LEYLA

22. Bölüm

Yalan söylemek...
Kendimi kandırıp kendimle ilgili birşeyi paylaşmak istemiyorumda diyebilirim. Kimden? -insanlardan.
Niye? - Kendimden kaçmak istediğim zamanlarda sığındığım için.
Niye kaçıyorsun? -Canım çok yandı, yaktılar...
Affettin mi peki? - Canları sağolsun...

"Güzelim iyi misin? "

"Betüle üzüldüm. Betülü çok seviyordum kerem şimdi ise benim kötü bir insan olduğumu düşünüyor."

"Daha küçük eminim ki abisini tanımaya başladığında nasıl bir insan olduğunu anlayacaktır."

"Resmide çok iyi atölyeyi bıraktırarak hiç iyi bir şey yapmadı. Ben gittikten sonra bir şey olmadı değil mi?"

"Yok hayır. Gitmişti zaten."

"Kerem atölyeden çıktığımızdan beri bir değişiklik var. Sanki bir şey olmuş ve bana yansıtmamak için uğraşıyorsun."

" Hiç yalan söyledin mi?"

"Hiç söylemedim diyemem ama tabiki de söylemişimdir. Ama karşımdakinin iyiliği için söylemişimdir. Neden sordun?"

"Hiç."

"Hep böyle yapıyorsun bir şeyler düşünüyorsun ve beni kendi dünyandan uzağa fırlatıyorsun sanki, o zamanda canım çok yanıyor yapma bunu."

"Sadece sormak istedim."

"Herhangi bir konuda yalan söylediğimi mi düşünüyorsun?"

"Hayır hayır çok yanlış anladın."

"Doğruyu anlat o zaman. Susma tamam bazı nedenlerin için sana zaman tanıdım. Ama benim seninle bu küçücük hayatımı paylaştığım gibi paylaşmıyorsun kerem. Sana yaklaşıyorum ama tüm bilinmezlikler beni senden geri almaya çalışıyor. Savaşıyorum..."

"Bende savaşıyorum. Bilmiyorsun."

"Anlat o zaman!"

"Anlatamam..."

"Alin mi konu? Geri mi döndü."

"Geri dönemez."

"Onu mu seviyorsun?"

"Bu nasıl bir soru?."

"Evet tamda üstüne bastım değil mi? Aşıksın ona hala o yüzden kaçıp gittin."

"Saçmalama Zeynep."

"Bana saçmalama deme bana hiç bir şey deme bundan sonra. Sana inanamıyorum ya, ben sana kendimi açtım. Yaşadıklarımı biliyordun beni yaralayacağını düşünmedin mi hiç?"

"Zeynep yok öyle bir şey. Nasıl seni sevmediğime inanırsın?"

"Yeter kerem! Duymak istemiyorum. Benden uzak dur!"

Koşturarak yanımdan uzaklaşmaya başladığında Gururun aklımı karıştırmasına sövdüm. Zeynepin peşinden koşturmaya başladığımda sahil yolundan çıktığını gördüm. Hızımı arttırıp yanına yaklaştığımda kolundan yakaladım.

"Bırak beni!"

"Seni seviyorum hemde çok seviyorum bunu biliyorsun."

" Artık inanmıyorum kerem!"

Son dediği cümleyle yerle bir olurken elimdeki kolunu çekiştirerek serbest bıraktı. İleriye doğru hamlesinde tekrar kolundan yakalayarak yola biraz daha yürüdüm. Karşıdan gelen taksiyi durdurduğumda kapıyı açarak Zeynep'e baktım.