Bows And Snapbacks (Niall Horan & Liam Payne)

㉜ || 29 Augustus, 2014

POV Noelle

"No? Noelle?"

Ik voel dat iemand me wakker probeert te schudden. Grommend duw ik de hand weg en nestel me dieper in de stoel.

"NO!"

Langzaam doe ik mijn ogen open en zie Diana over me heen gebogen. "Huh?" Mompel ik in mezelf. Het duurt even voor ik weer weet waar we zijn en nog belangrijker; waarvoor we er zijn.

"Ik denk dat het tijd is om te gaan." Zegt ze.

Verschrikt kijk ik op. "Hoezo? Hoelaat is het?"

"Half twee..." Mompelt ze en trekt me overeind. "Ze hebben ons een soort van laten zitten."

Ik sta op en probeer de tranen weg te slikken die achter mijn ogen branden. "Oké." Zeg ik in een klein stemmetje en volg Diana naar buiten. Dan stop ik abrupt met lopen en schudt mijn hoofd. "Nee, zo ga ik absoluut de avond niet laten eindigen."

Diana kijkt me verward aan en schraapt haar keel. "Lieve schat het is half twee, wat wil je nog gaan doen?"

"Lekker zuipen." Grinnik ik en loop naar de eerste de beste club die ik kan vinden, die toevallig in dezelfde straat als het hotel ligt. Wat een toeval.

"Weet je wat?" Hoor ik Di zeggen. "Je hebt helemaal gelijk. Eerst lieten ze ons vanmiddag zitten en nu durven ze ook nog eens niet te komen zonder iets te zeggen. Ik heb me verdorie twee keer opgemaakt vandaag en we gaan deze looks vanavond gebruiken ook!" Ze rent bijna de club naar binnen, waardoor de bewakers een beetje raar opkijken. Grinnikend loop ik achter haar aan, naar binnen.

"Oh, wauw het is echt mooi hier!" Roep ik over de muziek heen. Diana knikt en heeft ondertussen al twee drankjes besteld. "Cheers." Glimlacht ze en loopt dansend naar een tafel, waar we aan gaan staan.

Na een tijdje voel ik dat de alcohol gaat werken. Oh wauw. Misschien was dat laatste shotje niet slim. Ik zal er nooit achter komen waarom alcohol bij mij opeens zo inslaat als een bom. Drie minuten geleden voelde ik me nog honderd procent nuchter.

"Dit is zoooo'n leuke avond, Nooooo." Proest Diana uit, als ze voor de zoveelste keer weer van de stoel is gevallen.

Lachend probeer ik haar omhoog te helpen, maar val zelf ook. Even kijken we of niemand echt pijn heeft, maar dan proesten we het weer uit.

Op eigen kracht sta ik op en leun even op de tafel. "Ik ga even plassen." Mompel ik en loop richting de wc's.

"Neee, je gaat met me mee naar de bar!" Diana schiet omhoog en trekt me aan mijn hand mee naar de bar. De barman grinnikt een beetje als hij ons weer ziet. Het is best een lekker ding, dat geef ik eerlijk toe. Ik weet niet waarom, barmannen zijn toch een beetje een dingetje van me.

"Laat me raden, twee booty Collins?"

Diana legt geschokt een hand tegen haar borst. "Wat ken je ons al goed!"

"Tja, na hem vijf keer voor jullie gemaakt te hebben onthoud je bepaalde dingen." Lacht hij. Ik lach ook en ga aan de bar zitten. Het duurt even voordat ik fatsoenlijk zit met mijn dronken kop, maar we komen er wel.

De barman zet de twee drankjes voor ons neer. "Alstublieft, dames."

Diana hangt een beetje tegen de bar en slurpt zo aan haar drankje. Ik at hem maar, want ik moet echt heel nodig naar de wc. De jongen achter de bar kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Die ga je voelen."

Ik haal mijn schouders op en maak mezelf klaar om van de hoge barkruk te springen. Na een paar glaasjes lijkt het net alsof ik een of andere dodelijke val moet gaan maken van dit stoeltje. Heel eerlijk, het is net alsof ik dertig meter hoger zit dan eerst. "Zware avond gehad, ik heb het nodig."

"Wil je erover praten?"

