Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 35

"Τι μάθατε σήμερα στο σχολείο;" ρώτησα τον Γιαννάκη όσο περπατούσαμε στο δρόμο.
"Δεν ξέρω." απάντησε αδιάφορα.

"Γιατί δεν ξέρεις; Δεν έκανες μάθημα εσύ;"

"Κάναμε."

"Αλλά;"

"Με πήρε ο ύπνος στη Γεωγραφία και τα Μάθηματικά." Πήρα τον Γιαννάκη μια απότομη αγκαλιά. 

"Μην το ακούσει αυτό η αδερφή σου θα φρικάρει." είπα γελώντας. Αυτό το παιδί κάποια μέρα θα με κάνει πολύ υπερήφανη. 

"Λίζα, θα έρθεις σήμερα σπίτι που θα έρθει και ο Δημήτρης;" με ρώτησε κάποια στιγμή.

"Σήμερα δουλεύω Γιαννάκη, άλλη μέρα σίγουρα θα έρθω." του χαίδεψα τα μαλλιά. "Τον συμπαθείς πολύ τον Δημήτρη, ε;" 

"Είναι καλός και κοιτάει την αδερφή μου στα μάτια και χαμογελάει. Κι εγώ το κάνω αυτό όταν μου αγοράζει η Δανάη παγωτό." 

Τράβηξα τον Γιαννάκη ξανά στην αγκαλιά μου. Αυτό το παιδί είναι αίμα μου, δεν εξηγείται αλλιώς. 

Ύστερα από λίγο φτάσαμε στο σπίτι της Δανάης, την πόρτα την άνοιξε η μαμά της. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω επικριτικά. Τόσα χρόνια και ακόμα να αποδεχτεί ότι η κόρη της είναι η κολλήτη μου. Διαφορετικές κοινωνικές τάξεις βλέπετε, τι δουλειά θέλει ένα ορφανό με τη κόρη ενός πλούσιου έμπορα υφασμάτων. Είμαι σίγουρη ότι και τον Δημήτρη τον κοιτάει με μισό μάτι, αλλά η Δανάη επιτέλους πάτησε πόδι και η μαμά της σταμάτησε την "δικτατορία". Εύγε Δανάη, αργείς αλλά παίρνεις μπρος. 

"Γεια σας κυρία Αμαλία, έφερα τον Γιαννάκη." της είπα ευγενικά. Ο Γιαννάκης όρμησε μέσα στο σπίτι πετώντας την τσάντα του κάτω. 

"Σε ευχαριστούμε που τον έφερες Λίζα, ελπίζω να μην σε βάλαμε σε κόπο. Ιωάννη σήκωσε παιδί μου την τσάντα σου από το πάτωμα!" φώναξε με το σνόμπ ύφος της. 

"Κανένας κόπος, έτσι κι αλλιώς το σχολείο του είναι ο δρόμος μου για τη δουλειά μου."

"Και που είπες ότι δουλεύεις χρυσό μου;" 

"Σε ένα λογιστικό γραφείο."

"Α, συγχαρητήρια." είπε ανέκφραστη. Μεγαλύτερο ενθουσιασμό έχω εγώ όταν βρίσκω τάπα σε γαριδάκια παρά εκείνη όταν έμαθε ότι δουλεύω σε λογιστικό γραφείο. 

Την χαιρέτησα ευγενικά και πήρα το δρόμο για τη δουλειά.