DANGER (NamJin FanFic)

CHAPTER 33

Im so so so so soorryyy.......
Im taking back what had I said the previous update. Im so sorry kasi nawiwindang lang talaga ako. I really dont know what to do anymore, tapos ang daming tumatakbo sa isip ko. First, Ill be updating again. Di ko pa talaga nadedelete ang mga ffs ko dahil data lang gamit ko at hindi pa ako nakakapagopen sa computer. Second, pinagisipan ko kung talagang desidido na ako and I ended up having second thoughts. Third, I have to reread this story kahit sa last few parts lang para masundan.

Again, Id like to apologized and please do support this. Thanks sa mga bumabasa at sa mga magbabasa pa. (Bows 90°)

//////-/-//////-/////////

Halos isang oras na akong naghihintay kay Jimin dito sa hospital. Gusto ko ng madischarge pero kailangan ko pa raw ang guardian. Di ko gustong tawagan si Namjoon dahil paniguradong magaalala lang iyon at ayokong madistract siya sa business conference niya.

Di naman malala ang kalagayan ko. Akala ko talaga nakunan ako, mali pala. Natusok ako ng bakal sa hita ng hindi ko namamalayan dahil sa sobrang panic ng mga tao, idagdag pa ang sementong nakadagan sakin. Mabuti na lang at mababaw lang iyon. Ngunit kailangang tahiin dahil sa medyo may kahabaan.

"Jin, are you okay??? Kamusta si baby?" Tanong bigla ni Jimin na di ko namalayang nasa harapan ko na pala. May mga hawak siyang papel na sa tingin ko dischargement paper ko.

"Ayos lang ako, dont worry. Pati si baby ay ayos lang, kasing tibay ata ito ng tatay niya." Nagawa ko pang magbiro.

Kaagad kaming umalis, at habang nasa biyahe ay tahimik lang na nagdadrive si Jimin.

"Okay ka lang ba?" Di ko naiwasang hindi magtanong kay Jimin. He is obvious.

He nodded. But I doubted it. Di ko na siya pinilit pa at mapayapa kaming nakarating sa bahay. Agad na nagpaalam si Jimin ng masiguro niyang ayos lang ako.

Kinuha ko ang phone at tinawagan si Yoongi.

"Hey are you alright?!"

Agad kong nailayo ang phone sa lakas ng boses niya. "Im fine. Eh ikaw? Bakit nawala ka?!"

"May humila sakin, akala niya ako ang asawa niya. Kasing puti ko raw kasi. Ang tsaka kaya. Muntik ko pang maiwanan yung cellphone ko, are you sure your okay?"

Kahit na hindi ko siya nakikita ay tumango ako. Agad ko ding pinatay ang tawag. Maya-maya ay nakaramdam ako ng pagkaantok.

Halos hindi ko na namalayan kung ilang oras na akong nakatulog kung hindi lang ako nagising sa mabining paghalik sa aking pisngi.

Dahan-dahan akong napadilat at tumambad sakin ang nakangiting mukha ni Namjoon. Ohhh sheeyyyt ang dimples kumakaway. I smiled back pero bigla ko siyang naitulak.

"Bakit nandito ka? Hindi ba dapat sa susunod ka pang araw uuwi?!" Sigaw ko nang tuluyang magising ang diwa ko.

Instead na magalit, ay tumawa siya at agad na tumabi sakin. "Kailangang ipostpone ang business meeting. Nanganak kasi si Mrs. Choi."

I nodded at tatayo na sana ng bigla niya akong hilain dahilan para matamaan niya ang pinsala ko sa hita. Napasigaw ako sa sakit. "Are you alright? Im sorry."

Umiling ako at kinakabahang tiningnan siya. "May kasalanan...ako." Kinakabahang sabi ko. Halos hindi ko masalubong ang mga mata niya. Sasabihin ko ba?

Naghintay ako ng ilang sandali pero di siya nagsalita. Naman. Parang kinakain ako ng konsensya at kaba ko. Pano ang baby kung napasama ang lagay ko?

I inhaled before managed to speak. "Wag kang magagalit, Joonie. Ano kasi... Nadisgrasya ako."

"What???!!!" Halos umecho ang boses niya sa buong bahay. Kaya naman napapikit na lang ako. "What happened? Ano, okay ka lang ba? How was the baby? Did you already went to the hospital?" Sunod-sunod na tanong niya. Naalis ang kaba ko sa mga sinabi niya. Ang inaasahan ko ay pagagalitan niya ako o susumbatan pero taliwas iyon sa inaasahan ko. Sobrang pagaalala ang nakikita ko sa mga mata niya. Oh god, Im so lucky to have this guy.

