Όταν οι σκέψεις μπαίνουν σε λέξεις

Άκου

Νεύρα πολλά. Το παιδικό μου κόμματι με τρώει αλύπητα. Ανασφάλειες ανασφάλειες πολλές. Ανασφάλειες ριζομενες ισχυρότερα από το ίδιο μου το Dna. Το αστείο? Ποτέ δεν βγήκα λάθος μέχρι τώρα. Και όσο κι αν όσο μπορώ δεν θα το κάνω ποτέ όσο κι αν ώριμα σκέφτομαι τις περισσότερες φορές υπάρχει αυτή η μικρή φωνούλα που θέλει να κάνει τόσο κακό. Να πληγώσει όσο έχω πληγωθει εγώ. Να σκοτώσει το εγώ ατόμων που παρόλο που ποτέ δεν τους το ζήτησα με έκαναν να νοιώσω. Το τερατακι για άλλη μια φορά εδώ γελά στην ασχήμια του κόσμου βρίσκει πάτημα για να με κάνει σαν κι αυτό σαν κι αυτούς. Ποιος έχει άδικο εκείνο η εγώ. Φοβάμαι να το δω. Θέλω τόσο πολύ να κάνω κακό. Αλλά δεν μπορώ. Ίσως απλά η μοίρα μου να πληγωνομαι από άτομα "διαφορετικά". Να ζω για να είναι οι άλλοι καλά. Και μέσα στα νεύρα και την αυτό λύπηση να βυθιζομαι μετά. Με ένα τσιγάρο και ίσως κάτι πιο βαρύ για συντροφιά. Τι να πω. Δεν το ζήτησα εγώ. Για άλλη μια φορά δεν το ζήτησα αυτό. Άκου λοιπόν εδώ. Λόγια που ποτέ δυνατά δεν θα πω. Κι εγώ μέσα μου βράζω και πονω θέλω να πληγώσω. Να αφεθω στην κακία και την μικροπρεπια που μέσα μου σιγο βράζει. Αλλά δεν πρόκειται να το κάνω και ξέρεις γτ? Για άτομα σαν εσένα που μ αφήνουν μισή. Μισή? Καλά! Ούτε καν μισή δεν ξέρω πλέον καν τι έχει απομείνει. Νεύρα πολλά. Δεν θα πω όμως πλέον τίποτα πια.