Ouija (B2K18WB)

Chapter 4

Στο δωματιο κανενας δεν κινηθηκε ουτε στο παραμικρο. Φοβοντουσταν οτι οποια παρουσια υπηρχε εκει περα, θα γυριζε πισω και θα τελειωνε οτι πηγε να αρχισει. Όποτε, για την υπολοιπη μιση ωρα που τους ανακρινε η γιαγια του κρίστιαν ολοι καθονταν αμιλιτοι στον καναπε κοιτωντας τα χερια τους με χαμηλωμενα τα κεφαλια. Ολοι, εκτος απο τον Κρίστιαν ο οποιος κρατούσε μια πετσετα σκουπώντας τα πολλα αιματα απο το μαγουλο και το λαιμο του Νέιτ. Ο Νέιτ όποτε δεν αγριοκοίταζε τον Κρίστιαν επαιρνε μια βαθεια ανασα και βογκούσε απο τον πόνο πιανοντας ορισμενες φορες τα πλευρα του απο την μερια που επεσε στον τοίχο. Μόλις η Μα έφυγε , πηγαινοντας να φερει λιγο παγο για τον Νέιτ, ο Κρίστιαν γυρισε προς το μερος του, με την ενοχη γραμμενη σε ολο του το προσωπο. Αν δεν είχε ρωτησει ολα αυτα το πνεύμα, τιποτα δεν θα ειχε γίνει. Αλλα τωρα ολα αυτα ειχαν τελειώσει. Ηλπιζε.

"Συγνώμη." Ψιθυρισε ο Κρίστιαν τριβωντας το πισω μερος του αυχένα του. Ενιωθε υπευθυνος για οτι ειχε συμβει. Οχι ενιωθε, ήταν.

"Να σε ρωτήσω ρε Κρίστιαν, τι είδους τσιχλοφουσκα φυσας τελευταια; Αποκλειεται να ειναι μην της εχουν βαλει τιποτα μεσα και να συμπεριφερεσαι ετσι." Του απαντησε ο Νέιτ κουνοντας το κεφαλι του στις τελευταιες του λεξεις.

 "Υπονοεις οτι ειμαι μαστουρωμένος;" Ρώτησε ο Κρίστιαν με ενα μισο χαμογελο γελώντας λιγο προς το τέλος. Ο Νέιτ έκανε παλι πλακα και τον ειρωνευονταν απο πανω. Συμπερασμα; Δεν τον χτυπησε τοσο δυνατα ο τοίχος.

"Υπονοω οτι εισαι μαλακας. Τι ήθελες να κοιταξεις απο το γαμημενο πορτακι ή μαγικο παραθυρο προς την χωρα των μονοκερων/βρικολακων/φαντασματων/λυκανθρωπων η κατι τετοιο τελος παντων; Τοσες ταινιες εχουν γυριστει για τουτες τις περιστασεις!" Πηγε να φωναξει το τελευταιο αλλα ενας κοφτος πονος τον σταματησε και τον αναγκασε να φερει το χερι του στο δεξι του πλευρο αλλα τότε εκατσε η Κάγια δίπλα του ακουμποντας τον πάγο απο την κουζίνα στο πλευρο του.

Άλλη μια σουβλια ζηλεια διαπερασε τον Κρίστιαν και αναγκαστηκε να γυρίσει το κεφαλι του προς την πόρτα οπου η γιαγια του μιλούσε με την άσπα , τον φωτη και την Λένια. Η Λένια οταν μιλουσε και αφηγούνταν τα γεγονοτα κουνουσε τα χερια της στον αέρα, μιμουνταν την πτώση του Νέιτ και τις στριγγλες της ασπας. Σε αυτη την κίνιση η ασπα κατσουφιασε και την χτύπησε στο πλευρο αναγκαζοντας της να σκασε για πεντε λεπτα και μετα να συνεχισει δρυνιτερη. Ο Κρίστιαν ρολλαρε τα μάτια του και επεστρεψε το βλέμμα του στην Κάγια η οποια ειχε κουρνιασει στο καλο του πλευρο και ξεκουραζονταν με αυτον να την κραταει με το ενα του χερι απο τον ωμο απαλα. Εκείνη την στιγμη ο Κρίστιαν ήθελε απαντησεις. Οχι, δεν ηθελε απλα. Απαιτουσε απαντησεις.

"Πόσο καιρο ειστε εσεις οι δυο μαζι;" Ρωτησε ετσι στο ξαφνικο, παιρνοντας στα χερια του τον παγο και κρατονταν τον στο πλευρο του. Για μια στιγμη φοβονταν την απαντηση, και το γελιο του Νέιτ απο την μερια του τον αναγκασε να τον κοιταξει με εναν ερωτηματικο τροπο. "Τι;"