Please, Tell Me This Is A Lie {on hold}

Vier

🌺Anna🌺

"Anna! Je bent er!", zegt Shawn blij als hij de deur opendoet nadat ik gebeld had. Maarten is alweer vertrokken naar huis.

"Inderdaad, hier ben ik", zeg ik en ik lach. Hij laat me binnen.

"Is dit alles wat je meehebt? Deze tas en deze zak?", vraagt hij als hij het van me overneemt. Ik knik.

"Oke. Kom maar mee, dan toon ik je de kamer waar je mag slapen", zegt hij. Hij loopt de trappen op en stopt bij de vierde deur links.

"Hier is het", zegt Shawn. Hij opent de deur en stapt naar binnen, gevolgd door mij.

De kamer is wauw! Dat is alles wat ik daarvan kan zeggen. Er staat een tweepersoonsbed met ernaast een nachtkastje. Ook is er een grote kledingkast en zelfs een hoekbureau. Fantastisch! Ik zou hier echt wel kunnen wonen. Ik zou dan vooral vaak zitten in de hangmat dat voor het raam hangt. Het raam zelf is gigantisch groot. Gigantisch is het misshien niet, maar het ligt er niet ver van. Het begint vanop de vloer en stopt tot bijna aan het plafond. Wauw!

"Het is de kamer van mijn zus, maar zij is de laatste tijd meer bij haar vriend dan hier", zegt Shawn en hij legt mijn zakken op bed.

"Het is fantastisch, Shawn! Dat ik hier mag overnachten", zeg ik. Ik kijk de kamer rond en ik kan het echt niet geloven. Woonde ik hier maar, ik zou mijn kamer nooit verlaten.

"Ach, het is het minste wat ik kan doen, hé? Als jij het huis wordt uitgezet... Ik wil gewoon dat je weet dat je hier altijd terecht kan", zegt hij en ik kijk hem dankbaar aan.

"Je hebt geluk dat mijn zus er niet meer vaak is, anders had je-"

"Niet kunnen komen, weet ik", onderbreek ik hem.

"Nee, dat is niet wat ik wou zeggen. Wat ik wou is dat als mijn zus hier nog steeds was, je bij mij op de kamer moest slapen", zegt hij. Hij grijnst lichtjes en ik voel dat ik een kleurtje krijg.

"Wil je wat eten? Je moet wel honger hebben", zegt hij en ik knik. Hij loopt voorop en ik volg hem.

In de keuken staat zijn moeder te kokerellen. Het ruikt er heerlijk. Ik werp een blik op het fornuis, maar ik kan niet zien wat we gaan eten.

"Mam, dit is Anna. Het meisje dat is verhuist naar de andere kant van het land", stelt Shawn me voor.

"Oh god! Dan moet je toch heel lang in de auto hebben gezeten?", vraagt zijn moeder me meteen.

"Nee, hoor. Hooguit een uurtje of twee. Ik woon niet zo ver van hier", zeg ik en zijn moeder fronst.

"Mama, weet je dat ene moment niet meer? Toen ik haar tegenkwam, hier in de buurt. Ze was op een uitstapje met haar moeder", probeert Shawn zijn moeder duidelijk te maken. Ik kan van haar gezicht aflezen dat ze het nog niet doorheeft. Maar ik wel.

Het was een warme zomerdag en mam besloot om een uitstapje te maken naar hier. We liepen in het park hier niet vandaan. Toen ik op een bankje ging zitten als mijn moeder het beekje verderop bestudeerde, kwam ik Shawn tegen. Of hij mij. We leerden elkaar kennen en toen zijn we vrienden geworden.

"Ze woont nu zelfs dichter bij ons dan toen", zegt Shawn en hij kijkt me aan. Ik krijg weer een kleurtje en ik kijk weg.

"Ik weet echt niet waarover je het hebt, Shawn", zegt zijn moeder traag.

"Maar het maakt niet uit! Anna, wees welkom!", vervolgt ze vriendelijk. Ik lach naar haar en ik voel dat Shawn me naar de tafel stuurt.

Die avond

"Shawn, ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier mag slapen", zeg ik als ik de kamer weer binnenstap, met Shawn op mijn hielen. Hij grinnikt.

"Het is geen probleem. Je kan altijd bij me terecht", zegt hij en hij loopt naar de kast waar hij één deur van opent.