Hunger Games High

Chapter 8

Ik ben wel eens vaker in een winkelcentrum geweest. Dat was terug in mijn geboortestad, samen met Gale. We zochten toen een cadeau voor Prim. Ze werd 12, een mijlpaal. Ik wilde haar iets speciaals geven, iets wat ze altijd al wilde, maar veel te duur was om werkelijk te krijgen. We hebben toen uren gezocht naar een perfect cadeau. We hadden bijna elke winkel wel gehad toen mijn oog viel op een etalage. In de etalage lag een grote mand vol kleine kittens. Natuurlijk! Prim wilde altijd al een dier waarmee ze kon knuffelen! Waarom dan niet een kat? 

Gale en ik liepen naar binnen en al snel kwamen we naar buiten met een kleine, zwarte kitten in mijn armen. We deden een kleine strik om haar hals. Ja, we hebben gekozen voor de meest verlegen kitten. En raad eens, Prim was er helemaal dol op. De kitten draagt de naam 'Boterbloem' en wordt langzaamaan steeds groter. Mijn moeder was er misschien niet helemaal blij mee, maar ze kon geen nee zeggen tegen het smekende gezicht van Prim. 

Maar oké, dat winkelcentrum was niet heel groot. Degene waar Peeta, zijn moeder en ik nu naar binnen lopen is zeker 20x zo groot. Ongelovelijk hoeveel soorten winkels hier zijn. ''Goed, kind, weet je waar je wilt beginnen?'' vraagt Peeta's moeder beleefd. Ik kijk rond. Ik heb geeneens een idee waar elke winkel voor moet dienen, laat staan waar ik dan zal moeten beginnen. 

''Weet je wel wat al die winkels zijn?'' vraagt Peeta lachend. Ik schud mijn hoofd. Een brede glimlach breekt los op het gezicht van Peeta's moeder. ''Mooi, dan kan ik je nieuwe dingen leren!'' zegt ze. Ze trekt me mee naar een winkel vol ondergoed. ''Euh... Hier blijf ik even buiten staan,'' stamelt Peeta. Ik lach. 

Peeta heeft een half uur moeten wachten totdat ik de winkel weer uit kwam met zijn moeder. Hij kijkt op van zijn mobiel wanneer ik zijn naam roep. ''Wat liet het zo lang duren?'' vraagt hij. ''Maten en vromen Peeta, daar ga je later misschien iets van begrijpen,'' zegt zijn moeder. Ik lach alleen maar.

Zo gaat het bijna de hele dag. Winkel in, winkel uit, elke keer weer met meerdere tassen in onze handen. Ik grijp expres naar de wat goedkopere kledingstukken. Ik voel me al zo schuldig dat ik niet zelf alles kan betalen, dat ik mag verwachten dat alles voor me betaald wordt. Het is zo wennen vergeleken met nog geen eens een jaar geleden. 

We sluiten de dag af bij een snoepwinkel. Klinkt het raar als ik zeg dat ik heb haast noot heb gegeten? Mijn moeder probeerde ons zo gezond mogelijk op te voeden. Snoep was verboden in het huis. Alleen als ik ging jagen met mijn vader at ik het. We kochten samen een kleine zak, aten 2/3 van de zak leeg en namen de rest mee voor Prim. Het was compleet nieuw voor me toen ik zag dat Peeta een aantal zakken vulde met de meest gekleurde soorten snoep ooit. ''Zo, kunnen we er weer even tegen aan,'' zegt hij wanneer ook de tiende zak vol zit. Ik kijk hem vragend aan.

''We hebben de laatste tijd veel vraag voor kindertaarten. En ja, wat is nou een kindertaart zonder snoep?'' zegt Peeta lachend. Oké, dat klinkt logisch. Toch kan ik het niet helemaal plaatsen. Maar het zal wel normaal zijn hier. Wat weet ik nou? We rekenen het snoep af en lopen terug naar de auto. 

Laten we zeggen dat er geen plek meer is in de acherbak. ''Zo, je hebt je nog ingehouden,'' zegt Peeta lachend. ''Wat? Dit is ontzettend veel!'' roep ik uit. ''Vind je? Moet je maar eens wachten wanneer mama terug komt wanneer ze zich helemaal heeft laten gaan. Haar hele auto zit dan bomvol,'' zegt Peeta. Ik kijk hem met grote ogen aan. Peeta lacht alleen maar harder en opent de deur. ''Ga zitten, mejuffrouw,'' zegt hij, nog steeds lachend. 

Zijn lach is aanstekelijk. Ik lach zacht mee. Ik schuif de auto in en maak plek voor Peeta. Hij komt naast me zitten en kijkt me even aan. 

Waarom is het me nooit opgevallen hoe helderblauw zijn ogen zijn? Waarom heb ik nooit die twinkeling in zijn ogen gezien? Waarom heb ik nooit gelet op de kleine kuiltjes in zijn wangen wanneer zijn o zo zachte lippen...

Katniss! Dit kan niet! Je woont bij hem! Ik zucht. ''Wat is er?'' vraagt Peeta. Shit. ''Niks hoor,'' zeg ik snel. Ik voel hoe hij zijn schouders ophaalt en ontspant. Gelukkig, hij vermoed niets. Ook ik ontspan een beetje.

Toch kan ik pas volledig ontspannen als ik uit de auto stap. Peeta's broers en zijn vader komen ons helpen de tassen uit te laden. Ik schaam me diep als ik zie hoe gevuld die tassen zijn. Peeta's moeder neemt me gelijk mee naar boven. ''Kom, dan gaan we kijken waar we de spullen kunnen laten,'' zegt ze enthousiast. Ik lach. Ik weet niet hoe het hier zit, maar iedereen is hier zo vrolijk dat het aanstekelijk is. 

Twee uur later zijn we eindelijk klaar. Mijn nieuwe kleding hangt aan de kledinghangers en de rest ligt op de planken in de kast. Mijn ondergoed ligt veilig en ge-ordend in de laden. Voor als één van de jongens het leuk vind om mijn kastdeuren open te trekken. Ik heb, onder lichte dwang van Peeta's moeder, een wel heel gewaagd lingerie-setje aangeschaft. 'Voor als je een jongen helemaal voor jezelf hebt' had ze gezegd met een knipoog. Ja, zie je het al gebeuren? Weet zij veel dat ik Peeta die jongen wil laten zijn. 

Ja, ik kan het wel ontkennen dat het niet zo is, maar dan zal ik vuurrood worden. Ik ken hem nog niet eens heel erg lang, en toch lijk ik alles van hem al te weten. Ik kan gewoon niet ontkennen dat hij er ontzettend aantrekkelijk uit ziet, dat hij verschrikkelijk lief is en dat ik langzaam verliefd op hem wordt. 

---------------------------------------------------------------------------------

Niet het langste stuk ooit, maar ik hoop dat het wel leuk is :)

Toodles! <3 -xxx-