10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[Koray'dan]
Kıstığım gözlerimle ardından bakarken "Bugünün son koşusu olacak," diye mırıldandım kendi kendime. "Ama en güzeli olacak."
Ve koştum. Asel'in ağırlığıyla hantallaşan bedenim beni az da olsa zorlasa da bununla başa çıktım ve Asel'i yakaladığımda tek tek saçlarını yolacağımı hayal ederek daha da artırdım hızımı.
Önce o, ardından da ben kursun olduğu sokağa girdiğimizde "Arabana ilk varan kazanır!" diye bağırdı, arkasını dönmeden. Ve işte tam da o zaman birinciliği ona bırakamayacağımdan sızlayan kaslarımı yok sayarak hızımı arttırdım ve arabanın yanına varmamızdan hemen önce aramızdaki farkı bir nefeslik mesafeye indirdim.
Arabamın yanında durduğumuzda ilginç bir şey oldu. O, "Ben kazandım!" diyerek elini arabanın camına yasladığı anda, ben de elimi onun elinin üzerine koymuştum.
Berabere kalmış mı sayılıyorduk?
Asel, sol elinin avuç içiyle arabanın camına dokunduğu için rahatça yüzünü bana dönerek "Ben kazandım," dedi tekrar. Umursamaz bir şekilde omuz silktim.
"Aynı anda dokunduk. Sen kazanmış olamazsın."
Kaşlarını çattı.
"Bilmem farkında mısın ama arabaya dokunan benim. Sen elini benim elimin üzerine koydun."
"Olabilir, sonuçta parmak uçlarım arabaya değiyor, bak," dedim, kafamla işaret ederek. Başını çevirerek ellerimize baktı. Dediğim gibi, elim onun elinin üzerindeydi lakin parmak uçlarım arabanın camına temas ediyordu.
Tekrar bana döndü.
"O zaman cama en fazla temas eden ben olduğum için kazanan ben olmuş oluyorum."
Alayla gülerek diğer elimi de kaldırıp sağ kolunun yanından cama yaslayarak onu bir nevi kıskaca aldım.
"Yok ya."
Kaşlarını çattı.
"Var ya."
Başımı ona doğru eğerek "Berabere," dedim. Bu sefer alayla gülen oydu. Başını sol omzuna doğru indirerek beni taklit etti.
"Yok ya."
Sinirlerim gerilirken, yüzümü daha da yaklaştırdım yüzüne. Neredeyse burunlarımız sürtüşecekti ama o an umurumuzda olan tek şey yarışı kimin kazandığıydı.
