Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 4

Ντύθηκα, πήρα την τσάντα μου και βγήκα από το δωμάτιο. Σήμερα το αποφάσισα θα πάω επιτέλους μια βόλτα, έστω μέχρι το κοντινό πάρκο. Δεν αντέχω άλλο να είμαι κλεισμένη σε τέσσερις τείχους, άνθρωπος είμαι θέλω οξυγόνο. 

Περπατούσα στις μύτες τον ποδιών μου για να μην με ακούσει ο Σατανάς/Αστυνόμος/Ψυχάκιας και κοιτούσα γύρω μου μήπως πεταχτεί από πουθενά. Με την άκρη του ματιού μου τον είδα που τον είχε πάρει ο ύπνος πάνω στον καναπέ. 

"Όταν κοιμάται είναι τόσο όμορφος." είπα χαμογελώντας και τον πλησίασα. "Κρίμα που δεν θα κοιμάται για πολύ." Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να κοιμάται και να δείχνει τόσο όμορφος. Εγώ όταν κοιμάμαι είμαι σαν τη μούμια. 

Πήρα την κουβέρτα που ήταν δίπλα του και τον σκέπασα.Χωρίς να ανοίξει τα μάτια του με το χέρι του πέταξε την κουβέρτα κάτω. Τον κοίταζα σαστισμένη, ακόμα και όταν κοιμάται είναι κόπανος! Μάζεψα την κουβέρτα από κάτω και τον ξανά σκέπασα και εκείνος την ξανά έριξε! Πήρα την κουβέρτα που μόλις έριξε για δεύτερη φορά από το πάτωμα και γεμάτη νεύρα πήγα να τον τυλίξω κυριολεκτικά σαν την κάμπια, να δούμε αν θα την ξανά ρίξει κάτω.

"Αν με σκεπάσεις ξανά θα σε πυροβολήσω." είπε και σηκώθηκε πάνω. Πέρασε το χέρι του μέσα από τα ανακατεμένα μαύρα μαλλιά του και με κοιτούσε σαν να ήθελε πραγματικά να με πυροβολήσει. Εγώ είχα μείνει με την κουβέρτα στο χέρι να τον κοιτάω αποχαυνωμένη.

"Πηγαίνεις κάπου;" ρώτησε απειλητικά.

"Εμ..Να..Είπα να πάω μια βολτούλα εδώ κοντά.." ξεκίνησα να λέω μισόλογα και σιγά σιγά προχωρούσα προς την πόρτα. Εκείνος με παρακολουθούσε απαθής με το γνωστό του σοβαρός ύφος.

"Να δω και την γειτονιά...Να γνωρίσω τους γείτονες." Πριν προλάβω να τελειώσω την πρόταση μου, άνοιξα γρήγορα την πόρτα και έφυγα τρέχοντας. Κατέβηκα τα σκαλιά του κτιρίου τρία-τρία (ευτυχώς που δεν έπεσα αλλιώς θα τα έπαιρνα όλα μαζί. Τσουλήθρα.) και έφτασα στην πόρτα της εισόδου. 
Η ελευθερία μου με περίμενε πίσω από αυτή τη πόρτα. Πήγα να την ανοίξω αλλά δεν άνοιγε. Προσπάθησα να την σπρώξω αλλά πάλι δεν άνοιγε, άρχισα να χτυπιέμαι πάνω της αλλά τίποτα. 

Ηρέμησε Λίζα δεν θα βάλεις τα κλάματα μεγάλο κορίτσι είσαι. Θα κλάψεις μετά.
Πήρα βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω. Αμ δε. Είδα τον Θάνο να κατεβαίνει τα σκαλιά άνετος και να έρχεται βιαστικά προς το μέρος μου.

"Συγνώμη, συγνώμη! Δεν θα το ξανά κάνω! Στο ορκίζομαι!" του έλεγα κουνώντας τα χέρια μου πέρα  δώθε. 

"Μα, δεν θα το ξανά κάνεις." ένα μικρό σατανικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του που μου πάγωσε το αίμα. Θα με σκοτώσει , το ξέρω. Έχετε γεια βρυσούλες! Βρείτε μου μια γωνιά να κλάψω!

