Bows And Snapbacks (Niall Horan & Liam Payne)

⑱ || 16 Augustus, 2014

POV Noelle

"Oh shit, shit, shit." Mompel ik en sla voor de zoveelste keer tegen de kleine, zwarte kluis. We beseften vanmorgen pas dat we de hele dag onze telefoon erin hadden gelaten en nu krijgen we het rotding niet meer open.

Diana legt de telefoon van het hotel neer en kijkt me lipbijtend aan. "Er komt iemand aan." Grommend sla ik tegen de kluis en ga op bed zitten.

"Doe nou eens rustig! Stressen heeft geen enkele zin." Probeert Di me te kalmeren.

"Maar niks doen heeft ook geen zin!" Reageer ik gepanikeerd. "Wat als ze hem niet meer openkrijgen, hm? Wat moeten we dan? Oh nee, nee, nee."

Dan klopt er eindelijk iemand op de deur. Ik vlieg het bed af en trek de deur open, waar een oudere man me vriendelijk aankijkt. "Kluisproblemen?"

"Ja." Mompel ik een beetje dom terug. Hij moet toch weten waarvoor hij kwam, anders zou hij hier nooit naartoe gekomen zijn, toch? Als de kluis niet kapot was, was deze man hier ook niet. Dus waarom een vraag stellen als je het antwoord toch al weet?

Jezus, ik irriteer mezelf zelfs.

Hij knielt voor de kluis neer en bestudeert hem even. "Een momentje, dames."

We lopen alle twee maar de kamer uit om wat drinken te halen. Vanuit onze slaapkamer horen we gebonk en geklungel. Diana en ik kijken elkaar raar aan. "Zou hij wel weten waar hij mee bezig is?" Vraagt ze me.

"Ik betwijfel het." Mompel ik met opgetrokken wenkbrauwen.

Na een lange tijd de man zijn ding te hebben laten gedaan, klinkt er opeens een hard gekraak. Alsof ijzer tegen elkaar schuurt. Ik loop de slaapkamer binnen en zie ten eerste dat de kluis helemaal gesloopt is, overal zitten deuken, schrammen, noem het maar op. En ten tweede (het meest belangrijke) dat de grijze man met een trotse gezichtsuitdrukking onze telefoons in zijn handen heeft. "Kijk eens."

"Oh meneer, dank u wel." Ik gris meteen de telefoon uit zijn handen en bekijk alle berichtjes en meldingen van gisteravond en vanmorgen. Er staan twee berichten van Niall bij. Ik wil wel weer als een gek gaan fangirlen, maar niet voor deze man.

Hij staat op en veegt zijn broek af. "De rekening krijgen jullie nog wel. Fijne dag, dames." En toen was hij weg.

Diana kijkt me verrast met open mond aan. "Moeten wij gaan betalen voor de schade die hij heeft aangericht?"

Lachend pak ik een koekje uit het pak dat op tafel staat en haal mijn schouders op. "Ach ja, het is niet zo dat we het niet kunnen betalen, of wel soms?"

"Heb je nog berichtjes van Niall?" Praat ze er met een grijns overheen.

Ik rol met mijn ogen. "Maybe."

"Echt?! Wat zegt hij?" Nieuwsgierig komt Diana naast me staan en probeert de berichtjes mee te lezen.

"Hoe vonden jullie de show? :D Jammer dat we jullie niet hebben gezien, maar letterlijk alles in de zaal was zwart voor ons..." Lees ik voor. "Die is van eergisteren. En ik heb er een van gisteren; Komen jullie ook naar Ford Field??"

Ze knikt naar me, onder de indruk. "Twee berichtjes zelfs? Hij wordt een beetje wanhopig, hoor." Ze stoot me een paar keer aan met haar elleboog.

Ik duw haar lachend opzij en reageer op Niall; Dat we vanavond wel komen en morgen ook waarschijnlijk wel. "Ik kan het niet helpen, maar hoeveel jongens we ook tegenkomen Niall blijft de leukste." Zucht ik dromerig.

"Liam Payne is mijn bae. Ik vraag me af waarom Niall jou- ik bedoel ons wel probeert te bereiken en Liam niet." Diana laat met een pruillipje haar hoofd in haar handen vallen.

Met een zielig gezicht kijk ik terug. "Dat komt nog wel, Di. Eén One Direction lid per keer, toch? Geef ons drie jaar maximaal en alle jongens willen ons." Grijns ik.

