"Έφερα πίτσα!" Φώναξε η Δανάη καθώς έμπαινε στο δωμάτιο μου. Ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιο όλο το Σαββατοκύριακο, κυκλοφορώντας σαν το ζόμπι από το ένα δωμάτιο στο άλλο.
"Ακόμα έτσι είσαι; Γιατί κάθεσαι και στεανχωρίεσαι άδικα, αφού το ξέρεις ότι ο Θάνος και οι υπόλοιποι θα τον πιάσουν πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε." Η Δανάη εκάτσε στο κρεβάτι δίπλα μου και με πήρε αγκαλιά.
"Δεν ξέρω..Νιώθω άσχημα να γνωρίζω ότι έχω ημερομηνία λήξης."
"Τώρα σοβαρά, δεν εμπιστεύεσαι τον Θάνο;"
"Τον εμπιστεύομαι και με το παραπάνω. Να... απλώς φοβάμαι." της απάντησα παραπονιάρικα.
"Όλα καλά θα πάνε υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπάνε και δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να σου κάνει κακό." Η Δανάη με έσφιξε στην αγκαλιά της. Με έκανε να ηρεμήσω και να ησυχάσουν για λίγο οι σκέψεις μου.
"Έχεις δίκιο." της είπα.
"Πάντα." απάντησε. "Κάτι άσχετο, γιατί το δωμάτιο σου δεν έχει πόρτα;"
Δεν μπόρεσα να κρατηθώ και ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.
"Φέρε την πίτσα, έχουμε να πούμε πολλά."
Τα χαχανιτά μας ακούγονταν μέχρι απέναντι. Ήμουν πλέον όρθια και αναπαραστούσα τη σκήνη με τον Θάνο να σπάει τη πόρτα και να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο με το όπλο του.
"Σταμάτα! Σταμάτα! Δεν αντέχω άλλο!" Η Δανάη κρατούσε την κοιλιά της από το γέλιο.
"Αστυνόμος Καραγιάννης, για μια καλύτερη Ελλάδα!" Προσπάθησα να μιμηθώ τη φωνή του Θάνου και κατέληξα να ακούγομαι σαν τον Πασχάλη Τερζή με φαρυγγίτιδα.
Η Δανάη να χτυπιέται από τα γέλια πάνω στο κρεβάτι.
"Λίζα, αν δεν συμμορφωθείς θα σε πάω στο τμήμα! Λίζα, κάνε αυτό κάνε εκείνο, μπλα μπλα μπλα μπλα.." συνέχιζα να τον μιμούμαι και να γελάω απτόητη. Ωστόσο, είδα την Δανάη να σοβαρεύει και να τρίβει αμήχανα το σβέρκο της.
"Και κάπως έτσι έκανε ο Μιχαλάκης τον αστυνομικό στις Απόκριες. Μεγάλη επιτυχια, αφού τον καλούσαμε και στα πανηγύρια ως επιτίμο καλεσμένο." Το έσωσα; Το έσωσα; Πείτε μου.
Γύρισα και κοίταξα τον Θάνο που στέκοταν εκεί που άλλοτε υπήρχε μια πόρτα. Πήρα την πιο ξαφνιασμένη έκφραση που θα μπορούσα να πάρω και του χαμογέλασα πλατιά.
"Θάνο και εσύ εδώ;" γελούσα ψεύτικα και τον χτύπησα ελαφρά στο μπράτσο. Βέβαια, μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα με αποτέλεσμα να μαζέψω γρήγορα το χέρι μου από το μπράτσο του και να κοπεί το χαμόγελο μου επιτόπου.
Θα με στείλει στη Γυάρο να πετάω χαρταετό.
"Εγώ πρέπει να φύγω, θα έρθει ο Δημήτρης τώρα. Μην τυχόν και κάνεις καμιά ανοησία." μου είπε αυστηρά.
DU LIEST GERADE
Να με Προσέχεις
RomantikΦανταστείτε ότι είστε τρελά ερωτευμένες με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου σας, φανταστείτε ότι ένα βράδυ γίνεστε μάρτυρας μια δολοφονίας και αναγκάζεστε να μπείτε σε πρόγραμμα προστασίας. Και σαν να μην φτάνει όλο αυτό, ανακαλύπτετε ότι ο φαινομενικ...
