PS. I LOVE YOU

~17~

Angelique:
De deurbel ging en na dat Pieter open deed kwam Anna binnen. Ik heb dat meisje nooit zo aardig gevonden, maar ze maakte Floris gelukkig en dat was ook belangrijk.
'Hoi Anna,' zei ik beleefd. 'Wil je wat drinken? Floris is nog boven. Wacht, Pieter, roep jij hem even?'
'Nee,' zei Anna kort en ze keerde zich naar de deur. 'Flo, liefje, ik ben het, Anna.'
Floris kwam naar beneden gelopen en gaf haar een vlugge kus op haar wang en liep de keuken in om wat te drinken te pakken.
Anna liep direct achter hem aan en sloeg haar armen om zijn nek. Ze keek ons aan, waar ik uit opmaakte dat ik moest gaan.

Pieter kwam weer terug van boven. 'Floris, is Eva al weg?' vroeg hij. 'Ze is niet op haar kamer.'
'Wat grappig,' lachte Anna. 'Jullie pleegkind heet Eva en de sukkel van onze vriendengroep ook. Echt wat is dat een suf wijf. Ze is nieuw en echt, ik snap niet wat Laris in haar ziet. Ik snap niet eens dat ze naar haar kijkt. Ze is echt ***** lelijk.'

Floris:
Nee, waarom moest Anna dit nou zeggen? Dan moest ik alles uitleggen en hadden we ruzie. Ik werd boos, ook omdat ze zo over Eef durfde te praten.
'Zo kan het wel weer,' zuchtte Pieter die geschokt naar mijn vriendin keek. 'Dat is vast een andere Eva, maar zou je op je taalgebruik willen letten?'
Anna knikte en wierp mij een lachende blik toe.

Ineens zwaaide de deur open.
'Sorry! Sorry!' zei een hele bekende stem. 'Ik was mijn spullen vergeten.'
Anna begon keihard te lachen en Eva keek haar geschrokken aan.
'Wat is er zo grappig?' vroeg Nick die ook binnenkwam.
'Nou,' lachte Anna, 'je gaat toch niet menen dat die suffe trien echt jullie pleegkind is?'
Mijn moeder wierp haar een hele boze blik toe en liep achter Eva aan naar boven.
'Dat is onze pleegdochter, ja,' zei mijn vader. 'En ik hou van haar omdat ze nu bij onze familie hoort. Ze is onze dochter nu, dus als je problemen hebt rot je maar lekker op.' Toen realiseerde hij zich wat hij gezegd had en hij liep boos naar boven.

Anna keek mij boos aan. 'Dat had je wel even mogen zeggen,' zei ze. 'Ik bedoel, dat had ik wel mogen weten. Nu haten jouw ouders mij en ben ik jou misschien wel kwijt.'
'Nee, hoor,' suste ik. Ik ben alleen mezelf kwijt, voegde ik er in mijn gedachten aan toe.