Read before vote…
***
Dylan’s POV
1 week na ang lumipas simula nung mangyari sa Hospital ang hindi inaasahang pangyayari na hindi ko alam na mangyayari yun. Siguro dun masususkat kung gaano talaga kahalaga sayo ang isang tao alam niyo yun ang hirap kaya kapag mawala sayo ang taong mahal mo baka mabaliw ka pa kasi sobrang mahal mo.
Siguro kung kayo yung nasa kalagayan ko eh mahihirapan din kayong tangapin na yung taong mahal mo ay patay na sige nga kayo. Kakayanin niyo ba yun hindi ko alam kung anong mararamdam ko sari-saring emosyon ang bumalot sa akin. Hanggang ngayon hindi pa din ako makapaniwala na na----
“Dylaaaaaaan halika na bilisan mo nga jan kanina ka pa niya hinihintay sasapakin na kita jan ehh.” Sigaw ni Jane. Napailing na lang ako *haaaay*
“Susunod na ako promise.” Tama na nga tong pag-eemote ko dito kanina pa nila ako hinihintay sigurado akong galit na sila sa akin.
Hindi ko pa rin lubos maisip na mangyayari to hindi ako makapaniwala ang dami ko ng luhang nailabas pero eto umiiyak pa din ako nakakabakla oo pero wala ehh ganito siguro talaga pag-umiibig ka.
“Urrrrggg. Bakit ang tagal mo nakakainis ka talaga” napatawa na lang ako ng mahina. Kahit kalian talaga hindi pa din siya nagbabago.
“Geez sorry naman po. Hug mo nga ako namiss kita ehh.” Sobrang namiss ko tong babae na to.
“Che nakakainis ka pa din. Jan ka na nga oi kayo halina kayo pero kung ayaw niyo bahala na kayo sa buhay niyo.” Sabi niya at naglakad pa layo.
“Zoeeee ! Sorry na oh please bati na tayo.” Napalinggon siya sa akin at sumimangot.
“Hmp nakakainis ka kasi ehh kanina pa kita hinihintay ditto eh naiingit kaya ako sa kanila pano kasi may mga partner ako wala.” Nag-“ayiiiie” naman sila oo nga pala nagkaayos na kaming lahat.
*Flashback*
*Tiiing tiiing*
“Tumawag kayo ng Doctor Dalian niyo bilis.” Narinig kong sabi ni Tito bago pa ako mawalan ng malay nakita ko nang gumagana ulit yung machine na nakakabit kay Zoe.
*End of Flashback*
Pagkagising ko nga tuwang –tuwa ako kasi buhay siya akala ko iniwan na ako ng babaeng mahal ko. Eto na siya ngayon kasama naming akala mo nga hindi siya naaksidente kasi naging makulit na siya diba dati ehh napakasungit at laging akala mo ehh PMS pero ito siya ngayon akala mo isip bata pero masaya ako kasi nandito siya.
“Hoy tama na nga yan pagda-Day Dream mo jan halika na hinihintay na tayo nila Daddy. Kanina pa kaya kami nagsabi na pupunta tayo tapos ikaw ang tagal-tagal mo.” Sabi niya at nauna ng maglakad iniwanan ako.
“Sungit ko na naman ahh meron ka ba” lumingon siya sa akin at ang sama ng tingin.
“Che bahala ka na nga jan. Iiwan ka naming” Tumakbo agad ako at niyakap siya. And I mouth “Sorry” pero ayun inirapan lang ako.
***
“Mooooooom we’re here.” Napailing na lang ako hay isip bata oh.
“Oh my HON nadito na sila bilisan mo nga.” Sigaw ni tita.
“Pumasok na kayo at kumain naghanda ako ng meryenda.” Nagsipasukan na sila pero ako eto magsosorry pa din.
“Zoe sorry na oh.” Napabuntong-hininga na lang siya.
“Oo na.” sabi niya tapos ngumiti agad ko siyang niyakap.
God I miss this. Namiss ko siya yung pagiging masungit niya pero now napaka-isip bata na niya pero sanay na din ako. Akala ko talagang kukunin na siya sa akin, sa amin kasi kung ngakataon hindi ko kakayanin baka mabaliw pa ako.