"Heb jij geen mensen te bedienen?" Grijns ik naar hem.

Hij schudt zijn hoofd. "Nee, hoor. Er werken hier meer mensen."

Lachend blijf ik nog even zitten en kijk naar Diana, die inmiddels half in coma ligt. "Het komt erop neer dat hij niet op is komen dagen. Ik heb letterlijk drie uur op hem gewacht. Diana hier ook, trouwens."

De jongen schudt zijn hoofd en wast ondertussen een bierglas af. "Domme jongens. Sommige jongens weten gewoon niet wat ze met zo'n mooie meisjes als jullie aan moeten."

Ik bloos een beetje. Diana maakt een raar geluid en lacht. "Leuke jongen." Mompelt ze in zichzelf. Lachend wrijf ik over haar arm en glimlach naar de jongen. "Dank je."

Dan spring ik van de torenhoge stoel en land (gelukkig met beide benen) veilig op de grond. "Nu ga ik echt plassen! Di, blijf zitten. Ik ben zo terug."

"Ik let wel eventjes op haar." Zegt de jongen achter de bar en wenkt naar de toiletten. Ik kijk hem nog dankbaar aan en snelwandel naar de wc's. Oh god, mijn blaas houdt het niet meer. Gelukkig staat er geen rij, wat normaal nooit voorkomt bij de damestoiletten.

Als ik geplast heb, was ik mijn handen en kijk in de spiegel. Jezus, hoe zie ik eruit. Mijn ogen hangen weer lekker op half zeven. Ik haal wat poeder uit mijn tasje en poeder mijn glimmende voorhoofd en neus. Dit is al een stuk beter gelukkig.

Ik loop de damestoiletten uit en loop door het gangetje dat leidt naar de bar. Tegenover de damestoiletten zijn de herentoiletten en ik probeer altijd niet naar binnen te kijken, dus met mijn ogen dicht loop ik het gangetje door. Onderweg voel ik dat ik tegen iemand aan knal. "Oh, sorry!" Ik doe mijn ogen open en schrik van het gezicht voor me.

"Dat is al lang geleden, hm?"

Met trillende handen duw ik de jongen een beetje verder weg en schraap mijn keel, die superdroog aanvoelt. "Byron, wat doe jij hier?"

Hij doet een stap vooruit en haalt nerveus een hand door zijn haren. "Ik heb je gevonden met gps, ik moest toch een manier vinden om in contact met je te komen."

"Maar ik heb je geblokkeerd."

"Niet jouw telefoon." Zegt hij geïrriteerd. "Die van Diana."

Mijn adem stokt in mijn keel. Dit begint heel eng te worden. "Byron, vind je dit niet een beetje te ver gaan? We hadden nog geen half jaar wat..."

"Dus?!" Schreeuwt hij kwaad. "Je doet net alsof het niets voor je betekende!"

"Het was maar vijf maanden, je bent me aan het stalken nu!" Roep ik gefrustreerd terug.

Dan gebeurt alles heel snel. Byron slaat als in een reflex mijn hoofd tegen de muur en ik zak neer op de grond. Maar bewusteloos ben ik niet. Voordat Byron nog iets kan doen, zie ik dat een man hem naar achter houdt. En niet zomaar een man; Paul Higgins.

Mijn ogen worden groot, maar ik merk dat ik steeds een beetje wegzak door de duizeligheid. Een mensenmassa vormt zich om me heen en ik hoor zeker vijftien mensen vragen of het met me gaat.

"NEE, NOELLE HET SPIJT ME! IK HOU VAN JE!" Hoor ik Byron nog roepen voordat Paul hem de club uit sleept.

Opeens schiet een andere jongen door de mensenmassa door. Even denk ik dat het de blonde barman is, maar ik zie niet meer helder. "Noelle, oh god het spijt me zo. Als wij er waren geweest was dit allemaal niet gebeurd."

"Niall..." Mompel ik en hou met alle kracht die ik nog heb mijn linkerarm omhoog. "Help me, alsjeblieft."

Bijna meteen pakt hij me op, één arm onder mijn benen en de ander onder mijn bovenrug. Door de menigte en de drukte begint mijn hoofd steeds harder te bonken. Ik hoor Diana nog wat zeggen op de achtergrond voordat ik helemaal wegzak.