Hunger Games High

Chapter 24

~P.O.V. Peeta~

''Peet, alsjeblieft. Met vooruit staren kom je ook niet verder,'' zegt Finnick. Ik negeer hem, net zoals ik de laatste twee weken doe. Nee, met voor me uitstaren helpt inderdaad niet, maar wat wel? Iets doen levert toch niks nuttigs op. Ik krijg er Katniss niet mee terug. Niets doen heeft precies hetzelfde effect. Dus ik zie het punt niet.

''Dude, Katniss zou niet willen dat je de hoop opgaf! Alsjeblieft, raap jezelf bij elkaar en doe iets! Ik wil mijn vriend terug, man!'' schreeuwt Finnick kwaad. ''Finn, rustig, hier help je niemand mee,'' fluistert Annie sussend. ''Zitten en zien hoe mijn vriend zichzelf kapotmaakt wel dan? Peeta kan niet voor eeuwig blijven treuren om Katniss! Als hij haar zo nodig terug wilt, moet hij zelf actie ondernemen. Maar ik wil niet zien hoe mijn beste vriend kapot gaat terwijl hij weet dat hij iets kan doen!'' schreeuwt Finnick boos. Luide voetstappen stampen de bijna verlaten aula uit. 

Finnick en ik weten allebei dat hij gelijk heeft. Of ik moet iets doen, of ik moet verdergaan. Het is o zo makkelijk gezegd, maar het werkelijk in praktijk brengen is een heel ander verhaal. Hoe vaak ik mezelf ook vertel dat ik gewoon verder moet gaan, of misschien wel moet zoeken waar ze is, mijn lichaam luistert niet. Ik moet mezelf vertellen dat ik op moet staan, moet lopen, moet ademen. 

Het is begrijpelijk dat Finnick zo reageerd. Ik ben ook van de wereld wanneer ik opsta. Mijn moeder doet precies hetzelfde, maar dan thuis. Elke keer weer dat ik moet stoppen met wat ik doe en ik Katniss moet gaan zoeken. Dat we haar vinden, maar dat het alleen gebeurt wanneer ik meehelp. Ik ken haar het beste van iedereen. We vertelden elkaar alles. Wat mijn moeder alleen vergeet, is dat mijn hulp niets aan de situatie zal veranderen. Want ik ken haar moeder niet, en ik ben heel zeker dat Katniss en haar moeder weinig tot niets gemeen hebben. 

Langzaam verdwijnt bijna iedereen om me heen. Mensen gaan naar huis, hebben alweer genoeg van me. Alleen Annie blijft staan. Ik kijk haar vragend aan wanneer ze met een zucht naast me komt zitten. ''Ze begrijpen je gewoon niet, Peet. Iedereen heeft zijn of haar eigen manier nodig om over dingen heen te komen. Ik weet dat Katniss veel voor je betekend. Wanneer mensen van wie je houdt opeens uit je leven verdwijnen, is dat pijnlijk. Finnick is gewoon een te nuchter persoon om dat in te zien,'' zegt ze. 

Ik kijk haar aan, voor de eerste keer in die twee weken. Stille tranen lopen over haar wangen. Ze zegt dit niet voor niets. Ze heeft er zelf ervaring mee.

Een jaar of vier geleden is op een random dag haar vader thuis gekomen, heeft zijn spullen gepakt en is voorgoed vertrokken. Annie heeft tot nu toe niets meer van hem gehoord. Het gaat in haar hoofd zelfs zo ver dat ze denkt dat hij simpelweg niet meer op deze aarde rondloopt. Hoe raar het ook klinkt, die gedachten troosten haar. Ze wil liever dat haar vader niet meer leeft dan dat hij nu nog door de straten loopt, naar een gezin kijkt en denkt dat hij de zijne heeft verlaten zonder een verklaring. Annie was 12, begon net met puberen en hield zielsveel van haar vader. Het was hartbrekend voor haar toen ze haar vader zag vertrekken.

Daarom is zij misschien wel degene die me het best begrijpt op dit moment. Ik open mijn armen en ze laat zich er dankbaar in vallen. ''Shht, het is goed, je hebt ons,'' fluister ik. ''En toch zou ik alles doen voor een verklaring,'' fluistert ze terug. 

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet verliefd op Annie, maar toch kan ik het niet zien wanneer ze huilt. Dit heb ik eigenlijk alleen bij Katniss en Annie gehad. Bij Annie krijg ik een drang om haar te beschermen zoals een broer voor haar zou doen. Finnick beschermt haar zoals ik dat voor Katniss zou doen. Ik zou met een glimlach sterven als ik daarmee het leven van Katniss zou kunnen redden. Maakt niet uit of ik nou voor een kogel moet springen, of haar een duw geven waardoor ik zelf van een clif af val, ik doe het allemaal. Daarom voel ik me nu zo machteloos.