Hunger Games High

Chapter 33

Prim vertrekt na een tijdje om zich klaar te maken voor het slapen. Na een lange knuffel wens ik haar welterusen. Zodra ze de kamer uit loopt, keer ik me weer naar Peeta. Hij trekt me dichter tegen zich aan en verbergt zijn gezicht in mijn haar. Ik doe precies hetzelfde. 

Het is een luxe om weer bij hem in bed te liggen. Om in zijn armen te liggen en te weten dat ik niet elk moment wakker gemaakt hoef te worden om van alles te gaan doen. Nee, het leven daar was niet bepaald ideaal. 

''Dankjewel dat je Prim hebt gered,'' fluister ik na een tijdje. Peeta maar zich los van onze omhelzing, puur om me aan te kunnen kijken. Hij veegt losse plukken haar uit mijn gezicht en buigt naar voren om een kus op mijn neus te drukken. ''Je hoeft me daar niet voor te bedanken. Het is doodnormaal. Iedereen in dit huis is al verliefd op haar manier van doen en laten. Daarnaast wist ik dat je me nooit meer aan kon kijken als ik je zusje ergens anders heen had gebracht,'' fluistert hij terug. 

''Je doet net alsof het allemaal vor zich spreekt,'' mompel ik terug. Peeta kijkt me vragend aan. ''Heel veel mensen zouden anders gedacht hebben dan jij en je gezin. Ze zouden Prim afzetten bij het politiebureau, een weeshuis, misschien zelfs de straat. Ze denken dat haar uit dat huis weghalen al genoeg is en dat Prim hun daar eeuwig dankbaar voor zou moeten zijn, ongeacht op wat voor gruwelijke plek ze weer gedropt wordt. Het gaat bij jou zo natuurlijk, je hielp haar en nam haar meteen mee naar huis. Daar kan ik je niet vaak genoeg voor bedanken.'' 

Peeta glimlacht en trekt me dicht tegen zich aan voordat hij zijn lippen op de mijne drukt. Dit keer trek ik me niet terug. Sterker nog, ik trek mezelf dichter tegen zijn lichaam aan, totdat er weinig ruimte tussen ons te vinden is. Vergeleken met een paar uur geleden snak ik naar zzijn aanraking. Wat is er in godsnaam mis met me?

Aan al het goede komt een eind, zo ook aan onze kus. We glimlachen naar elkaar, hebben niet heel veel te zeggen tegen elkaar. Totdat Peeta's mobiel begint te trillen. We buigen ons beide over de telefoon heen, starend naar de vele berichtjes van onze vrienden. Annie die ons dwingt om haar morgenochtend binnen te laten, Johanna die morgen komt checken hoe het hier gaat, Clove die haar blijheid volledig uit in een lang bericht, Finnick die vraagt of het al beter gaat en dat hij Annie moeilijk onder bedwang kan houden. Het is hartverwarmend om te zien hoe blij ze zijn dat ik terug ben. 

Peeta laat me op elk bericht reageren, sinds mijn mobiel ergens kapot buiten het huis zal liggen. Elke keer eindig ik met hetzelfde zinnetje. Ik zal jullie alles zo goed mogelijk uitleggen, morgen bij Peeta om twaalf uur. Daarna leg ik zijn mobiel aan de zijkant en ga weer tegen Peeta aan liggen. ''Bereid je maar alvast voor, morgen komt de één na de ander op je afstormen,'' grapt Peeta. Ik lach en sluit mijn ogen, klaar voor de eerste dag als een normaal mens sinds maanden. 

*********************************

''Ik ben zenuwachtig,'' mompel ik. Prim en Peeta lachen. We zitten in de woonkamer, Prim op mijn schoot terwijl Peeta's arm om mijn schouder ligt. Nog een minuut of vijf, dan is het twaalf uur. Dan zie ik mijn vrienden weer, na een verschrikkelijk lange tijd. ''Dat is nergens voor nodig, je kent ze. Ze hebben je ongelovelijk gemist,'' zegt Peeta terwijl hij zachtjes in mijn schouder knijpt. 

