Ouija (B2K18WB)

Chapter 11

Ο Κριστιαν εμεινε να κοιταει τον Νειτ σαν χαμενος. "Τι; Πως;"

Το ξανθο αγορι πηρε μια βαθεια ανασα και εφερε μια περισευουμενη καρεκλα μπροστα. Εκατσε πανω της και στηριξε το κεφαλι του πανω στα χερια του. Yστερα, κοιταξε τον Κριστιαν, με τα χειλια του να σχηματιζουν μια μικρη γραμμη. Οχι, δεν θα του ελεγε τι στ'αληθεια εγινε. Απλα κομματια απο την αληθεια, αρκετα ωστε να κρατησει το κομματι που τον τρομαξε πραγματικα εκτος. Αλλα αυτο δεν θα θεωρουνταν ως ψεμα ετσι;

"Δεν ηταν κατι συγκλονιστικο." ειπε κοιτωντας τον στα ματια. "Απλα την ειδα οταν εφτασα στο νοσοκομειο, οταν περιμενα να μου πουν σε ποιο δωματιο ηταν η Καγια."

"Και; Τι εγινε;"

Ο Νειτ διστασε να απαντησει. "Την κοιταξα, και για ενα λεπτο με κοιταξε και αυτη, μεσα απο τα μαλλια της. Τα ματια της ομως ηταν περιεργα. Ηταν σε ενα παραξενο χρωμα ενα..."

"Πλατινενιο." συμπληρωσε ο Κριστιαν με κομμενη την ανασα.

Θυμος συσωρευοταν μεσα του, αλλα οχι προς τον Νειτ. Προς το πνευμα. Ποιος θεος ηξερε τι ηθελε απο αυτον και τους φιλους του, και τι ειχε στο μυαλο της; Και το ποιο σημαντικο ερωτημα; Ποιος ηταν ο σκοπος της; Σιγουρα θα μπορουσε να ειχε αφανησει τον Νειτ την στιγμη που του επιτεθηκε για πρωτη φορα, την Καγια οταν παραλιγο να την πατησει αυτοκινητο, την Λενια οταν παραλιγο να αυτοκτονησει, τον ιδιο οταν παραλιγο να του ξεσκισει το στερνο. Αν δεν ηθελε να τους σκοτωσει, τι διαολο ηθελε;

Η γατα παιζει με το ποντικι πριν το φαει για μεσημεριανο, του υπενθυμησε το υποσυνηδειτο του πραγμα που τον εκανε να ξεροκαταπιει. Αν οντως αυτο ηθελε το πνευμα, τοτε ποσοι θα επρεπε να φτασουν στα χειλη του θανατου για να περασει καλα εκεινη; Η καλυτερα, με ποια σειρα θα τους επαιζε, και ποτε θα σταματαγαν αυτα τα παιχνιδια;

"Υστερα απο αυτο, την πλησιασα νομιζωντας πως ηταν η Λενια αφου αυτη υποτιθεται πως περιμενα. Ειχαν και τα ιδια μαυρα μαλλια..." συνεχισε ο Νειτ κανοντας μια μικρη παυση "Με κοιταζε, αλλα δεν ελεγε τιποτα μεχρι που πλησιασα αρκετα. Αφαιρεσα τα μαλλια απο το προσωπο της, τρομαξα, πισωπατησα και..." ξεροκαταπιε "Εξαφανιστηκε."

"Ετσι απλα;"

"Ετσι απλα."

Συνοφριωμενος, ο Κριστιαν προχωρησε προς την πορτα. Εβγαλε το κινητο απο την τσεπη του και μπηκε στο google. Οχι οτι ηξερε τι να πατησει, αλλα στοιχηματιζε οτι θα του ερχονταν η ιδεα καθοδον. Βγηκε στον διαδρομο και προχωρησε προς την εξοδο ομως ενα χερι τον σταματησε, τραβωντας τον απο τον ωμο προς τα πισω. Το κινητο εξσφεντωνιστηκε απο τα χερια του αλλα με μια επειδεξια κινιση το ξαναεπιασε και γυρισε να κοιταξει την φιγουρα πισω του.