"Okay lang ako. Nagpunta na rin ako sa ospital at si Jimin ang kasama ko. Dont worry, malakas si baby, mana kay daddy eh." At ikinuwento ko sa kanya ang mga nangyari sa mall. Pati yung pagkikita namin ni Yoongi. Ipinakita ko rin sa kanya ang hita ko.

Nagulat ako ng masuyo niya iyong haplusin at dahan dahan niyang hinalikan. "Anong ginagawa mo?" Nahihiyang tanong ko. Baka matamaan niya si ano at magising.

He smiled, showing off his very sexy dimples. "Just shoving the pain away. Im sorry for not having me near you that time. Inuna ko pa kasi ang business-"

I cut him off with a peck on a lip. "Dont be sorry. Nothing bad happened, right? Tsaka mukang si baby pa ang nagprotekta sakin. I feel him before I lost conscious." I smiled.

Agad akong pumasok sa opisina sa pagaakalang wala akong makikita. Naisip ko kasing baka tulog pa sila Jimin at Taehyung. Pero pagpihit ko ng doorknob, nagulat ako ng makitang nakaupo si Jimin sa swivel chair niya at matamang nakatingin sa folder pero halatang tagos tagos ang tingin nito. Ni hindi niya rin ako napansing pumasok kung hindi pa ako tumikhim.

"Your here?" Takang tanong niya.

I frowned. "Of course. Pwede pa akong magtrabaho." Thats a fact. Akala ko nung una pagtatalunan pa namin ang pagbalik lo sa trabaho. Noong una kasi ay pinahinto na ako ni Namjoon, dahil na rin sa kalagayan ko. Pero dahil sa nangyaring insidente ay pinayagan niya akong bumalik sa shop.

"Whats with the thought? Ang lalim eh."

"Okay na ba ang pinsala mo?" Sa halip ay tanong niya.

Tumango ako. "Medyo mahapdi pa. Pero okay na rin." Nagtatakang tinignan ko siya. "You didnt answer me."

He sighed as he put the folder down his desk. "Im dying." Simpleng sagot niya.

Kung hindi ko siya kilala ay baka naniwala na ako. Napaseryoso kasi niya. I laughed hard. "With a broken heart?"

He looked at me in disbelief. "Jin, what should I do. Talagang mamamatay ako kung lagi ko silang nakikitang naglalandian. I cant take it anymore. Ang sakit na." Naiiyak na sabi niya.

Napabuntong-hininga ako. "Tell him what you really feel for Jungkook. Then thats when you make a move, whether you let go of your feelings or..." He looked at me. "Take him away." I shrugged as I heard him sighrd again.

"I cant. I love XXX, but Taehyung is my best friend. Di bale ng mawala si XXX, wag lang si alien."

I didnt speak. This matter only between him and him only. Sabagay, minsan na nga lang mainlove si pandak, minalas pa.

Hindi ko na namalayan ang oras kaya naman nagulat ako sa biglang pagsulpot ni Appa. Halos hindi ako makahinga sa pagkakayakap niya sa akin.

"Were you okay? Namjoon told me what had happened." Nag-aalalang tanong ni Appa habang sinusuri anh kabuuan ko.

Gusto kong batukan si Namjoon kung nandito lang siya ngayon. Hindi ko akalain na babanggitin niya iyon kay Appa.

"Im..fine. Perfectly fine, Appa." Pinalambing ko ang boses na parang naglalambing sa isang ama, para lang mawala ang pagaalala ni Appa. Mukang effective naman.

Niyaya niya akong 'magdate', pero syempre ay sa shop.

Matagal kaming nagkwentuhan at nagbiruan bago sumeryoso ang expression ni Appa. Di ko alam kung kakabahan ako o ano.

"Hmmm, child." Tila nahihiyang sabi niya. He looked like a kid asking his mother of he could have a crush.

I smiled. "Appa. May...problema po ba?"

Tumikhim muna siya bago nagsalita. "Im planning to get married...again."

Mabuti na lang at napigila  kong maibuga ang kinakain dahil sa gulat. Nang makitang seryoso si Appa ay napalunok ako.

Hala!!! Hahabol pa ata samin si Appa.