10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Bölümden önce söylemek istediğim birkaç şey var. Öncelikle bugün (23 Aralık) canımız, ciğerimiz Mert'imizin doğum günü!🎉
İYİ Kİ DOĞDUN, MERT ATALAY! ❤️ Sen bizim tanıdığımız en güzel kahramansın!🦸♀️
Mert'e söylemek istediğiniz şeyler olursa aşağıdaki görselde yorum olarak bırakabilirsiniz. ✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy ve yorumları unutmayalım lütfen, keyifli okumalar!✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
{-Gökay'dan-}
"İşte böyle anneciğim," diye mırıldandım; giydiğim koyu gri, kalın, boğazlı kazağın boğaz kısmını düzelirken.
"Ay, Gökay!" derken ismimdeki a harfini uzatabildiği kadar uzattı. Giderek incelen sesi beni güldürdüğünde bakışlarımı karşımdaki aynadan çekip masamın üzerine sabitlediğim telefonuma çevirdim.
Vaktinden çok evvel kırlar düşen saçlarını her zamanki gibi bir zamanlar sahip olduğu sarı renge boyatmıştı. Aslında saçları beyaza boyanacak kadar büyük değildi yaşı, kırk beşindeydi daha. Ancak genç yaşında çektiği keder, saçlarının rengini çalmıştı ondan; gençliğini ve mutluluğunu da çaldığı gibi.
Bir seneden fazladır omuz hizasında kullanıyordu saçlarını, bu hali onu daha genç gösteriyormuş, öyle diyordu. Benim için hava hoştu, yeter ki mutlu olsundu da isterse sıfıra vursundu saçlarını... O benim bu dünyadaki en büyük zaafımdı. O iyi olduktan sonra hiçbir şey umurumda değildi.
Yüzünde ona yakışacak hafif bir makyaj vardı ve bu geceyi Mahir abiyle dışarıda kutlamak için çok şık bir gece elbisesi giymişti. Mahir abiyi seviyordum, çünkü annemi gerçekten seviyordu. Annemi mutlu ediyor ve belki de ona ilk defa sevildiğini hissettiriyordu. Bu bile yeterliydi benim için. Yıllarca gözümün önünde acı çektiğine şahit olduğum annemin yüzünü güldürebilmesi onu sevmem için yeter de artardı bile.
