"Ma'am, may meeting po kayo mamaya with Mr. Montecarlo"
Napatingin ako sa secretary ko at tumango. I almost forgot, kailangan ko palang makausap ang isang yon. He still sends me flowers.
"tsaka may dumating po pala ulit na papers from CEE" dagdag nya, tsaka lumapit para iabot sakin ang ilang dokumento.
It's already 6 in the afternoon kaya naman inayos ko na ang kalat sa mesa. Ipinasok ko nalang sa folder ang ilang documents from CEE. Sigurado akong papers na naman iyon for partnership offers. Kasing tigas din ng ulo ni Mr. Montecarlo ang may ari ng kumpanyang to.
Bago ko lumabas ng opisina ay sinigurado kong naitext ko si Carl. It's been a month since pumunta kami sa bahay ampunan. Good thing hindi sya nagtanung sa nangyari sakin, maybe my parents already told him about it.
----
Nag papark na ko when I felt something unusual, nagtataasan yung mga balahibo ko, huminga ko ng malalim bago lumabas sa kotse. I didn't bother to look around the parking lot, usually kasi nararamdaman ko lang to when someone is looking at me.
Nakita ko agad si Mr. Montecarlo pagpasok ko ng restaurant, he smiled at me. Hindi ko alam pero parang naawa ako bigla sa kanya. Napailing ako, I don't usually feel this way. Simula ng dalhin ako ni Carl sa ampunan ay kung anu ano ng nararamdaman ko.
I seated in front of him trying to look formal...
"How are yo-"
"Stop sending me flowers Mr. Montecarlo," hindi ko na siya pinatapos sa sasabihin niya. It's obvious na nagulat siya. Well, ayoko lang naman na pahabain ang usapan namin.
He smiled "You're too formal. Call me Josh."
"Im married" derektahang sabi ko. Damn! parang may kasalanan akong ginagawa sa pagkakasabi ko non.
"I know..." he answered dryly.
Napangisi ako... of course he knew! He have sources!
"At alam ko din kung bakit mo ko inimbita ngayon... but before that can we eat first?"
Tahimik kaming kumain na ikinagaan naman ng loob ko. It's good na hindi ko na kailangan sabihin yung dapat kong sabihin.
Pagkatapos namin ay dumiretso na ko pauwi, alas nuebe na mukhang napahaba ata yung kwentuhan namin.
Well, for the first time after Lance's accide-
Napailing ako. I should start to forget AGAIN... To forget that freaking accident. Baka mag alala na naman sina Dad and I can't take the risk. Kaya ko nagpakasal para gumaan na ang pakiramdam nila, it's too late para bawiin ko pa lahat.
Muntik na kong mapatalon ng maabutan kong nakaupo si Carl sa harap ng pinto. Gosh! Bakit hindi niya binuksan yung ilaw.
"Hey, baki-?" Mas ikinagulat ko ng bigla nya na lang akong tinalikuran at umakyat na sya sa taas. Anong problema non?
Pagkatapos ko magpalit ay dumiretso na ko para magpahinga. iniayos ko lang ang lahat ng mga papeles na kakailanganin ko bukas.
"What?" Carl said when he caught me looking at him. Nakaupo na sya sa gilid ng kama hawak ang isang libro. What surprised me is when I saw his irritated expression. "Ihahatid na kita simula bukas..."
"What?!" Nagtatakang bulalas ko.
"You heard me. Goodnight"
Pagkasabi niya non ay tuluyan na siyang nahiga patalod sa direksyon ko. I sighed. I can't believe I actually heard him saying that! I closed my eyes and breathed deeply.
The same ill-tempered Carl greeted me in the morning. I greeted him back with my famous cold tone. Sabi niya ihahatid nya na daw ako simula ngayon and I can't do anything about it, at isa pa oras niya naman ang sinasayang niya.
"Im going to pick you up at 6pm" he looked at me.
"Okay" I replied. Although the realization hit me ay hindi ko pinahalata. Of course susunduin niya din ako, wala nga pala kong dalang kotse non dahil hinatid niya ko, and he'll do this every freaking day! Am I a child?
As much as I wanted to react ay hinayaan ko na lang, he's really good in triggering my emotions. Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang purihin o kainisan dahil sa nagagawa niya.
----
A/N:
Sorry guys late update nag enjoy lang talaga ko ng xmas at new year :p
Part 1 lang po ito. Next week po yung kasunod. Happy new year ^^
