Hunger Games High

Chapter 36

''Gefeliciteerd!'' roep ik terwijl ik in de armen van Annie val. Ze lacht, duidelijk helemaal op haar persoonlijke roze wolk. ''Ik ben zo blij dat je erbij hebt kunnen zijn. Ik was zo bang dat ik dit zonder je zou moeten doen,'' zegt Annie. Ik glimlach. ''Dankzij jullie bruiloft ben ik er weer. Ik had niets liever gewild, Annie.'' We lachen en laten elkaar los. 

Annie's armen worden bijna meteen vervangen met het paar van Peeta. Ik giechel en leun tegen zijn borst aan. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe Finnick en Annie elkaar hetzelfde vasthouden. 

''Oh alsjeblieft, wrijf het er maar in,'' roept de o zo bekende stem. 

''Johanna, kop houden,'' roept Thresh terwijl hij haar een vriendschappelijke duw geeft. Ik lach en laat Peeta los. Of nou ja, bijna dan. Onze handen blijven elkaar stevig vasthouden. 

Uit het niets duikt onze muzieklerares Effie op. ''Kom kom, we hebben nog een half uur om jullie bij de receptie te brengen, we moeten haasten!'' roept ze terwijl ze ons naar de uitgang van het gebouw begint te duwen. 

''Wat doet zij hier nou?'' vraag ik zachtjes aan Peeta. ''Effie is Annie's tante. Ze is altij al iemand van het regelen geweest en stond te springen toen ze hoorde dat Annie en Finnick zouden trouwen,'' zegt hij lachend. Ik kijk hem verbaast aan. Tante? Als er twee mensen totaal niet op elkaar lijken, zijn het Effie en Annie. Effie zal wel getrouwd zijn met iemand van haar familie, want een bloedverwand zal het wel niet zijn. 

We worden met z'n allen gebracht naar een grote zaal. Finnick en Annie blijven achter terwijl de rest van ons de zaal binnen loopt. Er staan een hele hoop mensen klaar om het nieuwe koppel tot hun te nemen, al zullen ze nog een minuut langer moeten wachten. Effie laat ze eerder niet binnen. 

Na een tijdje roept de bekende stem van Haymitch om onze aandacht. ''Dames en heren, mag ik u verwelkomen, Finnick en Annie Odair!'' Iedereen begint met juichen wanneer de twee naar binnen komen lopen. 

Annie en Finnick lopen naar hun familie terwijl de harde muziek begint met spelen. Iedereen kijkt er maar een beetje naar. Ik doe met ze mee, totdat ik zachtjes naar achter wordt getrokken. Mijn instinct neemt het van me over en ik begint wind om me heen te slaan. 

''Katniss, ik ben het maar!'' hoor ik de stem van Effie over de muziek. ''U bezorgde me bijna een hartaanval!'' roep ik geschrokken. Effie grinnikt en neemt me mee naar buiten. 

''Katniss, ik moet je iets vragen,'' zegt ze. Ik kijk haar vragend aan. ''Annie gaf me gister een aantal papieren. Het was een lied dat haar broer schreef vlak voordat hij zelfmoord pleegde. Hoe heftig de tekst ook is, ze wil hem graag horen op de bruiloft. Kan jij het voor haar zingen?'' vraagt ze zachtjes. ''Mag ik de tekst zien?'' vraag ik. Effie knikt en geeft me een dun bundeltje met bladmuziek. 

En inderdaad, de tekst is heftig. 

Ik kijk naar Effie en knik. ''Als Annie dat graag wilt, zal ik het doen,'' zeg ik met een brok in mijn keel. Effie geeft me een knuffel en brengt me dan naar een kleine kamer met een piano. ''Het is niet bijzonder moeilijk, maar als je wilt kan je hier oefenen voordat ik je kom halen. Heel erg bedankt, Katniss,'' zegt ze zacht terwijl ze de deur sluit. Ik kijk naar de papieren in mijn hand en begin met 'leren'. 

Ik kan bijna niets anders dan huilen wanneer ik de tekst goed bekijk. Haar broer heeft het hier over een 'zij', al is het duidelijk dat hij het over zichzelf heeft. Annie wist helemaal niet dat het zo serieus lag, ze zocht vast niks achter dit lied. Ik vraag me af of hij ook werkelijk zo aan zijn einde is gekomen. 

Na een half uur komt Effie me weer halen. Ik neem de papieren met me mee, hopend dat ik zelf de piano mag bespelen. Effie brengt me rechtstreeks op het podium, zegt dat ik achter de piano plaats mag nemen. Terwijl ze me aankondigd, lees ik nog snel alles door. Wanneer ze het podium af loopt, begin ik met spelen. 

