Good Girl Gone Bad | ✔

Κεφαλαιο 29

Δυο βδομαδες παραδεισος. Μια κολαση.

Δεν το πιστευω οτι με εδωσε ετσι απλα στον Μιχαλη. Τα παρατησε. Με παρατησε. Δεν παλεψε για μας. Για μενα. Και εγω νομιζα πως ειχαμε κατι δυνατο.

"Δομινικη ανοιξε την πορτα!!"

"Παρατε με Μιχαλη. Τι αλλο θες; Με εχεις ξανα κλειδωμενη στο σπιτι σου. Νικησες! Παρατα με λοιπον στο πονο μου και πανε γαμα καμια πουτανα! Παλιομαλακα!!"

Τον ακουω που φευγει και ξαναριχνω το κεφαλι μου στο μαξιλαρι. Αλλα σιγα μην με αφηναν στην ησυχια μου.

"Ανοιξε κοριτσι μου πρεπει να φας κατι. Εισαι ποσες μερες που δεν τρως τιποτα. Εχω μηνυμα του" λεει με γλυκια φωνη η Εμμανουελα.

Μηνυμα του;

Τρεχω και ανοιγω την πορτα. Την τραβαω μεσα και ξανακλειδωνω.

"Πες μου!"

"Πρωτα θα φας!"

"Δεν πειναω!!!"

"Δεν στο δινω..." λεει και ανεμιζει εναν φακελο.

Παιρνω το τοστ που μου εφερε και τρωω γρηγορα το μισο. Την κοιταω και μου κανει νοημα να φαω και το υπολοιπο.

Ελεοοοςς...

Αφου φαω ολοκληρο το τοστ και πιω ενα ποτηρι χυμο χαμογελαει και μου δινει τον φακελο. Παιρνει τον δισκο και ξαναφευγει.

Σκιζω τον φακελο και αρχιζω να διαβαζω.

Μωρο μου,
Συγνωμη. Ηταν ο μονος τρπος να σε προστατεψω. Με ποναει. Ισως περισσοτερο απ'οτι εσενα. Μονο στην ιδεα οτι ο μαλακας σε εχει κοντα του, σε ακουμπαει κι εγω ειμαι μακρυα σου μου ερχεται να ερθω και να του σπασω τα μουτρα.

Αλλα οχι. Δεν καθομαι με σταρωμενα χερια. Θα σε παρω απο εκει μεσα ο κοσμος να χαλασει. Θα παμε βολτα μωρο μου. Λονδινο. Στον θειο μου. Η Νατασα ηδη ψαχνει σπιτι για μας. Θα φυγουμε οι δυο μας. Θες να το σκασεις μαζι μου;