Bows And Snapbacks (Niall Horan & Liam Payne)

④ || 2 Augustus, 2014

POV Noelle

Fluitend loop ik door de hotelkamer en spring even op en neer. "Denk je dat ze het al gelezen hebben?"

"Geen idee, No."

"Hoe zouden ze reageren?"

"Geen idee, No."

"Hoe laat is het?"

"GEEN IDEE- Oh wacht, het is elf uur." Zegt Diana terwijl ze naar de klok kijkt. "Moeten we niet zo naar bed? We moeten morgen al vroeg op..."

"Goed punt." Ik huppel naar de slaapkamer en doe mijn pyjama aan. Ondertussen sjokt Diana ook de slaapkamer in. "Hoe kom je in godsnaam aan zoveel energie, No?" Mompelt ze. Dan worden haar ogen groot. "Heb je drugs gehad?"

Ik proest het uit. "Nee, natuurlijk niet!"

Diana knikt opgelucht en ploft dan neer op haar bed. "Ik ben doodop. Truste, No."

"Slaapkop." Lach ik. "Slaap lekker." Ik loop nog naar de badkamer, haal mijn make up eraf, poets mijn tanden en maak een knot in mijn haren. Dan maak ik alle lampen uit en kruip naast Diana in bed.

"NOELLEEEEE!"

Grommend wrijf ik in mijn ogen voordat ik ze langzaam opendoe. "Te veel energie voor mij 's ochtends vroeg."

"Kijk, zo ken ik je weer." Grinnikt Diana. "Gisteravond was je zo hyper, ik vond het bijna eng worden."

"Laten we het daar niet meer over hebben, ik was mezelf overduidelijk niet." Als ik opsta en me uitrek voel ik letterlijk alle botten in mijn lijf kraken. Lekker.

We kleden ons om en doen onze make up en haren. "Gaan we bij Starbucks ontbijten?" Vraag ik.

"Wel opschieten dan, want ik wil niet te laat in de rij gaan staan." Zegt ze twijfelend.

"Di het is pas... ZEVEN UUR?" Mijn mond valt open. Diana glimlacht onschuldig naar me. "Ik wilde zoals echte Directioners vanaf 's morgensvroeg in de rij gaan staan! Daarom hebben we toch ook niet altijd VIP tickets gekocht?"

Zuchtend loop ik met haar naar buiten. "Weet je wat? Je hebt gelijk. We halen ontbijt en dan gaan we in de rij zitten."

Diana slaakt een blij gilletje. We lopen naar de Starbucks, want het is maar een klein stukje. Er is bijna niemand op straat, maar ja, wat verwacht je ook OM ZEVEN UUR IN DE MORGEN?

"Welkom bij Starbucks! Wat zal het zijn?" Vraagt het meisje achter de kassa.

"Twee vanillemuffins met chocoladestukjes erin, twee moccaccino's, twee chocolade frappuccino's en twee donuts met roze glazuur, alsjeblieft." Bestelt Diana.

Ik kijk haar raar aan. "Sinds wanneer was het plan om de Starbucks leeg te kopen?"

"Je liet me niet uitpraten." Mompelt Diana geïrriteerd. "Alles om mee te nemen, alsjeblieft."

Aaaah, ik snap al wat ze doet. Best slim, zo hoeven we niet de hele tijd op te staan en uit de rij te lopen. Je moet weten waar je aan begint als je van plan bent in een rij te gaan staan voor een One Direction concert. Meisjes zijn vals, heel vals.

Aangezien wij de enige twee klanten zijn op het moment, geeft het meisje ons onze bestelling gewoon aan de kassa. Normaal gezien wordt het doorgegeven en wordt je naam omgeroepen, maar dat is nu niet nodig.

"Smakelijk!" Zegt de caissière vriendelijk. Ik stop de donuts en muffins in mijn tas en Diana heeft de vier koffiebekers in een soort kartonnen rekje gedaan, om mee te nemen.

"Dank je wel!" Zeggen we alle twee. Dan lopen we de Starbucks uit.

Dan stopt Diana opeens met lopen. Ik zucht. "Di, we moeten echt-" Dan pas zie ik waar ze naar kijkt. Het is een soort supermarkt. "Ik zeg dat we een voorraad moeten inslaan." Zegt ze.