Please, Tell Me This Is A Lie {on hold}

Tweeëntwintig

🌺Anna🌺

"Nee... Nee, dat kan niet", mompel ik.

Niall kijkt van me weg en stopt zijn handen diep in zijn zakken. Ik kijk hem vragend en verward aan, hopend op meer uitleg, maar Niall kijkt me niet meer aan.

"H- hoe weet je dat?", stotter ik. Hij kijkt me nog steeds niet aan en houd zijn handen diep in zijn zakken.

"Niall?", probeer ik. Geen reactie. Ik zucht en draai me om. Ik loop niet weg, maar kijk naar alle andere leerlingen en ik probeer iemand te zoeken die ik ken.

Trouwens... Weten de jongens hiervan? Heeft hij het hun wel verteld of heeft hij ook gezwegen tegen hun? Ik heb geen idee.

"Door mijn broer", hoor ik zachtjes achter me. Ik draai me weer om en kijk naar Niall's gezicht. Zijn ogen zijn gesloten en zijn ademhaling gaat redelijk snel.

Ik zeg niks en wacht tot hij verder gaat. Voor het eerst sinds de bekentenis kijkt hij me recht aan.

"Ik weet ook niet hoe hij dat plots weet, maar hij vertelde me het", zegt hij. Hij kijkt weer weg.

"We moeten met hem gaan praten. Dat kan toch niet dat hij gewoon mijn naam hoort en dat hij meteen weet dat ik je... ja, je weet wel... ben." Zeggen dat ik zijn verloren zusje ben, kan ik niet. Het voelt zelfs raar om het gewoon te denken.

"Ik vind dat je nog redelijk kalm bent", zegt hij zachtjes. "Of je doet het alsof", voegt hij er nog aan toe.

"Aan de buitenkant ben ik kalm, aan de binnenkant word ik gek", zeg ik.

Hij lacht zachtjes. Even later volgt er een gênante stilte en weten we allebei niet wat te doen. Hoe het verder moet.

We kijken elkaar niet aan, maar ik zoek langs hem naar mensen die ik ken. Waarom doe ik dat eigenlijk?

Dan gaat de bel en realiseer ik me dat ik nog een hele dag school te gaan heb. Ik zucht.

"Kon je me dat niet vertellen na school? Nu ga ik me niet kunnen concentreren en gaan mijn punten zakken", zeg ik. Ik begin te lopen naar mijn les en Niall volgt.

"Ik kon het niet langer verzwijgen, maar ik had het beter gedaan", mompelt hij. Ik zucht nog een zachtjes en loop weg van Niall.

*thuis aangekomen*

"Hé, schat. Al thuis?", begroet mam me als ik de keuken binnenloop.

"Ja. En sinds wanneer noem jij me 'schat'?", vraag ik haar. Ze lacht en draait zich om.

"Mag ik je zo niet noemen?", glimlacht ze.

"Maakt mij niet uit. Zolang je het niet te vaak gebruikt", antwoord ik. Ik ga aan de keukentafel zitten en ontgrendel mijn gsm.

Niall🎸
*Het spijt me voor vandaag. Ik had het je niet mogen zeggen. Het spijt me. Ga je ooit nog tegen me praten?*

Ik zucht.

"Wat is er?", vraagt mam bezorgd. Ze kijkt me aan met een vragende blik.

"Ga eens even zitten, mam", zeg ik.

Ik moet hierover met haar spreken. Ik kan het niet voor mezelf houden. En misschien weet zij wel wat ik moet doen.

"Zeg het eens", zegt mam als ze is gaan zitten.

"Klopt het dat ik geadopteerd ben?", vraag ik.

Ze schrikt van mijn vraag en kijkt me aan met een geschokte blik. Dus toch. Ik sla mijn ogen neer en probeer me kalm te houden.

"Dat klopt, Anna", zucht mam als ze haar herpakt heeft.

Ik zeg niks. Wat moet ik ook zeggen? Niall had gelijk. Een splitseconde had ik gedacht dat Niall wel kon liegen daarover. Maar toch niet.

"Ik en... je vader wouden een kind. Maar ik kan geen kinderen krijgen. Dat heb ik je nooit verteld. En... uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij de familie Horan. Ze wouden je weggeven omdat ze niet deftig voor jou zouden kunnen zorgen. Ze wouden het beste voor je, Anna", legt mam uit.

"Hoe reageerde de andere kinderen?", vraag ik. Het is misschien een rare vraag, maar ik wil het wel weten.

"De oudste reageerde redelijk normaal. Hij wou het eerst niet, maar hij besefte dat dit het beste was voor jou. En dan was er de kleinste zoon..."

Ik kijk op en zet al mijn zintuigen op scherp.

"...die was tranen met tuiten aan het huilen. Hij wou je echt niet afgeven. Hij heeft je zelfs verstopt voor ons. Hij heeft ons zelf gezegd dat hij ons voor altijd zou blijven haten omdat wij jou van hem afpakte. Ja, hij hield echt van je", sluit mam haar verhaal af.

Een kleine glimlach siert mijn lippen. Het is best grappig dat hij me heeft verstopt. Ik kan het me al inbeelden: een vierjarig jongetje dat een driejarig meisje verstopt in de kast en zegt tegen die vreemde mensen dat hij ze zal blijven haten. Ik giechel.

"Je beeld het je in, hé?", zegt mam met een kleine glimlach. Ik knik.

"Ik weet niet wat ik nu moet doen", zeg ik weer serieus en heel eerlijk.

"Je kan niet veel doen. Je bent een Benett nu, geen Horan meer", zegt mam. Tot mijn verbazing hoor ik een beetje spijt in haar stem.

"Ik weet het, maar ik ga Niall nu anders aankijken. Ik ga zeker proberen om het niet te doen, maar het gaat me echt niet lukken", zucht ik.

Waarom heeft hij me dat vertelt? We kunnen er beiden niks aan veranderen en ik wou toch al niet geadopteert worden door Maarten.

"Je moet die jongen niet anders gaan aankijken. Jullie mogen vrienden blijven", zegt mam.

"Dat weet ik wel", antwoord ik. Ondertussen typ ik ook een berichtje terug naar Niall.

*Ik ga wel nog tegen je praten. Misschien wel sneller dan je denkt. Kom je naar die weide?*

Mam zucht uit het niks. Ik kijk op van mijn gsm en kijk haar vragend aan. Ze staat om van haar stoel en gaat leunen om het aanrecht met haar gezicht naar mij gericht.

"Het is die Niall, hé? Hij is die jongen die jou verstopt heeft en die het je heeft verteld, is het niet?", vraagt ze plots. Ik knik.

Ze zegt niks, maar loopt weg. Is dat een probleem, misschien? Mijn aandacht word getrokken door Niall die me heeft teruggestuurd.

Niall🎸
*Ik kom! Ik heb je veel uit te leggen, geloof ik. En jij zal waarschijnlijk ook veel vragen hebben...*

Ik vergrendel mijn gsm zonder te antwoorden en trek mijn schoenen aan in de gang. Ik trek mijn jas ook aan, aangezien het deze ochtend ijskoud was.

"Ik ben zo terug!", roep ik door heel het huis. Ik krijg geen antwoord, maar dat heb ik ook niet nodig dus ik loop het huis uit.

Is het normaal dat ik nu bang ben?