Όταν οι σκέψεις μπαίνουν σε λέξεις

πουφ

Κι έρχεται η μέρα που δεν πίστευες πως θα φανεί.  Ο πόνος σε έχει γονατίσει από καιρό. Το φως της ελπίδας ούτε καν τεμοπαιζει στο είδη από καιρό άδειο σου βλέμμα. Στο βυθό της θάλασσας που σαν να έχεις γεννηθεί εκεί και παλεύεις να δραπετεύσεις για όσο θυμάσαι τον εαυτό σου. Η ανάσα που δεν μπορείς να πάρεις μα τοσο αποζητας σε αφήνει με την μελαγχολία της αποδοχής ενός τέλους. Του δικού σου. Μα κοίτα να δεις πως δουλεύει η πουτανα η ζωή. Εκεί που έχεις αποδεχτεί το άδειο σου κουφάρι που αποκαλείς κορμί. Εκεί που έχεις πιστέψει ότι αυτό θα είναι η ζωή. ΠΟΥΦ! Ξυπνάς σε μια πραγματικότητα διαφορετική. Η αποδοχή του τέλους σου έδωσε μια νέα ζωή. Με καινούρια μάτια που λάμπουν πιο πολύ από ότι ποτέ τα έχεις δει. Ανάλαφρη, καινούρια χωρίς τους φόβους που με στοιχειώναν μια ζωή. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο στη τελική. Απλά πρέπει να κοιτάς το μάθημα που σου διδάσκει η κάθε στιγμή.  Όλα καλά θα πάνε πάλεψε το κι εσυ. Όποιος και να είσαι εσυ. Γιατί η ζωή  ξεκιναει όταν σκοτώσεις το γεμάτο ανούσιες φωνές παιδί. Αυτό που σε έκαναν να είσαι μα δεν είσαι εσυ. Τέσπα. Απλά είναι υπέροχο το να είσαι ελεύθερη. Οπότε εσύ που περνάς  τη δική σου κόλαση. Απλά θυμήσου...λίγο ακόμα υπομονή. Αυτό που πίστευες σαν πάντα μια ανουσια κουκίδα  σχεδόν ειδη αφανισμενη όταν ξεκινήσει η αληθινή σου ζωή. Και απλά θα μείνεις με την σκέψη ότι κάποτε ήσουν στη φάση που μια κουκίδα ήταν αρκετή. Κάτι που θα σου προκαλεί γέλιο για την κατάντια σου αυτή. Μην μασάς οι κουκίδες υπάρχουν σαν παράδειγμα μόνο προς αποφυγή γιατί το θέμα είναι ότι τώρα που στο χέρι κρατάς πινέλο πουφ πάει απλά θα εξαφανιστεί. Θα την καλύψεις  και αρκετά σύντομα θα ξεχάσεις ότι υπήρχε καν κάπου εκεί.