Ouija (B2K18WB)

Chapter 8

Η διαδρομη μεχρι τον κηπο ηταν οδηνηρα σιωπηλη με τον μονο ηχο που υπηρχε να ειναι οι γρηγορες ανασες των δυο αγοριων. Και οι δυο απεχθανονταν την ησυχια η οποια ειχε μεγαλωσε αναμεσα τους ομως κανενας τους δεν προσπαθησε να ανοιξει κουβεντα.

Ορισμενες φορες ο Κριστιαν γεροβηχε, κερδιζοντας μονο ενα βλεμμα απο τον Νειτ ο οποιος κατσουφιαζε ελαφρα και γρηγορα γυριζε το βλεμμα του αλλου. Αλλες φορες θα προσποιουνταν οτι εκανε μια καταλαθος κινιση ετσι ωστε τα δαχτυλα του να ακουμπουσαν στιγμιαια με αυτα του Νειτ, αλλα εκεινος αποτραβιονταν λες και το αγγιγμα του Κριστιαν ηταν τοξικο και τον εκαιγε. Ηταν σαν να απεφευγε ο διαολος το λιβανι.

Υστερα απο αυτα, η σιωπη κλιμακοθηκε ακομα περισσοτερο και ο Κριστιαν ηταν σιγουρος οτι μπορουσε να ακουσει τους καρδιακους παλμους του Νειτ οι οποιοι ορισμενες φορες επεφταν και ορισμενες φορες ξανα επανεεχονταν στο φυσιολογικο μεχρι να γινουν ακομα πιο γρηγοροι. Αν τον ρωταγαν πιο πραγμα απεχθανονταν περισσοτερο, θα ειχε ετοιμη την απαντηση. Την σιωπη.

Το βλεμμα του εστιαθηκε στην γραμμη που ενωνε τον ωμο του Νειτ με τον λαιμο του, στενευοντας τα ματια του. Η μικρη ουλη που σημαδευε καταμηκος τον λαιμο του ηταν τωρα πιο εμφανη και καθε φορα που ο Νειτ εκανε ενα βημα, προβαλε ακομα περισσοτερο και εκανε τον Κριστιαν να σπαει το κεφαλι του προσπαθωντας να βρει τι μπορει να την ειχε προκαλεσει.

Το μονο που ηξερε ηταν οτι καθε φορα που εκανε αναφορα σε αυτην το βλεμμα του Νειτ παγωνε και φροντιζε με εναν ευστοχο τροπο να αλλαζει το θεμα. Η ουλη φαινονταν βαθεια ετσι ωστε να αφησει ενα εμφανες -με μια δευτερη ματια σημαδι ετσι ο Κριστιαν υποθεσε οτι αμα του ηταν ειχε προκαλεσει ενας τυχαιος τυπος σιγουρα θα ειχε φροντισει να παει νοσοκομειο για να την καλυψει. Αλλα το σημαδι ηταν αρκετα προφανες, πραγμα που τον οδηγησε να σκεφτει οτι ο Νειτ καλυπτε καποιον. Καποιος ο οποιος επρεπε να ηταν κοντα του, η, καποιον με τον οποιο ειχε πολυ κοντα.

Στην τελευταια σκεψη ενα ριγος διαπερασε την σπονδυλικη του στηλη κανοντας τον να σταματησει αποτομα μπροστα απο τον Νειτ. Εκεινος μη προσεχοτας μπροστα του, κουντρησε επανω στον Κριστιαν και σηκωσε το κεφαλι του να τον κοιταξει με ενα βλεμμα μπερδεμενο και γεματο περιεργεια.

“Γιατι σταματησες ετσι αποτομα;”

“Ποιος σου το εκανε αυτο;” Ρωτησε αντι να απαντησει ο Κριστιαν, φερνοντας το χερι του απαλα στον λαιμο του Νειτ και δαγραφοντας την ουλη με το δαχτυλο του.