Όταν οι σκέψεις μπαίνουν σε λέξεις

Στο μικρο τερατακι που ζει εδώ και έχω μάθει να αγαπώ

Τι είσαι? Τι είναι αυτό που ζω? Μου μπερδεύεις το μυαλό. Γιατί να σε δεχτώ γιατί να ζω με αυτό? Ξεκίνησε σαν κάτι μικρο. Ούτε καν σαν σκέψη. Ίσως αλληγορια κάτι μεμπτό κάτι... μικρο. Αλλα έγινε αρκετό. Τράφηκε από τον πόνο και την οργή μου και έγινε ένα με αυτά. Έγινε αυτά. Πια δεν ξέρω που τελειώνει αυτό και που αρχίζω εγώ. Που αρχίζει αυτό και τελειώνω εγώ. Η μήπως έχω είδη τελειώσει. Έχει κυριαρχήσει? Δεν με πειραζει. Δεν με νοιάζει. Πιο το νόημα σωστά? Το νόημα δεν μπορώ να πω ότι το έχω βρει εκατό τα εκατό. Ποιον κοροϊδεύω ίσως ούτε δέκα στα εκατό. Αλλα που και που το βρίσκω και μ αρέσει. Νοιώθω καλά. Μετα σαν να μην υπήρξε ποτέ το χάνω ξανά. Χωρίς να μπορώ να θυμηθώ που να ξεκινήσω για να το ξαναβρώ. Από που ξεκίνησαν όλα? Πόνος τόσος πόνος παντού. Τόση δυστυχία τόση κακομοιριά τόση ΚΑΚΊΑ. Το τερατακι μου με προστατεύει από όλα αυτά όμως. Εκεί είναι καλό και μου κάνει καλό. Αστείο ότι αποκαλώ ΑΥΤΌ τερατακι. Εγώ τι είμαι τότε? Οι άνθρωποι πως θα έπρεπε να αποκαλουνται τότε? Ο καθένας προσπαθεί να πληγώσει τον άλλο σε μια ανούσια μάχη για ανούσια ανθρώπινα κατασκευασματα και εξουσίες. Είστε χαζοί? Για ποιο λογοο? Το τερατακι μου με τσιγκλαει πάλι. Τι θες από μένα? αναρωτιέμαι. Απλα προσπαθεί να καταλάβει. Γιατί τόσο μίσος? Γιατί τόση αυτοκαταστροφη? Ίσως γιατί δεν βρίσκεις το νόημα στη ζωή. Αλλα ούτε εγώ μην ανησυχείς. Αλλα η καρδιά μου δεν έχει κακία και μίσος. Θυμό ναι. Όχι μίσος. Αγαπάω νοιώθω... μερικές φορές. Ίσως. Είμαστε σε ένα πόλεμο με τους εαυτούς μας. Τον χειρότερο πόλεμο που έχουμε πολεμήσει στην ιστορία. Ποιος θα βγει νικητής? Εγώ δεν είμαι ούτε νικήτρια ούτε ηττημένη. Είμαι στην μέση. Σε μια προσωρινή συμμαχια με το τερατακι μου, που με προσέχει. Μ' αγαπάει. Είναι το μόνο που μου έδειξε ποτέ την αλήθεια. Σε αντίθεση με όλους που απλά την κρύβουν. Τι νόημα έχουν οι όμορφες μάσκες σας παλιοδειλοί! Όταν την βγάζετε το μέσα σας έχει σαπίσει το έχετε αφήσει αφρόντιστο τόσο καιρό που σας έχει εγκαταλείψει. Το τερατακι σας έχει ήδη νικήσει και το ανθρώπινο είδος αυτό θα το εξαλείψει.

Κάνω ένα από τα εκατομμύρια τσιγάρα που έχουν γεμίσει την ζωή μου. Ένα για κάθε σκέψη που προσπαθώ να απαρνηθώ από το τερατακι μου. Προσωρινή λύση. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να με δει. Τον τρομάζει το να είσαι αληθινή. Τι φριχτή κατάσταση να ζει κανείς. Αλλα μέσα στο σκοτάδι πάντα υπάρχει μια φωτεινή σπιθαμή. Είσαι εσύ κι εσύ και εσύ. Που καταλαβαίνεις ακριβώς τι σημαίνει να νιωθεις μισή. Ότι δεν μπορείς να ζήσεις μια ζωή που σου έχει επιβληθεί. Μην ανησυχείς κάποια στιγμή εμείς θα φωτίσουμε τον κόσμο δεν είσαι μόνος μην φοβασαι. Μην αφήσεις το τερατακι να σε καταλάβει ολοκληρωτικά μην το πολεμάς αγάπα και δέξου το. Και μετά δεν θα είσαι μόνος θα είμαι εγώ εσύ αυτή και αυτός όλοι σε ένα μέρος που δεν θα υπερισχύει το χάος. Η μπορεί και να υπερισχύει πιο πολύ . Εξαρτάται πως θα το δεις. Ψιθυρίζω την φαντασίωση αυτή σαν προσευχή. Σε έναν Θεό που δεν λέει να φανεί. Ίσως έτσι να βγει αληθινή. Σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι και μαζί του τα ανούσια γεγονότα της ημέρας. Το τερατακι μου ανυπομονεί και δεν μπορώ να του στερήσω πια αυτό που τόσο ποθεί. Ξαπλώνω με ορθάνοιχτα μάτια και μένω εκεί. Απλα ξαπλωμένη και ακίνητη. Καθώς το τερατακι που μένει εδώ και έχω μάθει πλέον να αγαπώ με ταξιδεύει σε μέρη από τα οποία δεν θα μπορώ ποτέ να επιστρέψω.