Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 24

"Αυτό σου είπε; Ο λεχρίτης! Ο τιποτένιος! Το κάθαρμα! Ο αλήτης!" φώναζε η Δανάη. Καθόμασταν στο κυλικείο του Πανεπιστημίου και έπνιγα τον πόνο μου σε ένα πεντανόστιμο σάντουιτς.

"Είχε δίκιο Δανάη, δεν είμαι για εκείνον, δεν είναι για εμένα." 

"Φυσικά δεν είσαι για εκείνον, είσαι για κάποιον καλύτερο!" συνέχιζε να λέει έξαλλη.

"Είναι καιρός να τελειώνει αυτή η ιστορία, έχουμε φτάσει στο 24ο κεφάλαιο. Υποτίθεται μέχρι τώρα θα ζούσαμε έναν θυελλώδη έρωτα. Ίσως είναι γραφτό να μην είμαι μαζί του."

"Αυτός χάνει! Που θα βρει άλλη σαν και σένα; Είσαι μία και μοναδική."

Ευτυχώς και η Δανάη και ακούω και κανέναν καλό λόγο γιατί αν περίμενα από άλλους... 

"Μήπως να πω στο Δημήτρη να σου γνωρίσει κάποιο φίλο του από το τμήμα;" 
"Όχι, όχι, όχι! Φτάνει, δεν θα αντέξω κι άλλον αστυνομικό! Θα δω τι θα κάνω, δεν έχω όρεξη για άλλους έρωτες." της είπα και δάγκωσα με δύναμη το σάντουιτς.

Όταν φύγαμε από το κυλικείο, πήγαμε στην αίθουσα που είχαμε μάθημα. Ευτυχώς δεν είχαμε τον γλυκούλη Καθηγητή Θάνο, γιατί σίγουρα θα τον έκανα στόχο και θα του πετούσα στυλό, μολύβια, γόμες και ό,τι άλλο περιείχε η τσάντα μου.

Παρ'όλα αυτά, είχαμε μάθημα με μια βαρετή καθηγήτρια που μιλούσε ακαταύπαστα. Δεν προλάβαινα ούτε σημειώσεις να κάνω, οπότε αποφάσισα να κοιμηθώ.
"Δανάη, όταν σταματήσει η παπαρδέλα να μιλάει ξύπνα με." της ψιθύρισα πριν βολευτώ στη καρέκλα μου.  

Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα κοιμηθώ απαλλαγμένη από οποιαδήποτε σκέψη σχετικά με το Θάνο. Είχα φτάσει στο σημείο  να μετράω προβατάκια για να με πάρει ο ύπνος... Ένα προβατάκι, δύο προβατάκια, τρία προβατάκια, ωχ ένας Θάνος, τέσσερα προβατάκια...

Δεν είναι κατάσταση αυτή, πρέπει να ξεκολλήσω. Για μένα, για τη ψυχική μου υγεία, γιατί να καταστρέφομαι για κάποιον που δεν με θέλει; Μου έχει μείνει ακόμη λίγη αξιοπρέπεια. 

Όταν τελείωσε το μάθημα, είχα γατζωθεί πάνω από τη Δάναη και τη παρακαλούσα να μην με αφήσει να επιστρέψω στο Δρακουμέλ. 

"Θες να πάμε βόλτα;" 
"Όχι." απάντουσε ξερά.
"Να σε κεράσω καφέ;"
"Όχι."
"Πάμε... Ας πούμε μέχρι τη Καβάλα;" την ξανά ρώτησα. 

Η Δανάη με αγριοκοίταξε. 
"Λίζα. Συγκεντρώσου! Είσαι μεγάλη κοπέλα, θα πας σπίτι και θα τον αντιμετωπίσεις! Έχεις περάσει πολύ χειρότερα, γιατί δειλιάζεις τώρα;"

Την κοίταξα σαν βρεγμένη γάτα. 
"Δεν θέλω να πάω σπίτι." μουρμούρησα.  
"Προχώρα. Τώρα." Η Δανάη άρχισε να περπατάει τραβώντας με από το χέρι. 
"Δεν θέλω να επιστρέψω στον Δρακουμέλ!" Κλαψούριζα σε όλη τη διαδρομή.