Νάμχαϊντ.Ο εχθρός της Σκιάς.

Κεφάλαιο 23. Και πάλι πίσω.

Όταν ο Γουίλιαμ άνοιξε τα μάτια του βρισκόταν και πάλι όρθιος μπροστά απ το τζάκι. Είδε τον Μάγο να κρατά στο χέρι του την πίπα, που είχε σβήσει για ακόμα μια φορά. Ο Όλραντ καθόταν κι αυτός αμίλητος στην θέση του.

«Ειδές λοιπόν πως έγιναν τα πράγματα.» είπε ο Μπαζίλ και έσπασε την σιωπή «Τώρα ξέρεις. Όσον αφορά τα μετέπειτα γεγονότα, η ιστορία είναι γνωστή σε όλους μας. Ο Κορνήλιος χάθηκε όπως επίσης και η μάχη στο Γκρίμλιν. Τίποτε άλλο».

«Και εσύ έχεις το πετράδι στα χέρια σου» είπε ο Όλραντ.

«Βέβαια» είπε ο Μάγος ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους του «δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Το χρησιμοποίησα όσο έπρεπε, και ύστερα το έκρυψα. Ο γερο-Κορνήλιος πάντα είχε το χάρισμα να βλέπει μακριά, και για άλλη μια φορά, ύστερα από τόσα χρόνια, δεν έπεσε έξω, αφού εσύ είσαι εδώ». Ακούμπησε την πλάτη του στην πολυθρόνα σε μια προσπάθεια να καθίσει πιο άνετα, με αποτέλεσμα αυτή να τρίξει ζωηρά. «Έκανα ότι μου είπε και κράτησα το πετράδι μακριά από όλους, μακριά από κίνδυνο. Αλλά τα έργα του Άραλ φανήκαν με τα χρόνια, και η Έθελ έστρεψε το βλέμμα της προς τα μένα, γιατί κατάλαβε. Βέβαια, αυτό έγινε αφού φρόντισε να ισοπεδώσει το Γκρίμλιν. Πέρασε κάμποσος καιρός. Ήρθε ένα τσούρμο από δαύτους, τους αιμοβόρους της, με σπαθιά στα χέρια και λόγια ψεύτικα. Λες και θα μπορούσαν να με πληγώσουν ή ακόμα και να με πείσουν πως οι προθέσεις τους ήταν καλές. Έννοια σου όμως και τους περιποιήθηκα για τα καλά.» είπε και χασκογέλασε κάτω απ τα μουστάκια του. «Έτσι λοιπόν έφυγα. Άλλαξα το όνομα μου και βρήκα αυτό το μέρος. Δεν θα έδινα άλλη ευκαιρία στην Έθελ και τους υπηρέτες της να με επισκεφτούν ξανά. Όποιος περνούσε εδώ γύρω τον έδιωχνα χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις μου. Με τον καιρό το μέρος απέκτησε την φήμη πως είναι στοιχειωμένο, μέχρι που σιγά σιγά σταμάτησε να περνά πόδι από εδώ, και βρήκα την ησυχία μου. Και εγώ και το πετράδι είμαστε κρυμμένοι με ασφάλεια, προς το παρόν.» είπε τέλος και σώπασε.

«Που είναι το πετράδι;» ρώτησε ο Όλραντ, και ο Μάγος τον κοίταξε μέσα από ένα νέφος καπνού.

«Νόμιζα πως δεν θα ρωτούσες ποτέ» είπε. Έβαλε το χέρι του μέσα απ το μανδύα και τράβηξε μια αλυσίδα που γυάλισε στο κόκκινο φως της φωτιάς. Χωρίς να κοιτά κάπου συγκεκριμένα, και χωρίς βιασύνη, έβγαλε την αλυσίδα απ το λαιμό του κρατώντας τη απ το πετράδι, που ήταν δεμένο πάνω της. Κράτησε την κλειστή του παλάμη λίγα εκατοστά πάνω απ τα γόνατα του και ύστερα έτεινε το χέρι του προς το σημείο που καθόταν ο Όλραντ. Το Νεραϊδικό άπλωσε το χέρι του και κοιτώντας τον Μπαζίλ σκυθρωπά πηρέ το μενταγιόν. Η Όνια, ή μάλλον ότι είχε απομείνει, είχε σχήμα κυλινδρικό και κωνικό, ενώ το πάχος της ήταν τέτοιο που ο Όλραντ μπορούσε να το κρατήσει μέσα στην κλειστή του παλάμη. Έφτανε σε μήκος όσο τα τέσσερα δάχτυλα του χεριού του, τουλάχιστον όπως ήταν σπασμένο, σαν κυνόδοντας αρπακτικού, που του έλειπε η μύτη. Το κομμάτι που έλειπε, το Μίριλ, ήταν λες και έχει δαγκωθεί, σαν είχε δεχτεί σφυριά με αποτέλεσμα να αποκοπεί βίαια. Ο Άραλ, κατέληγε σε ακανόνιστο σχήμα. Είχε δεθεί με καστόνι ασημοκαπνισμένο σε σχήμα λουλουδιού, που κατέληγε σε τρία φύλλα, μακρόστενα και μυτερά σαν μικρά δάχτυλα, ενώ ένα βλαστάρι τυλιγόταν σπειροειδώς μέχρι το σημείο που κατέληγε.