10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[Gökay'dan]
"Ooh, çok güzel. Sen de öldün, tek kaldım. Sağ ol yani, çok sağ ol..."
Ekrandaki kılıçtan geçirdiğim adama bakarak gözlerimi devirdim. Bu oyunu da kurallarına göre oynamak hiç zevkli olmuyordu ki yahu, hepsini tak tak öldürüyordum ve sonunda tek kalıyordum. Oysa yanımda Mert olsaydı da her zamanki gibi bizi aynı gruba koydukları için diğerlerine sövmekle meşgulken onu yaralasaydım ve o da sinirle dönüp bana laf atsaydı... İşte o zaman gerçekten eğlenirdim.
Sıkıntıyla iç çekerek diğer levele geçtim. Hayır, bu oyunun Simge'de ne işi vardı, onu da anlayamamıştım ama pes atan birinin böyle şeyler oynamasına da şaşırmamam gerekti sanırım.
"Ben hazırım!"
Ekranda olan bakışlarım, ne zaman odaya geldiğini bilmediğim Simge'ye kaydıktan birkaç saniye sonra tekrar televizyona döndü. Ancak biraz önce gördüklerimi algılamakta zorluk çeken beynim neticesinde ışık hızını utandıracak şekilde tekrar döndüm Simge'ye.
Oha! Eteği neredeydi be bu kızın?
Ellerimin arasındaki konsol, bu görüntüye daha fazla dayanamayıp kendini kucağıma atarken baştan aşağı inceledim onu. Gördüğüm -daha doğrusu göremediğim- her bir kumaş parçası beni hayret denizinde diplere doğru sürüklerken mavilerimi kahve gözlerine diktim ve şaşkınlığımı saklamayarak konuştum.
"Kız, bu ne hal?"
Simge, benden böyle bir tepki beklemiyor olacak ki gözlerini şaşkınca birkaç kez kırptıktan sonra omuzlarını düşürerek bakışlarını üzerinde gezdirdi. "Olmamış mı ya?"
"Olmamış tabii," dedim başımı sallayarak. "Yani en azından ben olmaya çalışan bir şey göremiyorum."
Üzerine siyah omuzları iki yandan düşük bir elbise giymişti. Emin değildim ama sanırım böyle modellere kayık yaka deniyordu, yani en azından bir zamanlar Derya'yla Derin'den böyle bir şeyler duyduğumu anımsıyordum. Ki zaten yakasında sorun yoktu. Simge'nin dik omuzlarını gözler önüne serse de fazla dekolte değildi. Elbisenin kolları da uzundu ve Simge'nin ince kollarını ikinci bir deri misali çevrelemişti. Buraya kadar her şey iyiydi ancak üst kısmını sımsıkı sararak onun kusursuz hatlarını ortaya çıkaran elbisenin belden sonra balon gibi bollaşan eteği... Var mıydı, yok muydu belli değildi sanki. Bir de miniliğini gizlemek istercesine uç kısımlarına hafiften dantel detayı eklenmişti ancak benim gözümde bir halta yaradığı yoktu.
Ve tabii o boy ayaktayken böyle duruyorsa hiç oturmaya kalkmasındı bu kız yani.
Simge, benimkilere benzeyen sarımsı ince kaşlarını çatarak "O ne demek ya?" diye sordu çehresinden okunan kafa karışıklığıyla. Yüzündeki hafif makyajda ve sımsıkı at kuyruğu yapıp sırtına saldığı saçlarında gezdirdim bakışlarımı. Yalan söylemeye gerek yoktu, harika üstü bir şey olmuştu. Ama ben zaten Fırat mıydı neydi, o andavala gözdağı vermek için gidiyordum o partiye. Simge bu halde giderse çocuk bir an olsun ayıramazdı gözlerini ondan, e ben de dersini veremezdim dolayısıyla.
