Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 22

"Σίγουρα να μπω; Πρώτη φορά σπίτι σου και να μην φέρω ένα δώρο, λίγα γλυκά. Ντροπή τι θα πει και η γειτονιά..." 

Είχα κάτσει στην εξώπορτα με τον σάκο αγκαλιά. Σκούπιζα τα πόδια μου ένα μισάωρο στο χαλάκι της πόρτας. Η πολυκατοικία του Θάνου ήταν σαν ξενοδοχείο, κοιτούσα τους ορόφους σαν χάνος, θαύμαζα ακόμα και τα πλακάκια.

"Θα μπεις ή να σε αφήσω απ'έξω;" με ρώτησε ο Θάνος που είχε ήδη μπει μέσα και με περίμενε. 

"Μα..δεν..." μουρμουρούσα. Ο Θάνος έκανε μια γκριμάτσα απελπισίας και με τράβηξε από το μπράτσο μέσα στο σπίτι κλείνοντας βιαστικά τη πόρτα πίσω μου. 

Όταν αντίκρισα το σπίτι του, το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα. Ήταν αρκετά ευρύχωρο και άνετο. Ήταν οργανωμένο στην εντέλεια, χωρίς περιττές διακοσμήσεις. Τα χρώματα κυμαίνονταν στο μαύρο, το γκρίζο, το άσπρο. Τι να πρωτοσχολιάσω; Το σπίτι του ήταν πιο καθαρό και τακτοποιημένο από το δωμάτιο μου. Ούτε σε περιοδικό διακόσμησης δεν έχω δει τόσο όμορφο σπίτι. Έχει και γούστο, ο Σατανάς. 
"Εσύ θα κοιμηθείς στον καναπέ." 

"Αν αναφέρεσαι σε αυτόν τον καναπέ, τότε ναι άσε με να απλωθώ πάνω του." του είπα δείχνοντας έναν υπέροχο λευκό καναπέ. Ο έρωτας μου με τον καναπέ ήταν κεραυνοβόλος.

"Μπορείς να χρησιμοποιείς την κουζίνα, το μπάνιο και τους υπόλοιπους χώρους...αλλά το δωμάτιο μου είναι εκτός ορίων για σένα." είπε αυστηρά τονίζοντας το "αλλά".

"Γιατί έχεις κρυμμένα τίποτα περίεργα παιχνίδια που δεν θες να ανακαλύψω;" του είπα πονηρά. 

"Ναι.. Και δεν θα διστάσω να τα χρησιμοποιήσω." απάντησε με τον ίδιο πονηρό τόνο κάνοντας να με καταπιώ τη γλώσσα μου. 

"Τουλάχιστον μπορώ να δω το δωμάτιο σου; Μια γρήγορη ματιά μόνο! Σε παρακαλώ!" τον κυνηγούσα σε όλο το σπίτι παρακαλώντας τον. 

"Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ!" κλαψούριζα. 
"Καλά!" φώναξε ηττημένος. "Μια γρήγορη ματιά και δεν θα ξαναπλησιάσεις εκεί. Σύμφωνοι;" 

Του έγνεψα καταφατικά, αν ήμουν σκυλί σίγουρα θα κουνούσα χαρούμενη την ουρά μου. Αφού διασχίσαμε έναν μεγάλο διάδρομο, ο Θάνος άνοιξε τη πόρτα του δωματίου του. Αυτό που είδαν τα μάτια μου ξεπερνά κάθε μου φαντασία. Μπορεί ο έρωτας με τον καναπέ να ήταν κεραυνοβόλος, αλλά το υπέρδιπλο κρεβάτι που απλωνόταν μπροστά μου με έκανε να χάσω το φως μου. ( Ερώτηση Κρίσεως: Πως στο καλό αγόρασε όλα αυτά με μισθό αστυνομικού; Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω αστυνομικός.)