Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 34

Μερικές φορές η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως θέλουμε, αλλιώς τα φανταζόμαστε και αλλιώς μας έρχονται. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να αναρωτιέται: γιατί σε 'μενα; Και αμέσως καταλαβαίνω ότι όλα συμβαίνουν σε όλους. Άνθρωποι έρχονται και άνθρωποι φεύγουν, ζεις στιγμές μαζί τους, μαθαίνεις από αυτούς, γελάς και κλαις εξαιτίας τους.

Έτσι, είναι λοιπόν η ζωή με τις πίκρες και τις χαρές της. 
Έζησα πράγματα που δεν πίστευα ότι θα ζήσω. Ο πόνος του χωρισμού με πλήγωσε, με έκανε να κλάψω, να θυμώσω. Ένιωθα μισή, σαν να έχασα ένα κομμάτι δικό μου. Έπρεπε τώρα μόνη να βρω αυτό το κομμάτι και να το βάλω πίσω στη θέση του. Γιατί ο έρωτας δεν έχει μόνο συννεφάκια, έχει πόνο και δάκρυα και κακό λύκο.

Εχτές δεν ξέρω γιατί με έπιασε μανία να διαβάσω ότι βιβλία υπήρχαν μες στο σπίτι, ρουφούσα τις λέξεις μια μια. Χανόμουν στις σκέψεις μου, πάει αρκετός καιρός από τότε που έχω να τον δω. Ίσως είναι δύο χρόνια, ίσως είναι και παραπάνω, δεν ξέρω, έχασα το μέτρημα πλέον. Τον θυμάμαι ακόμα, ζούσα με αναμνήσεις, δικές του αναμνήσεις. Μερικές φορές ρώταγα τον Δημήτρη αν είναι καλά, δεν ήθελα να μάθω τίποτα περισσότερο. Όταν μου απαντούσε ότι είναι καλά αμέσως άλλαζα συζήτηση. 
Με πονούσε, σαν να ένα ένα τεράστιο μαχαίρι μέσα μου και κάθε φορά που άκουγα νέα του έμπαινε πιο βαθειά. 
Αλλά έπρεπε να ζήσω, η ζωή μόνο μπροστά πηγαίνει. Εκείνος πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση μέσα μου, όσος καιρός κι αν περάσει. Είμαι εγώ κι ο Θάνος και οι στιγμές που ζήσαμε, αυτές δεν θα σβηστούν ποτέ. 

Στα χέρια μου έπεσε κι ένα απόσπασμα της Μαλβίνας Κάραλης, καθόμουν όλο το βράδυ και το διάβαζα ξανά και ξανά... 

"Άκου φίλη, δύσκολα χωρίς αυτόν. Αλλά ούτε με αυτόν. Τον διεκδίκησα όσο κανέναν. Μου τα άργησε τα χατίρια μου. Πολύ. Άκου φίλη, εγώ χωρίς αυτόν πεθαίνω, πνίγομαι. Και δεν με νοιάζει τίποτα. Δεκάρα δεν δίνω. Μην εκτεθώ στα μάτια σου. Να εκτεθώ. Γι' αυτό και τόσο ανοιχτά. Παντού να το πω. Φώναξέ τες όλες. Να το μαθουν.. Και πως το μεγαλυτερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται. Τα έκανα και τα δύο. Μου άργησε το χατίρι μου. Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Κάποιος άλλος. Που δεν θα τον αγαπώ. Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια. Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις. Αυτό είναι όλο. Σημασία έχει να είσαι ήρεμη. Ψέματα. Σημασία έχει να αγαπάς. Δεν ξέρω. Μπερδεύτηκα. Φθινόπωρο σε λίγο φίλη. Εξαγνιστική βροχή, σώμα που πάλι θα άπτεται. Με ό,τι το ανατριχιάζει. Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι, θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη. Τότε θα ανοίξω τα κλειστά του γράμματα. Αδύνατον ακόμα. Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου. Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα. Να μη με δει να κλαίω. Χριστούγεννα μετά. Οι ευχές του στον τηλεφωνητή μου. Είμαι σίγουρη. Θα ακούσω τη φωνή του. Θα θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο και να του φωνάξω: Ηλίθιε. Τίποτα άλλο. Μόνο: «Ηλίθιε.. Σε αγαπώ.» Και δεν θα το σηκώσω... Ξάπλωσε στο κρεβάτι της, αγκάλιασε τους ώμους της. Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης που δεν έχει αυτόν, που δεν έχει κανέναν."

"Μου τα άργησες τα χατίρια μου..." μονολόγησα ξεφυσώντας. 

Συνήθισα στην απουσία, να είμαι πάλι μόνη. Αλλά ήταν διαφορετικά, εγώ ήμουν διαφορετική. Έβλεπα τον κόσμο αλλιώς. Γιατί απ' όλους τους χειμώνες είν' ένας τόσο μεγάλος που, αν τον ξεπεράσεις, η καρδιά σου στο εξής όλα θα τα αντέχει. *  

Από 'κείνη τη μέρα στο θέατρο, τον Θάνο δεν τον ξανά είδα. Μόνο μια φορά στα γενέθλια μου με πήρε κάποιος με απόκρυψη και όταν το σήκωσα το έκλεισε αμέσως. Ήξερα ότι ήταν αυτός, μην με ρωτάτε πως το ξέρω, πείτε με τρελή αλλά το ένιωσα ότι ήταν αυτός.

Κόπανε. Γαιδούρι έφυγες τόσο βιαστικά, λες και ήμασταν δυο άγνωστοι. Ήθελες να μην με πληγώσεις περισσότερο; Χειρότερα τα έκανες! Καλύτερα να σε έβλεπα να μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο παρά να φεύγεις σαν τον κλέφτη. Και καλύτερα που έφυγες, σιγά μην ήθελα να μείνω με μια παγοκολώνα σαν και 'σενα! Μουντρούχος, γεμάτος με ιδιοτροπίες, δύσκολος χαρακτήρας, δυστροπος...

Μην ακούτε όλα όσα του κατηγορώ... Ίσως υπερβάλλω, ίσως τον αδικώ περισσότερο από όσο του αξίζει. Είναι που το χρειάζομαι στην αδυναμία μου να παρηγορηθώ που τον έχασα. Έτσι, δειλά, κακορίζικα και μικρόψυχα να παρηγορηθώ υποβιβάζοντάς τον για να πείθομαι κι εγώ πως δεν είναι μόνο που τον έχασα αλλά και που γλίτωσα κιόλας.  **

Ο χρόνος περνούσε και εγώ μόνο μπροστά πήγαινα. Δεν μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο, όσο κι αν έκλαιγα, όσο κι αν χτυπιόμουν δεν θα επέστρεφε.

Έκλεισα το φως, μάζεψα τα βιβλία που ήταν σκόρπια παντού και πήγα για ύπνο.

"Σε ξεχνάω δύο χρόνια τώρα..." 

#hamo_hamo

* Ράινερ Μαρία Ρίλκε
**Μάρω Βαμβουνάκη