Hunger Games High

Chapter 21 A

''Tot maandag!'' roepen Peeta en ik wanneer we de rest uitzwaaien. Sommigen met de auto, sommigen lopend. Wanneer iedereen uit ons zicht is, lopen Peeta en ik naar binnen. Daar staat de moeder van Peeta al klaar. Ze is lijkbleek. Ze wijst naar boven met een klein gebaar. Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Pas als ik een stem vanuit de keuken hoor, weet ik precies waarom ze zo bleek is. 

''Ik hoef maar één woord te horen, is Katniss hier, ja of nee,'' zegt de stem. De stem van mijn moeder. 

Ik verstijf helemaal. Ik kan nergens meer heen. Wat doet mijn moeder hier? Waarom vraagt ze naar mij? Waarom wil ze weten waar ik ben? Waarom komt ze hier naartoe? Waarom? 

Peeta ziet dat ik niet kan reageren. Hij pakt me op en gaat zachtjes naar boven. ''Wat was dat?'' vraagt mijn moeder. Godzijdank komt Mathew naar beneden lopen. Ze stoppen heel even, Peeta fluisterd hem snel de situatie toe en loopt dan verder. ''Ik ben het maar, mevrouw Everdeen!'' roept Mathew terijl hij verder te trap af loopt. 

Peeta loopt rechtstreeks naar onze kamer. Hij legt me op bed en probeert me te laten stoppen van het trillen. Maar eerlijk gezegd weet ik ook niet hoe dat moet. Hoe graag ik ook wil stoppen, het lukt niet. Mijn lichaam luistert niet naar mijn opdrachten en gaan hun eigen gang. Reageren allemaal hetzelfde en laten mijn angst duidelijk zien.

''Katniss, rustig, we zorgen ervoor dat ze weggaat. Ze kan je geen pijn meer doen,'' fluistert Peeta. ''B-beloof je m-me d-dat?'' vraagt ik. Peeta knikt hevig. Hij neemt me in zijn armen en drukt me dicht tegen zich aan. ''Het komt goed,'' herhaalt hij een aantal keer.

Langzaam maar zeker krijg ik de controle over mijn lichaam weer terug. Het trillen wordt minder, uiteindelijk zo onzichtbaar dat het net lijkt alsof ik weer helemaal de oude ben. Alleen de kippenvel laat mijn eerdere paniek zien. ''Ik hou van je,'' fluistert Peeta. Ik til mijn hoofd op, zodat ik hem recht in de ogen aan kan kijken. ''Ik hou ook van jou,'' fluister ik terug. Peeta glimlacht en geeft me een zachte kus. 

Ik lijk misschien rustig, maar volledig ontspannen ben ik zeker niet. Mijn moeder is nog steeds in dit huis. Het is nog steeds niet veilig. Tenminste, niet veilig genoeg.

"Probeer te ontspannen, het komt wel goed. Wat er ook gebeurt, ik zorg ervoor dat je veilig bent. Wat ik er ook voor moet doen," fluistert Peeta in mijn oor. Langzaam knik ik. Het komt goed...

Misschien iets te vroeg gezegd...

-------

Vanmiddag ga ik weer verder, dit is een stukje om jullie een beetje vast te houden. Ik heb mijn laatste toets gehad, dus ik kan weer volop schrijven:)

Toodles voor nu! <3