Love Warning❗ [COMPLETED]

Chapter 49(The Best Feeling)

Keep on supporting guys. Thank you for motivating a trying hard writer like me.:)

                    Chapter 49(Best feeling)

Sarina's POV

Weeks and days has passed at kahit di ko man aminin at paniwalaan ang sinasabi ni Stanley at nung kuya Andrie ko daw ay unti-unti ko na ding nararamdaman sa sarili kong katawan ang kakaibang panghihina.

Pero kahit na ganun ay nilalabanan at pilit ko itong tinatago sa lahat,especially kay Third. I dont want him to worry about me. Ang dami na nyang iniisip. Ayaw kong dumagdag pa.

"Andrienne!  Makinig ka naman sakin please!" kanina pa po sya habol ng habol sakin pero nagpapanggap lang ako na di sya nakikita. Actually,ganyan na talaga sya since nung nalaman ko 'tong put*ng*ang sakit na'to na sinasabi nila! Ugh! Ayaw kong magmura pero,takte lang dahil napapagod na talaga akong marinig ang takteng sakit na yan!

"Ano pa bang gusto mong pakinggan ko sayo ha,Stanley? Isang kasinungalingan na naman?!" singhal ko sa kanya. Buti nalang walang tao dito ngayon sa mini-garden ng school. Naiirita na kasi ako sa palaging pagsunod nya sakin e.

"Andrienne,sa tingin mo ba talaga kasinungalingan lang ang lahat ng ito?" tatalikod na sana ako ng magsalita sya ulit.

" Andrienne naman! Can't you see it to yourself? Wala kabang napapansin sa sarili mo?!" biglang nag-panting ang tenga ko at ayaw ko na sana syang pakinggan ng nagpatuloy syang magsalita.

"Pilitin mo mang itago sa lahat yang sakit mo,pwes sakin Andrienne,di mo matatago yan. I've been watching you always,
Andrienne. I cant even sleep at night of thingking na sana okay ka lang. Na sana di ka inatake ng sakit mo. Look,Andrienne,Im sorry okay. Im sorry kung nagsinungaling ako sayo. Im sorry kung pinagmukha kitang tanga at na-offend kita. Pero,I did all of that just for your own sake. Please,maniwala ka. If only you could give me a chance to explain everything. Namimis ko na yung dating tayo. Yung nginingitian mo'ko at nag-aasaran tayo. Namimis ko na yun lahat Andrienne. Alam kung takot kalang aminin sa sarili mo tong sakit mo kaya ka ganito at di kapa handang tanggapin. Pero Andrienne,sana wag mo nang patagalin pa.  Every second youre getting worser."

Naka poker face ko lang syang tiningnan ng bigla nyang kinuha ang kamay ko.

"Here,take this everytime you feel, a sudden dizziness and loss of breathing. Bibigyan kita nyan hanggat di kapa handang mag undergo ng surgery. But please,Andrienne just please...labanan mo'to. May pamilya ka pang naghihintay sayo. Yung daddy mo,I hope you would visit him soon,gustong-gusto ka nung makita. I have to go,alam kong ayaw mong malaman to ni Collins,so please,pag-isipan mo dahil darating ang panahon na mahahalata nadin nya ang tinatago mo sa kanya." matapos ng mahabang sinabi ni Stanley ay agad na tumalikod na din sya sakin at naglakad palayo. I dont know,pero nakaramdam ako bigla ng guilt sa sulok ng puso ko. Guilt na di ko man lang ba talaga sya binigyan ng chance na magpaliwanag?

Ugh!

Napabuntong hininga nalang ako at napa-tingin sa hawak kong isang maliit na plastic bottle na may lamang gamot na binigay ni Stanley kanina.

Agad na tumulo ang kanina pang pinipigilan kong mga luha. Tama naman kasi si Stanley e. Na kaya ako ganito dahil natatakot lang akong aminin sa sarili ko ang totoo.Na,may sakit nga talaga ako. Isang malubhang sakit at kelangan ko ng surgery. Ang sakit lang kasi isipin na,sa isang iglap,ganito na. Na gumising nalang ako isang araw at malaman laman ko nalang na kelangan ko ng surgery.

Hindi ko parin kasi matanggap e! Ang hirap! Ang simple lang naman ng gusto kong pamumuhay. Gusto ko lang naman makapag tapos ng pag-aaral,makahanap ng magndang trabaho at makasama ang taong mahal ko,pagsilbihan sya,pasayahin sya at mahalin sya. Pero--- paano ko pa gagawin yun kung--kung,may Glycosynthesymia ako!?