10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Söylemeden geçemeyeceğim, görseldeki çift, resmen hayalimdeki Koray ve Asel!💜)
[Koray'dan]
O geçirdiğimiz kaza demeye bin şahit isteyen şey yüzünden düşünmekten patlayacak haldeydi zihnim. Düşmüştüm sadece, altı üstü düşmüştüm! Bu kadar büyük sonuçları olmak zorunda mıydı sahiden? Basit, değeri olmayan sıyrıklarla atlatamaz mıydım?
Keşke, şöyle olaydı, böyle olmasaydı demekten sıkılmıştım ancak saatlerdir içimde dönüp dolaştırdığım her düşüncenin ucu eninde sonunda bu kelimelere bağlanıyordu. Düşünüyordum, düşünüyordum da bir sonuca varamıyordum bir türlü. Bizzat iki ucu boklu değnek dedikleri o durumu yaşıyordum, daralıyordum...
Olabilecek her türlü ihtimali kavramaya çalışıyordum. Bunlardan ilki devam etmemdi, yani Asel'i bekletebilirdim. Kendi kendine prova yapabilirdi, ne de olsa bu hep yaptığı bir şeydi. Zaten endişem ondan kaynaklı değildi, tedirginliğimin sebebi direkt bendim. Ayağım iki hafta sonra düzelse dahi, bu süre zarfında hareket bile edemeden duracağım için paslanacaktım. Bunca yıldır yaptığım spor sayesinde belki hareketim kısıtlanmayacaktı ama daha yeni yeni geliştirmeye başladığım dans aktifliğime ne olacaktı? Onun aynı kalacağına nasıl garanti verebilirdim? Hadi, her şey iyi gitti de dans edebiliyorum diyelim, ya kaybettiğim 2 koca haftaya ne olacaktı? Bu süreyi kabiliyetimi geliştirmekle geçirmek varken, bir ihtimal unutarak geçirecek ve yarışmaya sadece 4 hafta kala belki bu sabah olduğum halimden birkaç adım geride başlayacaktım. Ne kadar olumlu düşünmeye çalışırsam çalışayım, düşüncelerim hep kötü sona kayıyordu. Hal böyleyken dans yarışmasını kazanacağımıza yürekten nasıl inanmaya devam edebilirdim ki?
Öte yandan benden sonraki seçenek ne yazık ki Tan denen heriften başkası değildi. Yarışmaya az bir zaman kalmıştı ve bu süre zarfında yeni bir partner bulması çok zordu. Üstelik bulacağı kişiyle parayı paylaşmak zorunda kalacaktı. Ve tabii bu kişiyle yarışmayı kazanacağı da maalesef ki garanti değildi.
Tan'la da değildi belki ama itiraf etmek zorundaydım ki, herif bu işte oldukça profesyoneldi. Asel, yarışmaya katılmak için ondan daha yetkin birini bulamazdı; en azından bu kadar kısa bir süre içinde. Asel, ona bu teklifle gitse balıklama atlardı, bundan adım kadar emindim. Para falan da istemezdi. Buraya kadar her şey iyiydi ancak bir sorun vardı: Tan, Asel'e âşıktı ve bu durum benim için tüm olumlu yanları nötrlüyordu.
Asel, onunla dans edemezdi, edemezdi çünkü...
"Daha ne kadar susmaya devam edeceksin?"
Asel'in oldukça sert çıkan sesi, beni düşüncelerimin arasından sıyırıp aldığında bakışlarımı kaldırarak ona baktım. Mavi gözleri kısılmış, kaşları çatılmıştı. Yüzü -sinirden olduğunu varsayıyordum- kızarmaya başlamıştı. Kızgındı ancak harelerindeki en belirgin şey sinirden ziyade hayal kırıklığıydı. Bunu belki de ben uyduruyordum ancak bakışlarına başka bir anlam yükleyemiyordum.
