Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 26

Από τη μία πλευρά, ήθελα να τον πιστέψω, από την άλλη, βέβαια, κάτι μικρό μέσα μου ούρλιαζε να μην πιστέψω λέξη του. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα, κι αν αλλάξουν συνήθως είναι προς το χειρότερο. 

"Δεν μπορώ να σε πιστέψω. Εσύ είσαι τόσο κυκλοθυμικός που αύριο θα κάνεις ότι δεν είπες τίποτα." του είπα. Έβγαλα το χέρι του που με κρατούσε στην αγκαλιά του και σύρθηκα λίγο πιο πέρα.

"Δεν θέλω στη ζωή μου να έχω κάτι εφήμερο ή να έχει ημερομηνία λήξης. Τα θέλω όλα ή τίποτα." συνέχισα να του λέω. Ήρθε ξανά κοντά μου, πήγε να μου χαιδέψει το μάγουλο αλλά γύρισα το πρόσωπο μου από την άλλη. 

"Μην προκαλείς κάτι που δεν θα αντέξεις."

"Καλώς." Σηκώθηκε όρθιος και έκατσε στην άλλη μεριά του δωματίου. 
"Καλώς; Μόνο αυτό έχεις να πεις;" τον ρώτησα αγανακτισμένη. 
"Δεν μπορώ να σε πείσω με λόγια. Δεν είμαι τύπος που κάνει ερωτικές εξομολογήσεις σαν αυτές που φαντάζεσαι και ζηλεύεις."
"Δεν ζήτησα ερωτική εξομολόγηση. Να μου δώσεις έναν και μοναδικό λόγο για να σε πιστέψω."
"Γιατί..." έκανε μια μικρή παύση πριν ολοκληρώσει τη φράση του. "Γιατί... σε έχω ανάγκη να με κάνεις καλύτερο." 

"Γιατί σε έχω ανάγκη να με κάνεις καλύτερο."  Η πιο εγωιστική φράση που άκουσα ποτέ στη ζωή μου και ταυτόχρονα αυτή που ήθελα να ακούσω.

Δεν του απάντησα. Σύρθηκα προς το μέρος του, μεταξύ μας με τόσο πήγαινε-έλα το σκουπίσαμε το πάτωμα.

"Θες να σου πω ένα ανέκδοτο;" του είπα χαμογελώντας. Τον κοίταζα σαν μικρό παιδί. Κάλυψε τα μάτια του με το χέρι του και χαμογέλασε. Τόσο όμορφο χαμόγελο δεν είχα ξαναδεί. 

"Καλά εγώ θα στο πω." αφού δεν με κατσάδιασε εγώ το πήρα ως κατάφαση. "Τι διαφορά έχει το πεπόνι από το παγώνι;"
Με κοίταξε απορημένος. 

"Το πεπόνι παγώνει, το παγώνι δεν πεπόνει!"  Με έπιασε νευρικό και άρχισα να γελάω μόνη μου. Χτυπούσα τα χέρια μου στο πάτωμα, έβγαζα ήχους πληγωμένης φάλαινας, λες και καλούσα το κοπάδι μου. Μου είχε κοπεί η ανάσα από το γέλιο και τα μάτια μου είχαν δακρύσει. Κοίταζα το ανέκφραστο ύφος του Θάνου και γελούσα ακόμα περισσότερο. 

"Παραδέξου το σ' άρεσε."
"Που είναι το υπηρεσιακό μου όπλο;" Έκανε πως έψαχνε τις τσέπες του. 
"Δεν έχεις χιούμορ." του απάντησα κατσουφιασμένη. 
"Είσαι σίγουρη ότι έχει κατανοήσει την έννοια του χιούμορ;" 
"Εννοείται;" 
"Όχι." είπε ξερά.
"Ναι."
"Όχι."
"Ναι."

Αυτή η διαφωνία μας περί χιούμορ κράτησε τουλάχιστον πέντε λεπτά. Θα συνεχιζόταν για πολύ ακόμα αν δεν μας διέκοπτε το τηλέφωνο του Θάνου. Ήταν ο αγαπημένος μας Διοικητής που του ανακοίνωσε ότι μέχρι να βρεθεί καινούρια τοποθεσία για να μείνουμε, θα χρειαστεί να περιμένουμε στη  καλύβα της Χάϊντι. 

"Φοβάμαι ότι θα μας βρουν." του είπα όταν έκλεισε το τηλέφωνο.
"Τίποτα δεν θα συμβεί." 
"Έχω ένα πολύ κακό προαίσθημα." 
"Να μην το έχεις. Όσο είμαι εγώ εδώ, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς."  Ήθελα να το παίξω λίγο μελό ακόμη, αλλά φοβήθηκα μην νευριάσει, σηκωθεί και φύγει τώρα που αρχίζω να τον ημερεύω. 

"Και τι θα κάνουμε μέχρι να μεταφερθούμε; Μπορεί να πάρει μέρες..." Το παλατάκι δεν είχε ούτε στρώμα, τέλεια ελεύθερο κάμπινγκ, έπρεπε να θυμηθώ να φέρω το φιδάκι για τα κουνούπια.