Di proest het uit. "Vast en zeker."

~~~ondertussen~~~

POV Niall

Ongeduldig kijk ik soms op mijn telefoon, maar zie naast berichtjes van management geen bericht van één van de meisjes staan. Verdorie.

"Niall, ga je je zo omkleden? We moeten op in een uurtje." Zegt Harry, als hij langsloopt. Ik zie dat hij al helemaal omgekleed is en klaar om op te gaan treden.

Ik kijk omlaag en zie dat ik nog mijn joggingbroek aan heb. Een beetje dom krab ik op mijn hoofd en glimlach naar Harry. "Oh ja, ik zal zo naar Caroline gaan."

Dan piept mijn telefoon. Als ik zie dat het een berichtje van Noelle is begin ik dom te glimlachen en loop langs Harry door naar de kleedkamer. Hij kijkt me raar aan en begint dan te lachen, maar ik doe geen moeite om iets tegen hem te zeggen.

"Oké, Ni, we gaan je vandaag-" Caroline stopt met praten als ze mij ziet en kijkt me scheef aan. "Iemand is afgeleid. Misschien door een... Meisje?"

Mijn wenkbrauwen gaan omhoog en ik knipper een paar keer. "Geen idee waar je het over hebt." Mompel ik.

Caroline grinnikt een beetje en gooit de kleren op mijn schoot. "Kleed je aan, je hebt niet zo lang meer. Het meisje wacht wel."

"Het meisje wacht wel." Doe ik haar stem na.

"Goede comback, Ni." Zegt Caroline lachend. Ze geeft me een schouderklopje en loopt dan de ruimte uit, zodat ik me kan omkleden.

Dan slaat de deur opeens open met een harde knal. Ik trek gauw mijn shirt aan, aangezien ik me was om aan het kleden en kijk naar de deur. Liam kijkt me woest aan en loopt mijn richting op. "NIALLL!"

Bang neem ik een stap naar achter, struikel ergens over en kijk hoe Liam zich over me heen buigt. "Waarom krijg ik signalen van mensen dat je de meisjes een berichtje hebt gestuurd?" Vraagt hij.

"U-uhm, ik uh, welke mensen?" Stamel ik.

"NIALL."

"Oké, oké, sorry." Mompelend sta ik weer op en fix mijn haar een beetje in de spiegel. "Ik kon niet wachten. Ik wilde niet wachten. Jij mag dan wel al het geduld van de wereld hebben, nou ik heb dat niet."

Liam zucht. "Niall, we zouden wachten tot we ze backstage konden ontmoeten."

"Weet ik." Zeg ik met een pruillipje. "Sawry Leeyum."

"Aan de andere kant..." Zegt hij. "Nu jij het gedaan hebt, geeft mij dat ook toestemming om het te doen!" Glimlacht Liam breed.

Lachend klop ik hem op zijn rug en knik. "Liam, vriend, doe wat je niet laten kunt."

"Moet jij nodig zeggen!"

We lopen met z'n tweeën naar de ruimte waar de rest van de jongens zitten te wachten. Louis kijkt op als we binnenlopen en steekt zijn hand op. "Leuk dat jullie ook komen opdagen EEN KWARTIER VOORDAT WE OP MOETEN."

Zayn slaat tegen zijn hoofd. "Schreeuw niet zo! Je moet je stem sparen, gek."

"Showtime, jongens!" Hoor ik een man roepen.

Louis springt omhoog uit de stoel en wij volgen hem allemaal richting de doorgang naar het podium. De jongens van Five Seconds Of Summer komen het podium af en geven ons allemaal high fives.

"Lekker gespeeld, jongens." Zegt Harry nog tegen ze. Ik zou wel hetzelfde willen zeggen, maar om heel eerlijk te zijn heb ik niet één minuut van het hele concert gehoord. Dus ik knik maar een beetje awkward als ze langslopen.

De jongens staan al klaar om het podium op te rennen. Als Harry als eerste erop loopt, volgen wij al snel. "WHAT'S UP, DETROOOOIT!" Roep ik door mijn microfoon.

Het oorverdovende geschreeuw wordt nooit oud. Het valt me wel meteen op dat je letterlijk niks ziet van publiek. Het is gewoon één zwarte, schreeuwende waas. Ik kijk Liam fronsend aan en hij haalt maar zijn schouders op en zet het liedje in.

Ik zucht een beetje, maar ga dan weer verder met glimlachen naar de zwarte waas en zing mee met de jongens. Dan maar een ander keertje ontmoeten...