Please, Tell Me This Is A Lie {on hold}

Twintig

🎸Niall🎸

Pap parkeert de auto voor de deur en meteen spring ik eruit. Ik ga naar de deur en bel drie keer.

"Niall, doe rustig. Geen reden om te panikeren", zegt Greg meteen als hij de deur opent. Ik zeg niks en loop langs hem het huis in.

Denise zit in de zetel. Geweldig, ook dat nog. Ik besluit vriendelijk te blijven en groet haar met een hoofdknik.

"Ik heb begrepen dat ze Anna willen adopteren?", vraagt Greg. Hij blijft staan aan de salontafel, maar ik loop door tot buiten.

Ik hoor dat Greg me volgt en even later staan we allebei buiten. Greg sluit de schuifdeur en ik kan niet stoppen met ijsberen.

"Niall", zegt Greg. Met beide handen pakt hij mijn schouders zodat ik stil sta. Hij kijkt me recht in de ogen aan en ik merk dat ik wazig begin te zien.

"Ik wil niet dat ze geadopteerd word, Greg. Dat mag niet", fluister ik.

"Je kan er niks aan veranderen, Niall. Het is nu zo, wat ga je eraan doen?", vraagt hij. Ik schud mijn schouders zodat zijn handen eraf vallen en ik ga met mijn hand door mijn haar.

"We moeten het haar vertellen. Nee, ik moet het haar vertellen", zeg ik. Er rolt een traan van mijn wang, maar ik doe de moeite niet om hem weg te vegen.

"Niall", zucht Greg.

"Niet doen. Je gaat haar leven alleen maar ingewikkelder maken", zegt hij.

"Ze wil het zelf niet! Ze wil zelf niet geadopteerd worden! Dan doe ik toch niks verkeerd?"

Ik merk van mezelf dat ik wanhopig begin te worden. Ik wil gewoon niet dat Anna geadopteerd word! Ze hoort bij mij!

"Doe het niet, Niall. Vergeet niet dat ze ooit al eens geadopteert is geweest", zegt hij.

Ik weet niet meer wat ik moet antwoorden. Hij heeft gelijk. Ze is al eens geadopteerd geweest. Maar toen was ik nog jong!

"Je kan niks doen", herhaalt Greg het nog eens. Ik zucht. De tranen stromen van mijn wangen naar beneden en ik laat ze gaan.

"Ze hoort niet meer bij ons, Niall", zegt hij zacht. De eerste snik ontsnapt en al meteen volgen de anderen de eerste. Voor ik het goed en wel besef, huil ik in de armen van mijn broer.

"Rustig maar", sust hij me. Ik schud snikkend mijn hoofd en duw me langzaam uit de armen van Greg.

"Ze moet het weten, Greg", snik ik.

"Ze moet weten dat ze bij mij hoort. Ze moet het allemaal weten, Greg!"

Ik had niet door dat ik aan het schreeuwen was tot Denise aan de schuifdeur stond met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht.

Ik sla mijn ogen neer en het lijkt alsof ik opgeef, maar dat ben ik niet van plan. Anna moet dit weten. En wel nu.

Het is nu of nooit.

🌺Anna🌺

Wanneer ik terug thuis ben, zijn mam en Maarten er niet meer. Ik roep nog eens voor de zekerheid door heel het huis, maar geen reactie. Ach, niet dat het mij veel uitmaakt.

Ik loop naar de keuken op het moment dat ik word opgebeld door mijn moeder. Met een zucht neem ik op.

"Hoi, mam", begroet ik haar. Ik verander mijn koers en ik zet me neer op de stoel aan tafel in de woonkamer.

"Hey, Anna. Ik wilde je gewoon even laten weten dat we niet thuis zijn", zegt ze.

"Dat had ik al gemerkt", antwoord ik. Ik pruts met splintertje dat van de houten tafel is losgekomen.