Love Warning❗ [COMPLETED]

Chapter 29(Prinsesa Ng Buhay Ko)

Mianhe..mianhe.. Hajima! Hihi kanta na ni Taeyang. Jeosoenghamnida sa late na Ud.😯 Pagkatapos kasi ng Exam nag assesment pa kami e,kaya medyo nawala talaga ako ng 1 week sa watty. At sobrang namangha ako na nag-aabang kayo. Huhu Kamsahamnida! Salamat sa pag intindi. Thank u talaga! So here, hope you enjoy this...

ThirdKamikazeGirl yung comment mo nag stand out talaga. Huhu komawo sa pag intindi mo...😢

Chapter 29

Prinsesa Ng Buhay Ko

Sarina's Pov

"Is that the girl named Sarina Mendez?"

"Yeah,thats her."

"Whoa! Cant believe it!"

"Well you must,besh. Kita mo naman oh,pangalan nya yang andyan."

Dinig kong bulungan ng mga estudyante habang naglalakad ako dito sa may hallway.

"Hi Sarina! Congrats ha!" nagulat nalang ako ng biglang sumulpot sa harap ko si Jean,classmate ko sa English101. Nagtataka ko naman syang tiningnan.

"Di mo pa ba alam? Halika. Tingnan mo dito." sabay hila nya sakin sa may HRM Information Board di kalayuan sa amin. Nahawi pa nga yung mga estudyanteng nagkukumpulan duon e.

Pinaharap ako ni Jean sa Glass Bulletin Board at agad na bumungad sakin ang naka Capitalize at naka bold na pangalan ko.

          Deans Lister HRM Department

  Rank 1 -SARINA ANDRIENNE MENDEZ

Ahh..ito pala yung ibig sabihin ng pinagbubulungan nila kanina?

Napayuko nalang ako at agad na naglakad paalis.

"Di man lang ba sya masaya?"

"Maybe? Its obvisous in her reaction."

"Ngayon lang ako nakakita ng nag Top1 na di yata masaya."

"Yeah..pag ako siguro yang naging rank1 magatatalon ako sa tuwa!"

"Me too! Magpapabili talaga ako ng bagong Iphone6 at bagong car kay Mommy!"

"Kaso besh,hanggang pasang awa lang tayo e."

Dinig ko pang usapan nila bago ko nilisan ang lugar na yun at di ko alam kung bakit dito ako dinala ng mga paa ko sa mini-forest na maraming mga halaman at bulaklak.

Umupo ako sa isang bench na narito at sabay isinandal ang likod ko dito tsaka inangat ang tingin sa langit. Maaliwalas ito. Masarap din ang hangin dito. Tsaka ang ganda ng mga clowds na gumagalaw at parang sumasabay sa ihip ng hangin.

"Proud kaya kayo sakin?" biglang nasambit ko. I was thinking of my parents. Proud kaya sila na naging Top1 na naman ako?

Psh. Malamang hindi,diba? Iniwan nga nila ako ng basta-basta nalang e.

Teka,ba't ko pa ba sila iisipin? Ni,hindi na nga yata ako naa-alala ng mga yun kung sakaling buhay pa sila. Tss.

Agad na tumayo na ako dun sa bench bago pa ako maging emosyunal. Di ko na dapat sila iniisip diba? Kinalimutan na nila ako kaya dapat kalimutan ko nadin sila. Pero bakit di parin maalis dito sa puso ko ang pag-asang hinahanap parin nila ako? Na makikita ko parin sila? Ugh!

Agad na pinahid ko ang luhang tumulo mula saking mga mata. Di na dapat pa akong magsayang ng luha sa kanila. Psh...ilang gabi,araw,oras at minuto na akong umiyak nuon,dumating ba sila? Hindi diba? Kaya Bat mo pa ba sila iniiyakan ngayon Sarina?!