Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 12

Με μια φράση; Τα πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν χειρότερα. 

Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, στριφογύριζα  στο κρεβάτι μου έχοντας ένα τεράστιο βάρος στο στήθος μου. Το μόνο που έκανα ήταν να ξεφυσάω και να ξεσπάω στα σκεπάσματα. 

Το πρωί βγήκα από το δωμάτιο μου και για κακή μου τύχη συναντηθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Χωρίς να πει κουβέντα με προσπέρασε και πήγε προς την κουζίνα. 

 "Καλημέρα και σε σένα." μουρμούρισα στεναχωρημένη από την πρωινή κρυάδα που μου προσέφερε. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. 
Ετοιμάστηκα όσο πιο γρήγορα γίνεται για το Πανεπιστήμιο και τον περίμενα δίπλα στην πόρτα σαν το πεντάχρονο που θέλει να πάει βόλτα. 

"Από κάτω σε περιμένει ο αστυνόμος Δημήτρης." είπε ξερά όταν έριξε επιτέλους το βλέμμα του πάνω του. 

"Ποιος είναι-" προσπάθησα να τον ρωτήσω. 

"Δεν θα το ξαναπώ." μου απάντησε αυταρχικά όσο συμμάζευε κάτι φακέλους στο σαλόνι. 

Έσφιξα το σαγόνι μου από την πικρία που ένιωθα από την κρύα συμπεριφορά του. Ήμουν έτοιμη να τον στολίσω κατάλληλα. Δηλαδή, τι έπρεπε να αφήσω τον κάθε γελοίο βουτυρομπεμπέ να θωπεύει την Δανάη; 
Δεν το συνέχισα το θέμα και κατέβηκα κάτω όπως πρόσταξε ο Ιππότης με το λευκό άλογο.

Πράγματι, κάτω από το σπίτι με περίμενε μια πολύ γνωστή φυσιογνωμία μπροστά από ένα μαύρο αμάξι. 

"Λίζα! Καλημέρα! Με θυμάσαι έτσι;" είπε απλώνοντας ευγενικά το χέρι ο άντρας που βρισκόταν κοντά μου. 

"Δημήτρης σωστά; Ο συνεργάτης του Θάνου;" είπα διστακτικά ανταποδίδοντας την χειραψία. Όσο τον κοιτούσα τόσο πιο σίγουρη ήμουν ότι πρόκειται για αυτόν το ευγενικό αστυνομικό που γνώρισα την πρώτη φορά που πήγα στο τμήμα. 

Αφού χαιρετηθήκαμε, μου άνοιξε την πόρτα του αμαξιού (περιττό να πω ότι είχα ξεχάσει με το στραβόξυλο που μένω πως είναι να σου φέρονται με ευγένεια.) και ξεκινήσαμε για το πανεπιστήμιο. Παρ'όλη την άσχημη κατάσταση που ήμουν, η ευχάριστη παρουσία του με έκανε να ξεχαστώ. Μέσα στα αμάξι δεν υπήρξε καθόλου αμηχανία, καθώς ο Δημήτρης μιλούσε για τον καιρό μέχρι και την πολιτική κατάσταση την χώρας. Φυσικά όλα αυτά, χωρίς να γίνεται φορτικός και με αρκετή δόση χιούμορ. Βέβαια, και ο Δημήτρης ήταν αρκετά γοητευτικός. Τολμώ να πω υπερβολικά γοητευτικός. Καστανός με πράσινα μάτια και ένα ατημέλητο μούσι. Εγώ έχω μια απορία, τους αστυνομικούς στην Ελλάδα τους διαλέγουν όπως τα καλλιστεία έτσι;

Στην είσοδο του Πανεπιστημίου με περίμενε η Δανάη. Ο Δημήτρης με άφησε ακριβώς μπροστά της, είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσε θα είχε παρκάρει μέσα στο αμφιθέατρο για να βεβαιωθεί για την ασφάλεια μου. 

"Πως πήγε;" με ρώτησε ανήσυχη. 

"Τέλεια. " της είπα ανέκφραστη.

"Κατάλαβα." είπε και με χαίδεψε συμπονετικά στον ώμο. "Αυτός από πίσω ποιος είναι;" ρώτησε η Δανάη δείχνοντας τον Δημήτρη που είχε βγει πλέον από το αμάξι και κοιτούσε προς το μέρος μας. 

"Αστυνόμος Δημήτρης Παπαιωάννου. Στις υπηρεσίες σας." είπε ο Δημήτρης αφού μας πλησίασε. Πήρε το χέρι της Δανάη και της το φίλησε  κλείνοντας της το μάτι. Η Δανάη τράβηξε το χέρι της με μια γκριμάτσα αηδίας. 

"Πες στο Μήτσο να κάτσει καλά γιατί θα τον ψάχνει όλο το CSI: New York." μου είπε χαμηλόφωνα η Δανάη. 

Αμέσως χτύπησα την Δανάη στο μπράτσο ενώ γελούσα σαν τη χαζή προσπαθώντας να σώσω την κατάσταση. 

"Λοιπόν, αστυνόμε Δημήτρη σας ευχαριστώ πολύ που με φέρατε ως εδώ εμείς πρέπει να πηγαίνουμε τώρα."του είπα ευγενικά. Με το που πάω να φύγω, ένιωσα κάτι ελαφρά χτυπήματα στην πλάτη. Γύρισα και είδα τον Δημήτρη που με κοιτούσε σαν το κουτάβι.

"Συγνώμη που σε καθυστερώ, αλλά μπορείς να μου πεις το όνομα αυτού του αξιαγάπητου πλάσματος;" είπε μια χαζοχαρούμενη έκφραση. 

"Τη Δανάη;" είπα κοιτώντας τον με γουρλωμένα μάτια. 

"Δανάη..Τι υπέροχο όνομα." είπε και έφυγε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Έκανα το σταυρό μου, όταν κατάλαβα ότι κάτι ψεκάζουν την ελληνική αστυνομία. 

"Δεν μπορώ να φανταστώ πως το άντεχες όλο αυτό. Πες μου είσαι καλά; Φοβάσαι;" με ρώτησε η Δανάη όσο προχωρούσαμε για το αμφιθέατρο.

"Το μόνο μου πρόβλημα είναι ο Θάνος. Ξέρω ότι θα με προστατεύσει ότι και να γίνει με τον καλύτερο τρόπο, οπότε όχι δεν φοβάμαι. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να τον πλησιάσω, να ζήσω μαζί του."

"Πες μου ότι έγινε τίποτα μαζί σας!" με σταμάτησε η Δανάη πριν μπούμε στο μάθημα.

"Όπως το πες. Τίποτα." απάντησα με μια δόση πίκρας. Μπήκαμε στο αμφιθέατρο και προσπάθησα να βρω θέσεις στις πρώτες θέσεις. 

"Γιατί κάτσαμε εδώ; Εσύ συνήθως κάθεσαι πίσω γωνία για να μπορείς να κοιμάσαι." 

"Έχω ένα σχέδιο." αποκρίθηκα στην Δανάη. Λίγα λεπτά αργότερα μπήκε στην αίθουσα ο Θάνος. Η επιβλητική παρουσία του έκανε τους πάντες να διακόψουν τις συζητήσεις τους και να συγκεντρωθούν για το μάθημα. 

Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν για κάποια δεύτερα, στα οποία εγώ του χαμογέλασα αγγελικά και ενώ αυτός γύρισε το κεφάλι του αλλού. Τι ντίβα Θεέ μου.