De bel gaat. Prim springt van mijn schoot af en trekt mij ook omhoog. ''Kom, jij moet mee de deur open doen!'' roept ze enthousiast. Lachend ren ik achter haar aan. Prim trekt de voordeur open zodat de groep me meteen kan zien. 

Even staan ze allemaal stil. Verschillende monden zakken open. Even kijk ik naar beneden. Ik heb me normaal aangekleed, daar ligt het toch niet aan. De meeste blauwe plekken zijn rond mijn middel die bedekt is, dus daar ligt het ook niet aan. Zijn ze werkelijk zo verbaast me te zien?

Annie is de eerste die in actie komt. Ze rent het huis binnen en omhelst me terwijl ze lacht. Even ben ik degene die verbaast is, maar al snel sla ik ook mijn armen om haar heen. ''Hallo,'' zeg ik zachtjes lachend. Annie lacht alleen maar harder. 

Na iedereen een knuffel te hebben gegeven, lopen we naar de woonkamer. We gaan allemaal zitten en praten over alles en niets. Natuurlijk hebben ze veel vragen en al zijn sommige moeilijk en pijnlijk om te beantwoorden, ik krijg het voor elkaar om ze te beantwoorden. 

Uiteindelijk krijg ik de kans om hun dingen te vragen. Ik kom erachter dat iedereen geslaagd is. Ze kijken me verbaast aan als ik ze vertel dat ik dat ook ben. Want school ging gewoon door in die club. Ik heb netjes mijn diploma, anders kwam je daar niet aan het werk. Niet dat iemand dat erg vond, maar goed. 

Na een tijdje trekt Annie me naar boven. ''Volgens mij heb je al meegekregen dat Finnick en ik overmorgen gaan trouwen,'' fluistert ze. Ik glimlach en knik. ''We komen een bruidsmeisje te kort voor Peeta, zou je diegene willen zijn?'' vraagt ze nog zachter. Ik kijk haar met grote ogen aan. ''Natuurlijk wil ik dat doen! Wat denk jij nou!'' roep ik. Annie lacht en gaat op het bed zitten. ''Kom, dan laat ik je zien wat we tot nu toe voor de bruidsmeisjes hebben,'' grinnikt ze. Gretig ga ik naast haar zitten. 

''Allereerst, het thema is de zee. We vertrekken morgen naar het stand, want daar houden we onze ceremonie. We hebben gekozen om alle bruidsmeisjes een blauwe jurk aan te laten trekken en om alle mannen een blauwe stropdas te geven. Finnick gaat in het zwart, de mannen in het lichtblauw. We hebben alles op dat gebied al klaar, ik zal je morgen alle spullen geven,'' ratelt Annie. Ik knik en buig me over de tablet die ze heeft meegenomen. 

De jurk is lang en heeft verschillende tinten blauw in zich. Annie verteld me dat het haar het idee gaf van de zee; ook die heeft lang niet altijd dezelfde kleur blauw. Ons haar is simpel, naar achter gewerkt met een zeester in het punt waar de meeste lokken elkaar ontmoeten. De schoenen zijn lichtblauw en lijken van kant te zijn gemaakt. Niet echt mijn stijl, maar Annie is er dol op. Onze make-up is rustig, heeft subtiele glans. En als laatste, ook wij hebben een boeket vast. Het is kleiner dan die van Annie - logisch - maar het heeft zoete kleuren in zich. Ik vind het geslaagd, ik zou met niet schamen als ik erin zou moeten lopen. 

------------------------------

Zo, tadaa! 

Het totale plaatje van hun uiterlijk als bruidsmeisje staat hiernaast >>>

Hopelijk is dit een beetje oké. Vandaag ziek thuis, dus besloot ik maar te schrijven. 

Toodles! <3 -xxx-