

Nadenkend kijk ik haar aan. "Je bent extreem nerveus, of niet?"

"Ik poep letterlijk zevenendertig kleuren."

Grinnikend sta ik op en pak ik een wafel uit het keukenkastje. "Denk je ik niet? Jij hebt het misschien nog makkelijker, Niall heeft nu veel hogere verwachtingen van mij."

Diana ademt diep in en uit. "Liam misschien ook wel van mij. Of misschien helemaal niet, misschien ben ik wel gewoon één van de miljoenen Directioners voor hem."

"Geloof mij maar wanneer ik zeg dat hij ook zevenendertig kleuren poept van de zenuwen." Grinnik ik met een hand op haar schouder.

Ze kijkt me droog aan. "Ja, ja. Liam Payne is nerveus om een meisje te ontmoeten. Hij doet het letterlijk dagelijks."

"Je bent het jezelf zo ontzettend lastig aan het maken. Heb eens wat meer vertrouwen in jezelf en denk er niet zo veel over na!" Probeer ik haar nog op te vrolijken. Met succes, want ze lacht een beetje naar me en neemt een slok van haar koffie.

Dan opeens betrekt Diana's gezicht. "Bex heeft niet meer gesms't... Ze zou ons iets laten weten wanneer ze was geland."

Ik zet de televisie aan en zak onderuit in de stoel. "Di, we hebben het hier over Becca. Die ligt weer te slapen in haar eigen bed, zo'n dingen vergeet ze."

Diana gaat zuchtend naast me zitten en knikt. "Je hebt gelijk, ik sms haar straks wel."

Als er niets interessants op de televisie is, sta ik op en besluit me eerst te douchen. Door de warme stralen over mijn lichaam word ik meer wakker en verdwijnt de jetlag door alle vluchten de afgelopen maand een beetje. Ik doe een sportbroekje en topje aan en bindt mijn haren in een hoge staart. Ik hoor dat Diana nu onder de douche gaat. Ondertussen doe ik een beetje make up op en spray wat parfum op mijn nek.

Dan opeens gaat Diana's telefoon af. "Neem even op, alsjeblieft." Hoor ik haar zeggen vanuit de douche.

Ik pak haar telefoon van het aanrecht en druk op het groene telefoontje zonder naar de naam te kijken. "Hallo?"

"Eindelijk! Ik probeer je al drie weken te bereiken!"

Mijn adem stokt in mijn keel. Byron. "Wat wil je nou van me, Byron?" Grom ik geïrriteerd door de telefoon.

"Ik wil je terug! Was dat nog niet duidelijk? Ik heb je zeker nog vijftig sms'jes gestuurd, maar ze komen om de een of andere reden niet binnen."