Δίχως να προλάβω να αντιδράσω με άρπαξε από τη μέση και με έβαλε στον ώμο του.

"Βοήθεια! Άσε με κάτω! Θα σου κάνω μήνυση! Πως τολμάς;! Άσε με!" ούρλιαζα όσο ανέβαινε τις σκάλες. 

Βέβαια η θέα από εδώ δεν με πειράζει..

"Σε άκουσα." 

Έκλεισα με το χέρι μου το στόμα μου από το σοκ. Ή διάβασε τις σκέψεις μου ή εγώ το είπα φωναχτά. Θα επιλέξω το πρώτο για να μην φανώ τόσο χαζή. 

Αφού μπήκαμε στο σπίτι (εγώ στον ώμο του σαν σακί με πατάτες), με άφησε στον καναπέ. Είχα σκυμμένο το κεφάλι και έπαιζα νευρικά με την άκρη της μπλούζας μου. Εκείνος έκοβε βόλτες μπροστά μου έξαλλος. 

"Μια βόλτα ήθελα να πάω...Να πάρω λίγο αέρα." του είπα μουτρωμένη. Ας ελπίσουμε ότι θα με λυπηθεί. 

"Αν θες αέρα μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο."
Τον κοίταξα με ανοιχτό το στόμα. Ναι. Δεν με λυπήθηκε.

"Θέλω να βγω! Να κάνω μια βόλτα είμαι εδώ μέσα πόσες μέρες! Από μια στιγμή στην άλλη ήρθαν να πάνω κάτω στην ζωή μου, δικαιούμαι νομίζω μια βόλτα!" του απάντησα. "Καλύτερα να με σκοτώσει ο ψυχάκιας που με κυνηγάει, αν είναι να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου έτσι!" 

Σηκώθηκα θυμωμένη και πήγα στο δωμάτιο χτυπώντας πίσω μου δυνατά την πόρτα.
Το βράδυ με βρήκε να κοιτάω έξω από το παράθυρο τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, πάλι καλά που δεν έβαλε κάγκελα στο παράθυρο. Ικανό τον είχα.

"Έλα έξω." άκουσα κάποια στιγμή να μου φωνάζει από το σαλόνι. Αφού ετοιμάστηκα ψυχολογικά  για να τον αντιμετωπίσω, πήρα δηλαδή ύφος θυμωμένης ντίβας, πήγα στο σαλόνι.

"Ετοιμάσου. Θα πάμε απέναντι στο πάρκο για μισή ώρα, ούτε λεπτό παραπάνω. Έχω βάλει άντρες από το αστυνομικό τμήμα σε όλη την περιοχή, όποτε μην επιχειρήσεις να τρέξεις όπως πριν." 

Ήθελα να τσιρίξω από την χαρά μου, τον κοιτούσα έκπληκτη με γουρλωμένα μάτια. 

"Έχεις ένα λεπτό να ετοιμαστείς." μου είπε δείχνοντας το ρολόι του. 

Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου έτρεξα κυριολεκτικά πίσω στο δωμάτιο για να ετοιμαστώ. Τριάντα δεύτερα αργότερα ήμουν έτοιμη δίπλα στην πόρτα. 

"Πάμε!Πάμε!" του έλεγα ανυπόμονη. Βέβαια εκείνος δεν μου έδινε σημασία, έβαζε απλώς το σακάκι του και το όπλο στην θήκη του. 

Ωραία θα περάσουμε. 

"Τελικά, δεν είσαι τόσο κακός όσο θες να δείχνεις." του είπα χαρούμενη όσο ετοιμαζόταν.

"Μην το παρατραβάς." είπε ενώ παράλληλα βγήκε πρώτος από το σπίτι αφήνοντας με πίσω.

"Μην το παρατραβάς." τον κοροίδευα μιμούμενη τη φωνή του, καθώς κλείδωνα. 

"Σε άκουσα. Πάλι." φώναξε από τα σκαλιά. 

Ηλίθιε. 

#hamo_hamo