Toen ze achter haar eigen spiegelbeeld keek. Zag ze hoe de anderen lachten om haar heen. Ze kijkt weg van de spiegel, houdt haar adem in. Houdt haar tranen tegen, een kind zo alleen. 

Een vijf jarig kind dat onze wereld duister ziet. Een jonge ziel die zich verschuild achter haar verdriet. 

Ooit zal ik sterker zijn dan wie dan ook, en ooit kan ik in de spiegel kijken, en zien wat anderen niet wilden zien. Ooit kan ik ook wel vrienden maken, en ooit zal ik voor die mensen staan en zien ze wat ze eerder nooit hebben willen zien. 

Toen ze weer eens opkeek, keek ze door de klas. Ze zag dat elk meisje een stuk dunner was. Ze keek weer naar beneden, trok haar shirt omhoog. Zag geen reden waarom ze nog langer loog. 

Een twaalf jarig kind dat onze wereld duister ziet. Een wijze ziel die zich verschuild achter haar verdriet. 

Ooit zal ik sterker zijn dan wie dan ook, en ooit kan ik in de spiegel kijken, en zien wat anderen niet wilden zien. Ooit kan ik ook wel vrienden maken, en ooit zal ik voor die mensen staan en zien ze wat ze eerder nooit hebben willen zien. 

Twijfelend staat ze naast het spoor, gaat haar leven nog wel door, iemand fluistert in haar oor, spring dan, spring dan. Aarzelend zet ze nog een stap, neemt van de lucht nog een hap, in haar zij een harde klap. 

Een zestien jarig kind dat onze wereld duister zag. Een gebroken ziel die zich verschool achter haar lach. 

Ooit zou ik sterker zijn dan wie dan ook, en ooit kon ik in de spiegel kijken, en zien wat anderen niet wilden zien.

Ooit zou ze sterker zijn dan wie dan ook, en ooit kon ze in de spiegel kijken, en zien wat anderen niet wilden zien. Ooit kon ze ook wel vrienden maken, en ooit zou ze voor die mensen staan en zien ze wat ze eerder nooit hebben willen zien. 

Ik stop met spelen. Iedereen om me heen is stil, beseft dat dit lied niet zomaar is geschreven. Ik durf te wedden dat ook iedereen weet wie het heeft geschreven. 

Tussen de mensen zoek ik naar Annie en zie dat ze glimlacht, ook al lopen de tranen over haar wangen. 

------------------------------------------------

Zooo..... 

Alsjeblieft Demi, wordt niet boos. 

Waarom zeg ik dit; omdat ik dit lied veel eerder al heb geschreven. Dit is ons 'laatste' project bij muziek. We moesten een Nederlandse tekst schrijven waarbij we heel erg moesten letten op de tekst. Nou, deze tekst is die van ons. 

Misschien moet ik even uitleggen hoe onze denkwijze lag. 

We wilden geen blij lied over vriendschap of wat dan ook. Bijna alle groepjes bij muziek hebben dat, en Nederlands is niet de taal voor blije liedjes. Het klinkt raar, vind ik. Dus we kwamen al snel uit bij een lied dat iets moest betekenen en toch zielig moest zijn. We wilden absoluut niet over liefde gaan schrijven, wordt ook al te vaak gedaan in de les, dus besloten we over een heel ander onderwerp te denken die je totaal niet vaak in een lied hoort; zelfmoord. 

Ik heb een aantal vrienden die de neiging hebben gehad of zelfs nog hebben. Ik heb het zelf ook gehad, daarom is dit onderwerp ook heel belangrijk voor mij. 

Ik heb voor deze tekst gekozen omdat ik hier werkelijk ook trots op ben. Het groepje is er dol op, het refrein vinden we allemaal geweldig om te zingen (stiekem ook omdat het supervet klinkt, nu we er een tweede stem op hebben gevonden), en zelfs onze muziekleraar was enthousiast. Hij is verschrikkelijk moeilijk om te overtuigen van een goed lied, de moeilijkste van alle muziekleraren bij ons op school. Toen we het voor alleen hem voorspeelden, werd hij stil. En dat is zelden. 

Hij vertelde ons dat we het de volgende les voor de hele klas moeten doen, en als we wilden, zelfs bij een optreden bij ons op school. Zoiets heeft hij nog nooit gezegd in de les, denk ik. Dan moet het toch ergens goed zijn. 

Ik hoop dat jullie dit stukje oké vonden...

Toodles! <3 -xxx-