Ouija (B2K18WB)

Chapter 22

Με το που άνοιξε τα μάτια του, ο καυτός ήλιος τον ανάγκασε να τα ξανακλείσει. Έφερε τα χέρια του μπροστά στα μάτια του σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να τα προστατέψει, αλλά ο ήλιος συνέχιζε να τον τυφλώνει λες και τον κοροϊδεύε. Μισοέκλεισε τα μάτια του, και κοίταξε τριγύρω.

Ήταν λες και τον είχαν παρατήσει στην μέση της ερήμου. Όλα ήταν καλυμμένα με τους γνωστούς κόκκους άμμου: Τα σπίτια, τα μεγάλα κτήρια, οι δρόμοι. Όσο και να έψαχνε, δεν υπήρχε ούτε μια σπιθαμή γης. Το να δει γρασίδι ή έστω μια φευγαλαία ένδειξη πράσινου ήταν ένα τρελό όνειρο.

Έφερε τα χέρια του δίπλα από το σώμα του και έσπρωξε τον εαυτό του προς τα πάνω. Μια σουβλιά πόνου διαπέρασε όλο του το σώμα σαν ηλεκτρισμός, κάνοντας τον να αφήσει ένα βογγητό και να παραπατήσει προς τα πίσω. Με στενευμένα μάτια, ακούμπησε πάνω σε έναν τοίχο για υποστήριξη και έψαξε με το βλέμμα του για οποιαδήποτε είδος ζωής.

"ΝΕΙΤ;" Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Κανένας δεν απάντησε. "ΚΆΓΙΑ; ΆΣΠΑ;"

Ήταν λες και τον είχαν παρατήσει σε αυτήν την έρημο ολομόναχο. Με στήριγμα τον τοίχο, βγήκε από το μικρό σοκάκι όπου είχε ξυπνήσει και περπάτησε αργά στο πεζοδρόμιο. Ούτε μια ψυχή δεν περπατούσε στους δρόμους. Όσο μαγαζιά δεν ήταν καλυμμένα με άμμο ήταν ερημομένα και κλειστά. Ιστοί αράχνης υπήρχαν κάτω από τις πόρτες του μαγαζιού, δίνοντας την ιδέα ότι κανένας δεν είχε πατήσει στην πόλη για χρόνια.

Σταμάτησε το πρώτο μαγαζί που μπόρεσε να φτάσει. Έσπρωξε την πόρτα με όλη την δύναμη του σώματος του, κατά συνέπεια πέφτοντας κάτω όταν εκείνη κατέρρευσε. Τώρα που είχε βρεθεί στην σκιά, ανακάθησε και περιεργάστηκε τον χώρο δίπλα του.

Το κτήριο φαινόταν σαν να ήταν ένα μικρό καφέ. Ήταν φτιαγμένο από ξύλο, ξύλο που τώρα είχε σαπίσει και παλιώσει, αφήνοντας τρύπες σε όλη του την επιφάνεια. Τα καθίσματα που κάποτε έπρεπε να έπιαναν όλο τον χώρο είχαν τώρα παραμελιστεί με μια γωνία και όλα τα ποτά και τα τρόφιμα είχαν αφαιρεθεί από τα ράφια του κάποτε γεμάτο κόσμο μαγαζιού.

Ο Κρίστιαν ξαφνικά σηκώθηκε όρθιος και περπάτησε προς την πίσω πόρτα. Το ότι τα φαγητά και τα ποτά είχαν αφαιρεθεί σήμαινε ότι κάποιος ήταν εδώ και τρεφόταν με αυτά. Τα μάτια του έλαμψαν από την ελπίδα. Ίσως δεν ήταν όσο μόνος όσο πίστευε ότι ήταν.

Με προσοχή άνοιξε την πόρτα αρκετά έτσι να μπορέσει να περάσει και χώθηκε μέσα στον μικρό χώρο. Εκεί, υπήρχαν πέτρινες σκάλες οι οποίες οδηγούσαν προς τον κάτω όροφο, μερικά σκαλιά από τις οποίες είχαν καταστραφεί με το πέρασμα του χρόνου. Κατέβηκε προσεκτικά την σκάλα όμως σταμάτησε στο τελευταίο σκαλοπάτι και κρύφτηκε πίσω από τον πέτρινο τοίχο. Μπορούσε να δει σκιές από πράγματα – και ίσως με λίγη ελπίδα από άτομα – και την φευγαλαία όψη μιας λάμπας.