Good Girl Gone Bad | ✔

Κεφαλαιο 14

"ΟΧΙ!" φωναζει χτυπωντας τον τοιχο.

"Λαζαρε δεν εχω επιλογη" λεω ηρεμα και αδυναμα. Δεν αντεχω αλλο ψυχολογικο πολεμο.

"ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ!! ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΩ ΓΑΜΩΤΟ!!" συνεχιζει να φωναζει.

"Λαζαρε σε παρακαλω. Μου ειναι ηδη δυσκολο. Καταλαβε με" λεω βαζοντας μια καθαρη μπλουζα.

"ΑΣΤΕΙΕΥΕΣΑΙ ΕΤΣΙ; ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΩ; ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ!".

Δεν αντεχω αλλο!

"ΣΚΑΣΕ ΓΑΜΩΤΟ ΣΚΑΣΕ!! Εισαι σοβαρος; Ειναι δυνατόν να θελω να τον παντρευτώ!; ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΓΑΜΩΤΟ!! Δε θελω... Ειναι το τελευταιο που θελω να κανω τωρα. Αλλα δεν μπορω να την αφησω ετσι. Ειναι ικανοι να της κανουν και κακο για να παρουν αυτο που θελουν. Σε παρακαλω. Μη με πολεμας κι εσυ. Δεν αντεχω αλλο" ξεσπαω σε λυγμους και καθομαι στο κρεβατι βαζοντας το προσωπο μου στα χερια μου.

Καθεται διπλα μου και με περνει αγκαλια. Με φιλαει στο κεφαλι και βαζει το προσωπο μου στο λαιμο του.

"Συγνωμη" λεει και η φωνη του σπαει.

Τυλιγω τα χερια μου γυρω του και τον σφιγγω πανω μου. Δεν θελω να φυγω. Δεν θελω να παντρευτω κανεναν. Μονο που τον σκεφτομαι να με ακουμπαει, να με φιλαει και να μην μπορω να αντισταθω, αναγουλιαζω. Θα του ανηκω. Θα ειμαι η γυναικα του. Δεν θα μπορει να του πει κανενας τιποτα. Ποναει. Ποναει πολυ. Να ξερω οτι οι ιδιοι μου οι γονεις με θεωρουν ενα απλο αντικειμενο που μπορουν να πουλησουν για να κερδισουν λεφτα. Να ξερω πως με θεωρουν άξια μονο γι'αυτο. Μπορει να εχουν δικιο. Ειμαι ενα τιποτα. Δεν εχω κανεναν και τιποτα. Είμαι άχρηστη. Μου αξιζει αυτη η ζωη. Μου αξιζει να με μεταχειριζονται σαν πραγμα. Ισως να μην ειμαι ατομο. Ισως να ειμαι οντως ενα αντικειμενο που νομιζει πως ειναι ατομο.

"Θα βρω τροπο να σε παρω πισω. Το ορκιζομαι" λεει ο Λαζαρος βγάζοντας με απο τις σκεψεις μου.

"Δεν υπαρχει λογος. Δεν χρειαζεται να κινδυνεψεις κι εσυ για κατι τοσο ασημαντο"

"Δεν εισαι ασημαντη Δομινικη!"

"Με πουλησαν για μετοχες Λαζαρε. ΕΙΜΑΙ ασημαντη..."

"Δομινίκη εισαι οτι πιο σημαντικο εχω. Η αξια σου δεν καθοριζεται απο τους αλλους αλλα απο αυτο που νιωθεις εσυ και απο αυτο που νιωθουν οσοι σε αγαπουν. Σ'αγαπαω! Και δεν προκειται να σε αφησω να πιστευεις οτι εισαι ασημαντη οταν στην πραγματικοτητα δεν υπαρχει τιποτα που θα μπορουσε να καλυψει το κενο της απουσίας σου. Εισαι σπουδαια μωρο μου. Και οποιος πιστευει το αντιθετο ειναι μεγαλος μαλακας" λεει και τον σφιγγω ακομα περισσοτερο πανω μου. Ενωνει τα χειλη μας σε ενα τελευταιο φιλι.