Kaybedilmiş en büyük acı zamanın içinden çıkıp gelen bir kaç gerçektir. Beyinde zelzeleler yaşanırken parmak uçların uyuşur. Göz ritimlerin kendini taşırken sisli bir sonsuzluğa, sadece düşüncelerinle boğuşursun, tek başına oturduğun koskoca bir dünyada küçücük bankta.
Gözlerim ileriyi bulduğunda uzaktan beni izleyen Zeynep'i gördüğümde elimde ki zarfı pantolonumun arka cebine sıkıştırıp başımı ellerimin arasına aldım.
Omzumda hissettiğim elle yanıma geldiğini farkettim.
"İyi misin?"
"Bilmiyorum. Karmaşığım. Bir gelişme var mı?"
"Şimdilik bir şey yok. Zeus'a bir oda ayarladım orada kalacak. Sende bir şeyler atıştır istersen bir şey yemedin."
"Canım istemiyor. Beynim kazan gibi."
"Saatlerdir burada oturuyorsun kerem. Hava karardı farkındasın değil mi? Bir sakinleştirici sanada attırsak mı?"
"Gerek yok. Bende uyuşursam Zeus'a yardımcı olamam."
"Ne kadar iyi hissettirebilirim bilmiyorum ama iyileşecek uyanacak bunu bil buna inan. İnancını kaybetme. Ben inanıyorum. "
Yanağımı öpüp geri çekildiğinde bir umut sardı içimi. Başını tekrar omzuma koyduğunda başımı başının üzerine yasladım. Aklımdan bir dünya soru işareti geçiyordu. Arka cebimde duran bir zarf , yanımda Zeynep, kızım olma ihtimalinin var olduğu düşünülen Belis , yine kızım olma ihtimalinin var olduğu düşünülen kız yoğun bakımda, küçücük bir beden içeride yaşam mücadelesi veriyordu. Kafam iyice bulanıklaşırken Zeynep'in sesini duydum.
"Seninle sonsuza kadar susabilirim ama bu sessizlik beni korkutuyor."
"Sadece kafamı toplamaya çalışıyorum."
"Ben gelirken elinde bir zarf vardı. Neydi o?"
"Alp kafeyle ilgili bir şey getirmişti oydu. Uğraşmak istemedim cebime attım. Git artık istersen dinlenirsin biraz."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LEYLA
FanfictionLeyla dedi. "Kerem gibi sevmek nedir?" En derininden acı koy önüme, Öyle bir parçalasın ki Sesim çıkmasın, Gözlerim görmesin, Yüreğim işitmesin. Kabulüm... Bu hasrete doymuş beden Tek bir şey ister nihayetinde. Gelecekse acısıda ke...