Τα δύο αγόρια πάρκαραν το αυτοκίνητο έξω απο την μεγάλη βιβλιοθήκη και στράφηκαν να την κοιτάξουν με θαυμασμό. Εκτός απο το τεράστιο ύψος που είχε και τους μεγάλους κίονες που φαίνονταν να κρατούσαν το ταβάνι στην θέση τους, αμέτρητος κόσμος έμπαινε και έβγαινε. Ορίσμενοι απο αυτούς κρατούσαν τσάντες με ρούχα και μόλις αγορασμένα αντικείμενα ενώ άλλοι μιλούσαν στο τηλέφωνο προσπαθώντας να κάνουν τις φωνές τους να ακουστούν πάνω απο τις φωνές του πλήθους.
Αυτό το δυνατό βουητό απο τις συσωρευμένες δυνατές φωνές των ανθρώπων ακουγόνταν μέχρι και στο αυτοκίνητο των δύο παιδιών, κάνοντας τα και τα δύο να αναρωτηθούν το πώς η βιβλιοθήκη ήταν τόσο γεμάτη ενώ σε τέσσερις ώρες θα έκλεινε.
"Υποτίθεται πως πρέπει να περάσουμε μέσα απο αυτό;" Ρώτησε ο Κρίστιαν, έκπληκτος. "Είναι καθαρός λαβύρινθος."
Ο Νέιτ είχε τα χέρια του ακουμπησμένα πάνω στο τιμόνι, ακόμα και μετά που η μηχανή είχε σβήσει. Πήρε ένα σκεπτικό ύφος και γύρισε να κοιτάξει τον Κρίστιαν. "Να φύγουμε και να ξανα έρθουμε μια άλλη στιγμή;"
Ο Κρίστιαν χαλάρωνε και έσφιγγε την λαβή του γύρω απο το χερούλι της πόρτας ενώ ορισμενες φορές δάγκωνε την εσωτερική μεριά του κάτου χείλους του, βυθισμένος στις σκέψεις του. Αν έφευγαν τώρα, τότε μπορεί την επόμενη φορά που θα ξαναγύριζαν να ήταν πολύ αργά. Ή μπορεί να μην υπήρχε καν άλλη φορά.
"Όχι," Είπε μετά απο πολλή σκέψη. "Θα πάμε τώρα. Απλά θα πρέπει να περάσουμε μέσα απο αυτόν τον όχλο."
Ο Νέιτ έγνεψε και ξετύλιξε την ζώνη του απο την μέση του, αφήνοντας την να τραβηχτεί αυτόματα πίσω στην κανονική της θέση. Την ίδια κίνηση αντέγραψε και ο Κρίστιαν και μόλις ήταν έτοιμοι, βγήκαν έξω απο το αυτοκινήτο και άρχισαν να περπατάνε στο πεζοδρόμιο, προς την είσοδο της βιβλιοθήκης.
Δεν πήρε πολύ στον Κρίστιαν να χαθεί. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να στρέψει το βλέμμα του αλλού για ένα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου. Όταν γύρισε να κοιτάξει τον Νέιτ, το αγόρι είχε χαθεί απο τα μάτια του και στην θέση του υπήρχαν αντι για αυτόν βιαστηκοί και ενοχλημένοι απο την παρουσία του Κρίστιαν, άνθρωποι οι οποίοι τον έσπρωχναν για να περάσουν με την κάθε ευκαιρία που έβρισκαν.
Εκείνος φώναζε το όνομα του Νέιτ, ελπίζοντας εκείνος να τον έβλεπε και να ερχόνταν να τον τραξήξει μακρυά απο αυτήν την παραζάλη. Ωστόσο, η φωνή του πνίχτηκε μέσα στον όχλο τον ανθρώπων όπως και οι ελπίδες του οτι θα έβρισκε τον Νέιτ. Έτσι, άρχισε να ακολουθεί την ροή του πλήθους προς την είσοδο μέχρι που ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω απο τον καρπό του, τραβώντας τον προς το μέρος του.
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Ouija (B2K18WB)
Ужасы❝Το όνομα μου είναι Κρίστιαν, και είμαι η αιτία της ίδιας μου της καταστροφής. Έπρεπε να προσέξω τα σημάδια. Έπρεπε να τηρίσω τους κανόνες. Αν ήξερα σε τι πήγαινα να μπλέξω όμως. . . Ποτέ μου δεν θα έπιανα στα χέρια μου αυτόν τον πίνακα. Μου πήρε ό...
