-
After leaving the garden, I headed back upstairs.
I'm quite relieved na maayos na ulit kami ni Andrew.
At isa pa hindi ako makapaniwala na halos lahat ko na nasabi sakanya kanina.
*sigh*
Sana mali ang iniisip ko.
Kanina kasi mukhang hindi na maganda ang ekpresyon ng mukha niya.
Hindi kaya na stress ko siya sa mga naging problema ko?
Huwag naman sana. Isa pa hindi naman ganon ka babaw si Andrew I think.
Kaya bago pa ko bumalik ng silid ko I dediced to walk out the balcony to check on Andrew kung nasa garden parin ba siya.
When I looked down, I wasn't expecting the next thing that I saw.
Bakit.
Andrew bakit ka umiiyak?
Sigurado ako sa nakikita ko. Pero bakit?
May nasabi ba talaga kong hindi maganda?
Gosh Sarah.
I just told him everything and this happened.
Kaya agad akong naglakad papasok ulit para bumaba at puntahan si Andrew ng bigla nalang sumakit ang dibdib ko.
"Ah- shit.." I crouch down habang hawak ko ng mahigpit ang dibdib ko.
Bakit biglaan naman to.
"Arghh! Ang s-sakit–"
I tried to breath calmly to regain my composure but my vision is starting to get blurry my chest pain is attacking again.
Pinikit ko nalang sandali ang mga mata ko and tried to relax myself even with my short breathing right now.
And thank God.
After 15 minutes my chest pain gradually decreases.
*heavy sigh*
This is bad.
"Dad, I think I really took after you." Sabi ko sa sarili ko.
Knowing that fact makes me happy and sad at the same time.
While still on my earlier position, may dumating namang isang katulong na may dalang basket papunta sa silid ni kuya Chad.
Ayoko sanang mapansin nya pa ko but then sa sobrang ganda ko nakita nya agad ako.
Okay I'm just trying to joke out my current situation. Don't judge me.
And she panicked.
"Ma'am Sarah! Ayos lang po ba kayo?!" Agad niyang binaba ang hawak na basket nya at lumapit sakin.
"I'm fine." Sabi ko.
"Sigurado po ba kayo? Tulungan ko na po kayo." She said at tinulungan nya na nga din akong tumayo.
Geez. I'm not injured or something. Pero kapag inaatake talaga ko ng sakit ko nanghihina ang buong katawan ko.
Kaya nagpadala nalang ako sakanya papasok ng kwarto ko.
"Thank you." Sabi ko sakanya ng maka-upo nako sa dulo ng higaan ko.
"Gusto nyo po bang tawagan si Sir Zachary? May sakit parin po ba kayo Ma'am?" Sunod-sunod nyang tanong.
"Ah no thanks. Ayos na ako I promise. And please don't bother anyone about this." Sabi ko sakanya.
Ngayon ako nalang ang may alam. Wala na si Mommy to check on this matter.
BINABASA MO ANG
MFSBI II: Eyes Of Life
Storie d'amoreBook 2 of My Five Stepbrothers and I Sa loob ng pitong taon marami nang pwedeng pagdaanan ang isang tao na makapagbabago sakanya at mga pagsubok na kailangang niyang lampasan. But what If, in order to accomplish and get through this challenges she h...
