Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 5

 Μετά από τόσο καιρό ανέπνεα καθαρό αέρα. Στο πάρκο υπήρχε απόλυτη ησυχία δεν υπήρχε ούτε ένα ζωντανό όν , λογικό αφού  ο Θάνος μόνο που δεν έφερε την παρέα της Φεγγαρόπετρας  να με προσέχει.

Περπατούσα αργά κοιτώντας τα δέντρα γύρω μου, δίπλα μου ήταν το πιο αντικοινωνικό πλάσμα που θα μπορούσα ποτέ να πετύχω.

"Και για πες..Αφού είσαι αστυνομικός, τότε γιατί έκανες τον καθηγητή;" ρώτησε σπάζοντας την σιωπή. 

"Δεν σε αφορά." 

Ωραία θα περάσω. 

"Καλά...Απλώς έχω τόσες απορίες και θα ήθελα να μου τις λύσεις." Βλέπετε του μιλάω όσο πιο ευγενικά γίνεται. 

"Να μην έχεις απορίες." Εξαντλείται η υπομονή μου. 

"Ήσουν πάντα τόσο ομιλητικός;" Σταμάτησα να περπατάω και τον κοίταξα θυμωμένη.

"Όταν θέλω. Μην χρονοτριβείς σε λίγο θα πρέπει να επιστρέψουμε." Συνέχισα να περπατάω και πήγα και έκατσα σε ένα παγκάκι. Εκείνος ήρθε και στάθηκε από μπροστά μου. Ανασήκωσα τα μανίκια και απλώθηκα στο παγκάκι. Τον είδα που κοιτούσε έντονα τα χέρια μου.

"Τι είναι αυτό;" ρώτησε. Ακολούθησα το βλέμμα του είδα που κοιτούσε μια τεράστια πληγή,η οποία φαινόταν έστω και μισή. Ξαφνιασμένη κατέβασα τα μανίκια αμέσως.

"Εμ, τίποτα! Τίποτα!" βιάστηκα να απαντήσω. "Πέρασε η ώρα, είμαι κουρασμένη. Καλύτερα να πηγαίνουμε." Του είπα και σηκώθηκα. Με την άκρη του ματιού μου τον είδα που με κοιτούσε επίμονα. Σαφώς και δεν τον έπεισα.  

Η διαδρομή μέχρι το σπίτι ήταν υπερβολικά ήσυχη, καθώς κανείς από τους δυο μας δεν μιλούσε. 

Με το που φτάσαμε, μπήκα κατευθείαν στο δωμάτιο μου. Αφού κλείδωσα την πόρτα, έκατσα στο κρεβάτι και ανέβασα το μανίκι μου. 

"Γιατί έπρεπε να το δει.." με το δάκτυλο μου ακούμπησε την πληγή κάνοντας με να νιώσω ένα οξύ πόνο. 

Το επόμενο πρωί  ξύπνησα από τις έξι (πρωτοφανές γεγονός για να δεδομένα μου) και πήγα στην κουζίνα να φτιάξω πρωινό. Ευτυχώς ο αστυνόμος της κακιάς ώρας εκείνη τη στιγμή ήταν άφαντος. Πάλι καλά γιατί άντε να δικαιολογήσεις την περίεργη χτεσινή συμπεριφορά μου. 

Έφτιαξα τηγανίτες με μέλι, φρυγανιές με βούτυρο και μαρμελάδα, καφέ και γάλα με δημητριακά. Εντάξει να πω την αλήθεια, ότι όσο καιρό είμαι με τον Θάνο δεν τον έχω δει να τρώει ή να πίνει κάτι άλλο πέρα από καφέ. Με έχει πιάσει η καλοσύνη για το άτομο του και αυτό δεν είναι καλό. 

"Τι  κάνεις ξύπνια τόσο νωρίς;" Γύρισα και τον είδα ξαφνιασμένη, αυτό το συνήθειο που έχει να πετάγεται από το πουθενά πρέπει να σταματήσει.