Hunger Games High

Chapter 21 B

De deur vliegt open. Daar staat ze dan.

Mijn moeder.

Haar ogen wild, wijd, gericht op mij. Ik weet zeker dat ze de komende tijd niet van mij af zullen wijken. Haar mond staat in een streep, wat meestal niet veel goeds betekend. Ze beweegt helemaal niets. Lijkt ee beslissing te nemen. Geen idee wat ze overweegt. Geen idee of het positief of negatief is. Ze overweegt iets, maar wat?

Uiteindelijk laat ze een stroom van woorden uit haar mond lopen. ''Katniss! Wat doe jij hier! Was ik niet duidelijk genoeg dat je ver weg moest zijn? Dat ik je nooit meer wilde zien!'' schreeuwt ze. Peeta duwt me achter zijn rug en kijkt mijn moeder vuil aan. ''Je gooide zelf je eigen kind het huis uit, ze gaat niet weg. Je hebt niets meer over haar te zeggen,'' zegt hij. 

Van die woorden wordt mijn moeder alleen maar kwader. ''Dat kan ik zeker! Ik heb mijn rechten nooit afgestaan! Ik mag alles nog over haar bepalen, sinds ze nog steeds geen 18 is!'' gilt ze. Peeta's vader komt binnen en gaat recht voor haar staan.

''Als je die rechten gevolgd had, zou Katniss nu niet hier zijn. Had ze nooit jarenlang voor alles moeten zorgen. Was ze een gelukkige tiener. Eén belletje naar de kinderbescherming en je zit in de cel,'' dreigt hij. ''Probeer maar, laat mijn huidige vriend nou net de einge rechter in de buurt zijn,'' zegt mijn moeder met een greins. 

Ik begin gelijk te trillen. Peeta slaat zijn armen om me heen en probeert me weer te kalmeren, maar dit keer is ook hij doodsbang. Zijn woorden zijn onstabiel. Ik verberg mijn gezicht in zijn T-shirt. 

''Het is dus heel simpel. Katniss gaat nu met me mee, of ik klaag deze hele familie aan,'' zegt mijn moeder. In de ogen van Peeta's vader zie ik een lichte twijfel. In allebei de gevallen weet mijn moeder dat ze mij terug krijgt. Geen idee wat ze met me van plan is, maar het gebeurt toch wel. Ik moet voor de veiligheid van Peeta gaan. Ookal betekent dat misschien dat ik hem nooit meer zal zien. 

''Ik ga met je mee, als je me belooft deze familie met rust te laten,'' zeg ik. Peeta en zijn vader kijken me ongelovig aan. ''Nee, Katniss. Dat kan je niet doen,'' fluistert Peeta. Ik buig naar hem toe en geef hem een zachte kus. ''Ik moet wel,'' zeg ik wanneer er een traan uit mijn ooghoek valt. ''Allen om jou en je familie te beschermen.'' 

Onder toezicht van mijn moeder pak ik mijn spullen in. Daarna word ik onmiddelijk het huis uit geduwd. Geen afscheid, geen bedankje voor alles wat ze voor me hebben gedaan. Niets. Mijn moeder duwt me in de auto en zorgt ervoor dat ik goed vast zit. Achter het stuur zit een man. Zover ik het nu kan beoordelen, is hij wat aan de volle kant en is hij wat klein. Mijn moeder stapt in bij de bijijdersstoel en geeft de man een lange zoen. Dat is dus de rechter. Haar vriend...

''Laten we maar gelijk naar huis gaan,'' zegt mijn moeder met een gemene glimlach. Ik krijg de rillingen van haar stem. ''Natuurlijk, schat,'' zegt de man en hij begint met rijden. Ik kijk naar achter en zie hoe Peeta verslagen bij zijn deur staat. Ik zwaai licht en zie dat hij precies hetzelfde doet. Dat is waarschijnlijk het laatste wat ik van hem zie. Een verslagen jongen, hopend mij ooit nog te zien. 

Wanneer ik me weer concentreer op wat er voor me gebeurt, zie ik dat we alles behalve naar huis rijden. ''Waar gaan we naartoe?'' vraag ik verbaast. Mijn moeder draait zich geïrriteerd naar me toe. ''Naar ons nieuwe huis. Prim, jij en ik wonen nu in het huis van Plutarch,'' zegt ze en ze draait zich weer om. Een nieuw huis. Niemand die ik ken weet waar Plutarch woont. Niemand kan me vinden. Nee, ik kom hier zeker niet weg.

Na een half uurtje door een bos te rijden, zie ik het puntje van een groot huis. We komen bij een zwaar beveiligd huis, met prikkeldraad rondom de hekken die weer rond het terrein staan. De mannen bij het hek zien dat wij het zijn en openen de poort. We rijden weer verder en al snel stopt de auto. De deur aan mijn kant wordt open gegooit en ik word ruig vastgegrepen. Een lange, sterke man trekt me de auto uit en dwingt me naar binnen te lopen. 

