Clan - Yoonmin

[27]

-Yoongi-

Bütün gece gözümü kırpmamıştım. Küçüklüğümden beri görmediğim kardeşimle karşı karşıya gelecektim. Annelerimiz farklı olsa bile kardeşlerin arasının böyle olması normal miydi?

Hep dışlanmış olduğunu düşünmüş olsa da babamın en sevdiği çocuğu oydu. Babam her zaman onunla ilgili haberleri büyük bir keyifle anlatırdı. Babamın kolay kolay birini övmeyeceğini bilirdim. Bu da biraz da olsa kıskanmama neden olurdu.

''Yoongi!''

Yanımda oturan Hoseok'a döndüm. Endişeli gözüküyordu. Gerçekten de kaybedeceğimi mi düşünüyordu? Eh, en azından mücadele ederek ölecektim.

''Vakit geldi, huh?''

Kalkıp zırhımı kontrol ettim. Vahşi biri değildim ve karşımda görür görmez klanımın kanını taşıdığını düşüneceğiniz biri vardı.

Hoseok omzumu sıktı hafifçe.

''Sakın ölme.''

Güldüm.

''Emredersin!''

Her zaman neşe dolu olan birini böyle görmek can sıkıcıydı.

Talim alanına doğru ilerlemeye başladım kaldığım yerden çıkıp.

Etraf her zamankinden daha kalabalıktı. İnsanlarımın bu dövüşü kimin kazanmasını istediğini bilmiyordum. Ama herhalde doğduğundan beri dışladıkları bir adam tarafından yönetilmek istemezlerdi.

''Ben orada olacağım.'' dedi Hoseok parmağıyla çitlerin arkasını gösterirken.

Alana girerken etrafıma baktım. Jimin'i görmek istiyordum. O ufaklık iyi hissetmemi sağlıyordu. Eğer bir şeyler ters giderse son kez de olsa onun güzelliğini görmek istiyordum.

Ah, sonunda onu gördüm. Jungkook'un kolunu sıkıca tutmuş, pür dikkat etrafı izliyordu. Gidip gözlerinin üzerine öpücük kondurmak istedim ama bu pek de mümkün değildi şu an. Bunu daha sonraya saklamaya karar verdim.

''Yoongi! Sevgili kardeşim!''

İşte başlıyoruz.

Davulların sesini duydum. Bu aptal, klanımızda böyle bir şeyin olmadığını bilmiyor muydu?

''Jiwon!''

Kurallar gereği birbirimizi selamladık.

Yüzünde tiksindirici bir gülümseme vardı. O suratı darmadağın etmek istiyordum.

İşaret verildiğinde elindeki mızrağı sallamaya başladı. Gerçekten mi? İlk hamleyi benden mi bekliyordu?

Öyle olsun bakalım.

İlk hamlemi kolaylıkla engelledi. Hareketleri fazla hızlı ve esnekti. Sıkı hazırlanmış olmalıydı.

''Bu anı çok bekledin mi?''

''Bunun için yaşıyordum!''

İleri doğru atılıp mızrağı salladığında bir an yüzümün bir kısmını götürdüğünü sandım.