Hij begeleidt me door het hele huis. Korte woorden zoals 'badkamer' of 'keuken' drukken de functie van die kamer uit. Uiteindelijk brengt hij me naar boven, naar een grote kamer. Compleet wit, of hele pastel kleurige dingen, dat gewoon wit is, maar zijn ware kleur krijgt wanneer je dichterbij komt. ''Jouw kamer,'' zegt de man wanneer hij me alleen laat.

Niet veel later komt hij terug met mijn koffers. ''Zet je spullen maar neer,'' zegt hij. En weg is hij. Voordat ik daarmee begin, loop ik de kamer rond. Het bed is reuze, maar niet zo zacht als bij Peeta. Alles is kaal en ik heb misschien wel wat spullen, maar lang niet genoeg om deze kamer wat vrolijker te maken. Wat persoonlijker, net zoals bij Peeta.

Peeta. Bij de gedachte van zijn naam vallen de tranen alweer van mijn wangen. Wat zal hij nu doen? Zal hij, net zoals ik nu, op bed zakken en huilen tot er geen traan meer uit zijn prachtige ogen kan vallen? Is hij naar vrienden gegaan om ze in te lichten. Is hij naar me op zoek? Of laat hij de situatie voor wat het is en gaat hij verder met zijn leven zonder mij?

Wanneer ik mezelf weer bij elkaar heb geraapt, pak ik mijn spullen uit. Mijn kleren verdwijnen in de grote kast in de hoek. Mijn ondergoed geordend in laadjes, de rest op hangers. Mijn persoonlijke spullen vullen de laden. Mijn laptop leg ik op mijn bureau.

Ik stop met bewegen wanneer ik een fotolijstje zie. Een foto van mij en Peeta zit achter het glas. Het was een foto op het gras van de school vanaf Peeta's mobiel. Hij heeft de camera vast en geeft me een kus op mijn wang. Ik kijk glunderend de camera in. Toen was alles nog goed.

Ik druk het fotolijstje tegen mijn borst en ga weer terug in bed liggen. Ik staar naar de foto, laat nieuwe tranen vallen. Uiteindelijk hoor ik zacht geklop op de deur. ''Binnen,'' zeg ik met een krakende stem. De deur gaat langzaam open. ''Gaat het, Katniss?'' vraagt het kleine stemmetje van Prim.

Ik veer overeind en ren naar haar toe. ''Prim!'' zeg ik. Prim loop met wijde armen naar me toe en springt in de mijne. ''Ik heb je zo gemist, Katniss,'' zegt Prim snikkend. Door mijn tranen heen weet ik een kleine glimlach over mijn lippen te krijgen. ''Ik ben er nu en ga voorlopig nog niet weg, denk ik,'' fluister ik. 

De woorden die daarna uit Prim's mond ontsnappen laten mijn nekharen overeind staan. 

''Kijk uit Katniss, ze wilden je niet terug omdat ze je misten. Ze kunnen geld met je verdienen. Ze willen je lichaam verkopen,'' fluistert ze.

-----------------------------------

Zoals beloofd, het volgende stukje! Ik typte het eerste op school, we hadden 20 minuten niets te doen bij Duits (voordeel als je je huiswerk gewoon in de les maakt), maar ik vond dat jullie er wel iets achteraan verdienden. 

Geen heel romantisch stuk, is ook wel eens goed. Nu denken jullie natuurlijk; ''Maar het is Valentijnsdag, een romantisch stuk is een stuk meer op z'n plaats.'' Geen idee wat voor jullie een Valentijnsdag is, maar voor mij is het de hele dag door horen en kijken hoe iedereen toch blij is met zijn of haar relatie. 

Ik heb op dit moment geen vriendje. Ik heb er één keer één  gehad op Valentijnsdag. Hij heeft me de hele dag genegeerd en later kreeg ik als excuus dat hij dacht dat ik het niet erg zou vinden. Maarja, wist ik veel dat hij mij een paar weken later op plekken aan ging raken waar hij totaal geen toestemming voor had. 

Nee, ik heb niet hele goede gevoelens bij Valentijnsdag. Hoe dramatisch het ook is, ik denk dat het bij mij niet meer de vraag is wannéér ik een vriendje krijg, maar óf ik een vriendje krijg. Want A) Elke jongen vind me toch klote, dus waarom zouden ze? B) Na die aanranding durf ik geen enkele jongen te vertrouwen. Welcome in my fucked up life, ladies and gentleman!

Maar goed...

QOTD: Wat doen jullie op Valentijnsdag?

Toodles! <3 -xxx-